پارا کوکسیدیوئیدومایکوزیس (Paracoccidioidomycosis)، که با نام‌های بلاستومایکوزیس آمریکای جنوبی (South American blastomycosis)، میکوزیس لوتز (Lutz mycosis)، بلاستومایکوزیس برزیلی (Brazilian blastomycosis) و گرانولومای پارا کوکسیدیوئیدال (paracoccidioidal granuloma) نیز شناخته می‌شود، یک عفونت قارچی عمقی است که توسط قارچ دوشکلی پارا کوکسیدیوئیدس برازیلینسیس (Paracoccidioides brasiliensis) ایجاد می‌شود. این بیماری بیشتر در مردان ساکن مناطق روستایی و کشاورزی مکزیک، آمریکای مرکزی و جنوبی، به‌ویژه برزیل مشاهده می‌شود.

نحوه انتقال

این قارچ به‌طور معمول در خاک یافت می‌شود و از طریق استنشاق منتقل می‌گردد. به‌ندرت، از طریق تلقیح مستقیم به پوست یا مخاط از مواد گیاهی آلوده منتقل می‌شود. بیماری می‌تواند در چهار شکل بالینی بروز کند: ریوی، مخاطی-پوستی، لنفاوی و مختلط.

علائم بالینی

عفونت ریوی شایع‌ترین نوع بوده و در 70%-80% بیماران مشاهده می‌شود. در 25% موارد، بیماری به ریه محدود می‌شود و سپس به پوست و مخاط (در اطراف حلق، دهان و گاهی مقعد)، سیستم لنفاوی (به‌ویژه گره‌های گردنی)، غدد فوق‌کلیوی، کبد، طحال، سیستم عصبی مرکزی (ضایعات مغزی مانند آبسه، گرانولوم، ندول یا کیست و کمتر شایع، مننژیت) و استخوان‌ها گسترش می‌یابد. سیر بالینی معمولاً مزمن و پیشرونده بوده و طی ماه‌ها تا سال‌ها با کاهش وزن و سرفه مزمن همراه است.

دوران کمون

در مسافرانی که به مناطق بومی سفر کرده‌اند، میانگین زمان بروز علائم 15 سال گزارش شده است که نشان‌دهنده یک دوره کمون طولانی قبل از بروز بیماری می‌باشد.