بیماری های مشابه

اختلالات حرکتی مری با عملکرد غیرطبیعی اسفنکتر فوقانی مری، اسفنکتر تحتانی مری (LES) یا بدن مری مشخص می‌شوند. این اختلالات می‌توانند منجر به بروز علائم بالینی مختلفی از جمله دیسفاژی (دشواری در بلع)، درد قفسه سینه، بیماری ریفلاکس معده به مری مقاوم به درمان (GERD)، و گیر کردن غذا شوند. اختلالات حرکتی ممکن است به صورت مجزا یا به عنوان نشانه‌ای از یک بیماری سیستمیک ظاهر شوند. چندین نوع از اختلالات حرکتی وجود دارد:

این خلاصه به بررسی اسکلرودرمی در بزرگسالان می‌پردازد. اسکلرودرمی در کودکان به‌صورت جداگانه مطرح می‌شود.

اسکلرودرمی در بزرگسالان به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرد.

تنگی مری (Esophageal stricture) اصطلاحی کلی است که به باریک شدن لومن مری اشاره دارد. این تنگی می‌تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود: التهاب (ازوفاژیت مزمن)، پرتودرمانی، ضایعات توده‌ای خوش‌خیم یا بدخیم (فشردگی داخلی یا خارجی)، بلع مواد خورنده و موارد دیگر.

حلقه‌های مری ساختارهای نازک مخاطی هستند که بیشتر در انتهای مری یافت می‌شوند و لومن مری را مسدود می‌کنند. شایع‌ترین نوع حلقه مری، حلقه‌های شاتسکی (Schatzki ring) هستند که بر اساس موقعیت به دو نوع تقسیم می‌شوند: حلقه‌های نوع A که بالای محل اتصال مری به معده قرار دارند و حلقه‌های نوع B که در انتهای مری در محل اتصال سنگفرشی-استوانه‌ای (squamocolumnar junction) قرار دارند. حلقه‌های مری نسبتاً شایع هستند و اغلب به صورت تصادفی مشاهده می‌شوند. این حلقه‌ها در حدود ۱۰٪ از تمامی آزمایش‌های بلع باریم (barium swallow) دیده می‌شوند، بدون توجه به دلیل انجام مطالعه.

پرده‌های مری، لایه‌های نازک و غشایی از بافت مخاطی هستند که با اپیتلیوم سنگفرشی پوشیده شده و به درون حفره مری برآمده می‌شوند. این پرده‌ها اغلب بدون علامت هستند، اما می‌توانند با دیسفاژی (dysphagia) به ویژه نسبت به غذاهای جامد مشخص شوند. باریک شدن حفره مری معمولاً به صورت کانونی است و عمدتاً در هیپوفارنکس (hypopharynx) و مری گردنی قرار دارد، اگرچه ممکن است پرده‌ها در هر نقطه‌ای از مری نیز قرار گیرند.

ازوفاژیت ائوزینوفیلیک (EoE) یک بیماری مزمن است که توسط سیستم ایمنی یا آنتی‌ژن‌ها تحریک می‌شود و با علائم معمول بیماری رفلاکس معده به مری (GERD) شناخته می‌شود. در نمونه‌برداری از مخاط مری، التهاب با غلبه ائوزینوفیل‌ها در اپیتلیوم سنگفرشی مشاهده می‌شود. EoE یک بیماری نسبتاً جدید است که به دلیل وجود گروه‌های بزرگی از کودکان، نوجوانان و جوانانی که به رفلاکس مقاوم به داروهای سرکوب‌کننده اسید مبتلا هستند، شناخته شده است. این بیماری در مردان بیش از زنان شایع است. شیوع تخمینی EoE در جمعیت‌های بالغ و کودکان در دنیای غرب ۰.۴٪ است و بروز جهانی آن در دهه‌های اخیر به‌طور قابل توجهی افزایش یافته است.

کارسینوم مری (Esophageal Carcinoma) نوعی بدخیمی است که از مخاط مری منشاء می‌گیرد. این بیماری به دو نوع عمده بافت‌شناختی تقسیم می‌شود: کارسینوم سلول سنگفرشی (Squamous Cell Carcinoma یا SCC) و آدنوکارسینوم (Adenocarcinoma).

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

سرطان تیروئید در مقایسه با اکثر سرطان‌ها نسبتاً نادر است، اما شایع‌ترین نئوپلاسم (neoplasm) سیستم غدد درون‌ریز است. بروز سرطان تیروئید با افزایش سن افزایش می‌یابد. اگرچه سرطان تیروئید در زنان دو برابر مردان شایع‌تر است، اما معمولاً مردان پیش‌آگهی بدتری دارند. عوامل خطر برای ابتلا به سرطان تیروئید شامل سابقه پرتودرمانی سر یا گردن در دوران کودکی، ندول‌های بزرگ‌تر از ۴ سانتی‌متر، علائم بالینی نگران‌کننده از نظر شواهد تثبیت موضعی تومور و انتشار به غدد لنفاوی، و وجود متاستازهای دور (distant metastases) است.