بیماری های مشابه

ملانوما یک بدخیمی تهاجمی از ملانوسیت‌ها است. این نوع سرطان می‌تواند در نواحی مختلفی که ملانوسیت‌ها حضور دارند، از جمله روی پوست، غشاهای مخاطی، اطراف دستگاه ناخن (ملانوما ناخن) و در چشم ایجاد شود.

آنژیوسارکوم‌ها (Angiosarcomas) تومورهای بدخیم و نادر با منشأ سلول‌های اندوتلیال عروقی هستند که به‌شدت تهاجمی می‌باشند. این تومورها ممکن است در هر اندام یا ناحیه‌ای از بدن ایجاد شوند، اما تمایل بیشتری به پوست و بافت‌های نرم سطحی دارند.

حدود ۱٪ تا ۴.۵٪ از سرطان‌های داخلی به پوست متاستاز (metastasis) می‌دهند. شایع‌ترین تومورهای اولیه شامل کارسینوم‌های (carcinomas) پستان، معده، ریه، رحم، کلیه، تخمدان، روده بزرگ و مثانه هستند. ضایعات پوستی ممکن است ناشی از گسترش مستقیم به پوست یا متاستاز موضعی یا دور از طریق انتشار لنفاوی یا خونی سلول‌های تومور باشند.

رابدومیوسارکوما (Rhabdomyosarcoma) یک تومور بدخیم مزانشیمی است که از ماهیچه‌های اسکلتی منشأ می‌گیرد. این تومور شایع‌ترین سارکوم بافت نرم در کودکان و نوجوانان است، اما در بزرگسالان نادر می‌باشد. رابدومیوسارکوما اغلب در ناحیه سر و گردن، اندام‌ها، سیستم‌های گوارشی و ادراری-تناسلی و همچنین در نواحی خلف صفاقی و پارا مننژیال رخ می‌دهد.

این نوع نئوپلاسم به‌ویژه در پرده پلور (شایع‌ترین نوع)، پرده صفاق، پرده پریکارد و پرده تونیکا واژینالیس دیده می‌شود و به‌طور معمول با قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض آزبست (آزبستوز را نیز ببینید) همراه است. شروع بیماری تدریجی است و معمولاً سال‌ها پس از مواجهه ظاهر می‌شود. علائم کمی در مراحل اولیه دیده می‌شود، مگر این‌که به‌طور تصادفی در تصویربرداری از قفسه سینه کشف شود. مشخصات این بیماری شامل درد قفسه سینه، سرفه، تنگی نفس (دیس‌پنه)، بی‌اشتهایی و خستگی است. دیگر علائم و نشانه‌های رایج شامل درد شکمی، آسیت، تغییر شکل ناخن‌ها (کلابینگ) و اتساع شکم می‌باشد. خطر ابتلا به سرطان ریه در افراد سیگاری که در معرض آزبست قرار گرفته‌اند، به شدت افزایش می‌یابد.

تومور سلول غول‌پیکر غلاف تاندون (Giant Cell Tumor of the Tendon Sheath - GCTTS) یک تومور بافت نرم است که معمولاً به سطح خم‌کننده تاندون‌های انگشتان، دست‌ها و مچ‌ها متصل می‌شود. در این نواحی، انگشتان دوم و سوم بیشتر درگیر می‌شوند، به‌ویژه نزدیک مفصل بین‌استخوانی انتهایی (distal interphalangeal joint). دومین محل شایع بروز این تومور ناحیه مچ پا و پا است، و درگیری انگشتان پا نادر می‌باشد. ضایعات منفرد معمولاً بین ۱ تا ۳ سانتی‌متر قطر دارند و پایدار هستند. GCTTS می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما بیشتر در دهه سوم تا پنجم زندگی شایع است. این تومورها به‌طور معمول در کودکان کمتر شایع هستند. بیشتر موارد GCTTS با تاریخچه‌ای از تورم بافت نرم که به‌تدریج بزرگ می‌شود یا توده‌ای سفت و قابل لمس ظاهر می‌شوند. تومور ممکن است در عملکرد طبیعی مفصل اختلال ایجاد کند.

فیبروسارکوما (Fibrosarcoma)، که به عنوان تومور سلول‌های مزانشیمی (mesenchymal cell tumor) یا بدخیمی فیبروبلاستیک (fibroblastic malignancy) نیز شناخته می‌شود، یک تومور نادر از فیبروبلاست‌های بدخیم است که معمولاً در دهه سوم تا پنجم زندگی رخ می‌دهد. این تومور به طور معمول به صورت توده‌ای بدون درد، در حال بزرگ شدن و با مرزهای نامشخص در بافت‌های نرم ظاهر می‌شود. اندام‌های تحتانی، به ویژه ران و زانو، مکان‌های مورد علاقه این تومور هستند، اما می‌توان آن را در تنه، اندام‌های فوقانی و سر و گردن نیز یافت.

کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) دومین شکل شایع سرطان پوست پس از کارسینوم سلول بازال است. SCC معمولاً در پوستی که توسط نور خورشید در نواحی ای مانند سر، گردن، بازوها و پشت دست ها آسیب دیده است، ایجاد می شود. SCC در افرادی که رنگ پوست روشن‌تری دارند و سابقه طولانی قرار گرفتن در معرض آفتاب شدید و طولانی مدت را دارند، بیشتر دیده می‌شود. راه های مراقبت کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های درمان کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های تشخیص کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های پیشگیری کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی

ندول‌های روماتوئید (Rheumatoid nodules) به‌عنوان یکی از تظاهرات پوستی شایع در آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis - RA) و آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (Juvenile Idiopathic Arthritis - JIA) محسوب می‌شوند. این ندول‌های مشخص در ۲۰ درصد از بیماران مبتلا به RA دیده می‌شوند و می‌توانند نشان‌دهنده شدت بیماری RA باشند. پاتوژنز ندول‌های روماتوئید هنوز به‌خوبی شناخته نشده است، اما احتمالاً آسیب عروقی و تروماهای خارجی به‌همراه تجمع کمپلکس‌های ایمنی منجر به تشکیل این ندول‌ها می‌شوند. ندول‌های روماتوئید ممکن است در ارگان‌های داخلی مانند عضله، قلب (از جمله بافت‌های پریکاردی و اندوکاردی) و ریه‌ها نیز ظاهر شوند. ندول‌های احشایی می‌توانند به‌صورت بالینی عفونت‌ها، بدخیمی‌ها یا سایر فرآیندهای خودایمنی/التهابی را تقلید کنند. ندول‌های روماتوئید ریوی ممکن است با حفره‌سازی همراه باشند. ندول‌های روماتوئید بزرگ در ریه می‌توانند منجر به پنوموتوراکس، افیوژن پلورال و هموپتیزی شوند.

فاسییت ندولار (Nodular Fasciitis - NF) یک حالت خوش‌خیم و واکنشی است که معمولاً به صورت یک ندول زیرجلدی منفرد و با رشد سریع در ناحیه بالایی بدن ظاهر می‌شود. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان بین ۲۰ تا ۴۰ سال دیده می‌شود و تفاوتی بین جنسیت‌ها در بروز آن وجود ندارد. حدود ۱۰٪ از موارد در جمعیت کودکان رخ می‌دهد. سابقه ضربه به ناحیه آسیب‌دیده تنها عامل خطر شناخته‌شده برای توسعه NF است.

گرانولوما آنولار (Granuloma annulare) یک اختلال التهابی شایع پوستی با علت ناشناخته است که درم (dermis) یا بافت‌های زیرجلدی (subcutaneous tissues) را درگیر می‌کند. این بیماری در کودکان و بزرگسالان مشاهده می‌شود و میزان بروز آن در دهه سوم یا چهارم زندگی به اوج می‌رسد. این وضعیت در دختران بیشتر از پسران رخ می‌دهد.

هماژیوآندوتلیوما (Hemangioendothelioma) به گروهی ناهمگن از تومورهای عروقی با رفتار بیولوژیکی میانی اشاره دارد که بین همانژیوم‌های خوش‌خیم و آنژیوسارکوم‌های تهاجمی‌تر قرار می‌گیرند. این خلاصه به بررسی چندین زیرگونه هماژیوآندوتلیوما شامل هماژیوآندوتلیومای اپیتلیوئیدی (Epithelioid Hemangioendothelioma - EHE)، هماژیوآندوتلیومای سودومیوژنیک (Pseudomyogenic Hemangioendothelioma - PHE) و هماژیوآندوتلیومای هاب‌نیل (Hobnail Hemangioendothelioma - HHE) می‌پردازد. هر یک از زیرگونه‌های هماژیوآندوتلیوما دارای ریسک متفاوتی برای متاستاز هستند؛ EHE بیشترین تهاجم را دارد، در حالی که HHE کمترین تهاجم را دارد. مقاله‌ای جداگانه به بررسی زیرگونه دیگری از هماژیوآندوتلیوما، یعنی هماژیوآندوتلیومای کاپوزی‌فرم (Kaposiform Hemangioendothelioma - KHE) می‌پردازد که ویژگی‌های متمایز قابل توجهی دارد.

لایومیوسارکوما (Leiomyosarcoma) یک تومور نادر و بدخیم عضله صاف است که می‌تواند بخش‌های مختلفی از بدن از جمله رحم، دستگاه گوارش، مثانه و پوست را تحت تأثیر قرار دهد. این خلاصه به لایومیوسارکومای پوستی می‌پردازد. لایومیوسارکومای پوستی از عضلات راست‌کننده مو (arrector pilorum) منشأ می‌گیرد و به صورت یک ندول (nodule) منفرد ظاهر می‌شود. ناحیه پایینی بدن مکان شایعی برای این تومور است، اما ضایعاتی نیز در تنه، ناحیه آنوژنیتال، اندام فوقانی و سر و گردن گزارش شده است. وجود ضایعات متعدد غیرمعمول بوده و باید نگرانی‌هایی در خصوص رویدادهای متاستاتیک، به‌ویژه از بیماری‌های با منشأ غیرپوستی، ایجاد کند. لایومیوسارکومای پوستی ظاهری غیرمخصوص دارد و ممکن است با بسیاری از بیماری‌های دیگر اشتباه گرفته شود. تحلیل هیستوپاتولوژیک (histopathologic analysis) برای تشخیص قطعی ضروری است.

نوعی تومور بسیار تهاجمی و بدخیم که معمولاً در کودکان یافت می‌شود و با میزان بالای بیماری‌زایی همراه است. معمولاً پس از اولین سال زندگی تشخیص داده می‌شود و به ندرت در بزرگسالان دیده می‌شود. این تومور در کلیه‌ها یا بافت نرم خارج از کلیه شکل می‌گیرد. ممکن است سیستم عصبی مرکزی را نیز درگیر کند که در این حالت به عنوان تومور آتیپیک تراتویید رابدویید (atypical teratoid rhabdoid tumor) شناخته می‌شود. این وضعیت با ناهنجاری‌های کروموزومی که بر مهار طبیعی تومور تأثیر می‌گذارند، مرتبط است و می‌تواند متاستاز دهد.

بیماری نکروبیوزیس لیپویدیکا (Necrobiosis lipoidica - NL) یک بیماری نادر و مزمن گرانولوماتوز است که با پلاک‌های آتروفیک (atrophic plaques) کم‌تحرک مشخص می‌شود و به‌طور معمول در اندام‌های تحتانی بروز می‌کند.