باکتری‌های گونه نوکاردیا (Nocardia spp.)، باکتری‌های گرم‌مثبت، رشته‌ای و شاخه‌دار هستند که به‌طور گسترده‌ای در خاک وجود دارند. شایع‌ترین شکل بروز عفونت نوکاردیوزیس (nocardiosis)، نوع ریوی آن است که معمولاً در بیمارانی با بیماری‌های ساختاری ریه، بدخیمی یا نقص ایمنی دیده می‌شود.
نوکاردیوزیس پوستی اولیه (Primary Cutaneous Nocardiosis - PCN)
نوکاردیوزیس پوستی اولیه پس از وارد شدن آسیب به پوست و/یا ضمائم پوستی (معمولاً در اثر تماس با خاک) رخ می‌دهد و بیشتر در بیماران سالم مشاهده می‌شود. ضایعات ممکن است به‌طور ناگهانی بروز کنند و به سرعت پیشرفت کنند، پس از چند سال خاموشی دوباره فعال شوند، یا به‌طور آهسته در طول ۱۰ سال گسترش یابند. گسترش لنفوکوتانئوس نیز ممکن است دیده شود. یک شکل دیگر از این عفونت، میسیتوما (mycetoma) است که در آن، عفونتی موضعی، معمولاً در ناحیه پا، باعث تشکیل مجاری سینوسی و تخلیه دانه‌ها می‌شود. بافت‌های زیرین ممکن است به طور ثانویه درگیر شوند. به‌ندرت، نوکاردیوزیس پوستی اولیه می‌تواند به دیگر اعضای بدن منتشر شود، اما این معمولاً در شرایط نقص ایمنی شدید رخ می‌دهد.
عوامل خطر و شیوع
نوکاردیوزیس پوستی اولیه بیشتر در مردان نسبت به زنان مشاهده می‌شود. عوامل خطر شامل تماس با خاک یا شن، باغبانی، کشاورزی، آسیب‌های سطحی ناشی از بوته‌های خانگی، تزریق‌های درون‌مفصلی استروئید، نیش حشرات، خراش گربه یا آسیب‌های ناشی از تصادفات وسایل نقلیه که منجر به ساییدگی می‌شود (مانند "سوختگی جاده‌ای") می‌باشد.
نوکاردیوزیس پوستی اولیه ممکن است تا ۵٪ از کل موارد نوکاردیوزیس را تشکیل دهد. عفونت‌های نوکاردیا در سراسر جهان یافت می‌شوند، اما میسیتوماها بیشتر در مناطق آب و هوای نیمه‌گرمسیری و گرمسیری مشاهده می‌شوند. عامل معمول نوکاردیوزیس پوستی اولیه، نوکاردیا برازیلیئنس (Nocardia brasiliensis) است، اما تقریباً هر گونه‌ای از نوکاردیا می‌تواند باعث آن شود.
نوکاردیوزیس پوستی ثانویه
نوکاردیوزیس پوستی ثانویه در ارتباط با نوکاردیوزیس سیستمیک زمینه‌ای رخ می‌دهد. فیستول‌ها از بافت‌های عفونی زیرین شکل می‌گیرند. آبسه‌های زیرجلدی یکی دیگر از بروزات آن هستند. در بیماری ریوی زمینه‌ای، ضایعات در ناحیه قفسه سینه رخ می‌دهند. در بیماری منتشر، این ضایعات گسترده‌تر هستند.