بیماری های مشابه

سل (Tuberculosis یا TB) یک عفونت میکوباکتریایی است که عمدتاً توسط مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis) ایجاد می‌شود، اما می‌تواند توسط مایکوباکتریوم بویس (Mycobacterium bovis) و واکسن ب‌ث‌ژ (BCG) نیز که یک سویه تضعیف‌شده از مایکوباکتریوم بویس است، ایجاد شود. سل در سراسر جهان پراکنده است و برآورد می‌شود که یک‌سوم تا یک‌چهارم جمعیت جهان به این بیماری آلوده هستند (بیشتر بدون علائم ظاهری). بیشترین موارد گزارش‌شده از جنوب شرقی آسیا (۴۳٪)، آفریقا (۲۵٪) و اقیانوس آرام غربی (۱۸٪) است، به طوری که بیش از ۵۰٪ موارد در هند، چین، اندونزی، فیلیپین و پاکستان یافت می‌شود. با وجود کاهش نرخ جهانی ابتلا از سال ۲۰۱۴، در سال ۲۰۲۰ هنوز هم حدود ۱۰ میلیون عفونت جدید تخمین زده شده است. سل همچنان یکی از ده علت اصلی مرگ و میر در جهان است و در سال ۲۰۲۰ حدود ۱.۴ میلیون مرگ به آن نسبت داده می‌شود.

پارا کوکسیدیوئیدومایکوزیس (Paracoccidioidomycosis)، که با نام‌های بلاستومایکوزیس آمریکای جنوبی (South American blastomycosis)، میکوزیس لوتز (Lutz mycosis)، بلاستومایکوزیس برزیلی (Brazilian blastomycosis) و گرانولومای پارا کوکسیدیوئیدال (paracoccidioidal granuloma) نیز شناخته می‌شود، یک عفونت قارچی عمقی است که توسط قارچ دوشکلی پارا کوکسیدیوئیدس برازیلینسیس (Paracoccidioides brasiliensis) ایجاد می‌شود. این بیماری بیشتر در مردان ساکن مناطق روستایی و کشاورزی مکزیک، آمریکای مرکزی و جنوبی، به‌ویژه برزیل مشاهده می‌شود.

اسپوروتریکوزیس توسط قارچ دوشکلی اسپوروتریکس شنکی (Sporothrix schenckii) ایجاد می‌شود که در سراسر جهان یافت می‌شود، اما بیشتر در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری شایع است. این ارگانیسم در گیاهان و خاک در حال فساد زندگی می‌کند. عفونت پوستی معمولاً در اثر تلقیح تروماتیک رخ می‌دهد. اسپوروتریکوزیس رایج‌ترین و کم‌خطرترین عفونت‌های عمقی قارچی (mycoses) است.

باکتری‌های گونه نوکاردیا (Nocardia spp.)، باکتری‌های گرم‌مثبت، رشته‌ای و شاخه‌دار هستند که به‌طور گسترده‌ای در خاک وجود دارند. شایع‌ترین شکل بروز عفونت نوکاردیوزیس (nocardiosis)، نوع ریوی آن است که معمولاً در بیمارانی با بیماری‌های ساختاری ریه، بدخیمی یا نقص ایمنی دیده می‌شود.

گونه‌های نوکاردیا (Nocardia species) باکتری‌های اکتینومایست (actinomycetes) هوازی و گرم‌مثبت (gram-positive) هستند که در سراسر جهان در خاک، مواد آلی و آب یافت می‌شوند. این باکتری‌ها می‌توانند موجب بیماری‌های پوستی، تنفسی و منتشره شوند. بیمارانی که سیستم دفاعی میزبان آن‌ها تغییر کرده است، به‌ویژه در معرض خطر ابتلا به نوکاردیوزیس (nocardiosis) قرار دارند و تقریباً دو سوم موارد گزارش‌شده را شامل می‌شوند. این بیماران شامل افرادی با بیماری‌های مزمن ریوی، مصرف‌کنندگان طولانی‌مدت کورتیکواستروئیدها (corticosteroids)، بیماران با بدخیمی‌های خونی (hematologic malignancies)، مبتلایان به ایدز (AIDS) و دریافت‌کنندگان پیوند اعضا می‌باشند.

کورک (فرونکل) برجستگی های دردناک پر از چرک (پوستول) روی پوست هستند که در نتیجه عفونت عمیق فولیکول مو ایجاد می شوند. این عفونت معمولاً توسط نوعی باکتری به نام استافیلوکوکوس اورئوس (که معمولاً به عنوان "استاف" شناخته می شود( ایجاد می شود. بسیاری از افراد ناقل باکتری استاف هستند، به این معنی که به طور معمول روی پوست یا بینی آنها زندگی می کند بدون اینکه آسیبی به آنها وارد کند. با این حال، شکستگی های کوچک در سطح پوست (مانند آنهایی که در اثر اصطکاک یا خراش ایجاد می شوند) می تواند به باکتری ها کمک کند تا وارد فولیکول مو شده و آنها را آلوده کنند و در نتیجه کورک ایجاد شود. راه های درمان فرونکلوزیس (کورک)، راه های مراقبت فرونکلوزیس (کورک)

مجاری سینوسی پوستی دندانی راه‌هایی هستند که امکان تخلیه چرک (purulence) از حفره دهانی به سطح پوست را فراهم می‌کنند. شایع‌ترین علت آن، آبسه پری‌اپیکال (periapical abscess) مزمن ناشی از عفونت باکتریایی (مانند پوسیدگی دندان)، تحریک شیمیایی یا ضربه است. نکروز پالپ (pulp necrosis) با التهاب مزمن در نهایت به رباط پریودنتال (periodontal ligament) و استخوان آلوئولار (alveolar bone) گسترش می‌یابد. التهاب با تشکیل آبسه ادامه می‌یابد تا زمانی که از استخوان کورتیکال نفوذ کرده و از طریق بافت‌های نرم اطراف پخش شده و در نهایت بر روی پوست فوران می‌کند.

حدود ۱٪ تا ۴.۵٪ از سرطان‌های داخلی به پوست متاستاز (metastasis) می‌دهند. شایع‌ترین تومورهای اولیه شامل کارسینوم‌های (carcinomas) پستان، معده، ریه، رحم، کلیه، تخمدان، روده بزرگ و مثانه هستند. ضایعات پوستی ممکن است ناشی از گسترش مستقیم به پوست یا متاستاز موضعی یا دور از طریق انتشار لنفاوی یا خونی سلول‌های تومور باشند.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

سل ریوی دستگاه گوارش (که به عنوان انتریت سلی نیز شناخته می‌شود) ناشی از عفونت با ارگانیسم مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis) است و می‌تواند با یا بدون سل ریوی همراه باشد.

بیماری کرون (Crohn disease) یک بیماری التهابی مزمن در دستگاه گوارش است که می‌تواند از دهان تا مقعد را درگیر کند. این بیماری با التهاب تمام لایه‌ای (transmural inflammation) و اغلب گرانولوم‌های بدون نکروز پنیری (noncaseating granulomas) مشخص می‌شود. علت آن به وضوح مشخص نیست، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باعث تحریک آن می‌شوند، به‌طوری که بخشی از آسیب مخاطی به دلیل فعال‌سازی سیستم ایمنی علیه میکروبیوتای سالم روده‌ای رخ می‌دهد.

پنومونی (Pneumonia) به عفونت حاد پارانشیم ریه (lung parenchyma) گفته می‌شود و هنگامی که این عفونت خارج از محیط بیمارستان ایجاد شود، به آن پنومونی اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia یا CAP) می‌گویند.