بیماری های مشابه

انسفالیت آمیبی اولیه (Primary amebic encephalitis) یک مننگوانسفالیت هموراژیک حاد است که توسط آمیب آزاد زی ناگلریا فاولری (Naegleria fowleri) ایجاد می‌شود. این عفونت بیشتر در کودکان و مردان شایع است و میانگین سنی بروز آن ۱۲ سال است. همچنین، این بیماری در ماه‌های تابستان بیشتر رخ می‌دهد. بیماران معمولاً ۱ تا ۱۲ روز (میانگین ۵ روز) پس از شنا یا مواجهه دیگر بینی با آب حاوی ناگلریا، علائم حاد بیماری را نشان می‌دهند.

آمپی‌یمای ساب‌دورال تجمع چرک در فضای بین دورا (Dura) و آراکنوئید (Arachnoid) است. عفونت سینوس‌های پارانازال (Paranasal Sinuses) به عنوان یک عامل خطر برای آمپی‌یمای ساب‌دورال جمجمه‌ای محسوب می‌شود، زیرا عفونت می‌تواند از طریق وریدهای امیسیاری (Emissary Veins) به این فضا گسترش یابد. گسترش مجاورتی عفونت از استئومیلیت (Osteomyelitis) جمجمه، مننژیت (Meningitis)، ماستوئیدیت (Mastoiditis) یا اوتیت میانی (Otitis Media) نیز امکان‌پذیر است. دیگر علل شامل تروما، بذرپاشی یک هماتوم ساب‌دورال (Subdural Hematoma) موجود، یا عفونت پس از عمل جراحی هستند. این عفونت‌ها معمولاً پلی‌میکروبیال (Polymicrobial) هستند.

خونریزی ساب‌آراکنوئید (Subarachnoid hemorrhage یا SAH) به معنای خونریزی مستقیم در مایع مغزی-نخاعی (Cerebrospinal fluid یا CSF) در فضای ساب‌آراکنوئید است که مغز را احاطه کرده است. این وضعیت معمولاً با سردرد شدید و ناگهانی بروز می‌کند که اغلب به عنوان بدترین سردرد زندگی بیمار توصیف می‌شود و ممکن است درد به ناحیه گردن و پشت انتشار یابد. شروع سردرد ممکن است با از دست دادن مختصر هوشیاری، تهوع، استفراغ و علائم مننژیت همراه باشد. شیوع SAH حدود ۱۰ نفر در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر در سال است. بروز آن با افزایش سن بیشتر می‌شود و در دهه ششم زندگی به اوج می‌رسد. عوامل خطر شامل جنسیت زن، سیگار کشیدن، مصرف الکل، سوءمصرف مواد مخدر، فشار خون بالا، استفاده از قرص‌های ضدبارداری، ناهنجاری‌های عروقی مغزی شناخته شده، بیماری‌های عروقی کلاژن و سابقه خانوادگی SAH می‌باشد. در ایالات متحده، افراد آفریقایی-آمریکایی در معرض خطر بیشتری هستند.

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

بیمارانی که با علائم ترک الکل به بخش اورژانس (ED) مراجعه می‌کنند ممکن است علائم و شدت‌های متفاوتی را نشان دهند. بسیاری از این علائم ممکن است تشخیص آن‌ها از سایر شرایط اضطراری (مانند صرع، مسمومیت با الکل، تغییر وضعیت ذهنی با علت نامشخص، و تروما) دشوار باشد، بنابراین بسیار مهم است که ارائه‌دهندگان اورژانس تاریخچه و معاینه فیزیکی کاملی برای بیمارانی که با سندرم ترک الکل مراجعه می‌کنند، انجام دهند.

انسفالیت آمیبی اولیه (Primary amebic encephalitis) یک مننگوانسفالیت هموراژیک حاد است که توسط آمیب آزاد زی ناگلریا فاولری (Naegleria fowleri) ایجاد می‌شود. این عفونت بیشتر در کودکان و مردان شایع است و میانگین سنی بروز آن ۱۲ سال است. همچنین، این بیماری در ماه‌های تابستان بیشتر رخ می‌دهد. بیماران معمولاً ۱ تا ۱۲ روز (میانگین ۵ روز) پس از شنا یا مواجهه دیگر بینی با آب حاوی ناگلریا، علائم حاد بیماری را نشان می‌دهند.

آبسه‌های اپیدورال نخاعی (Spinal Epidural Abscesses یا SEAs) توده‌های التهابی یا تجمعات موضعی مواد چرکی هستند که به دلیل عفونت‌ها، عمدتاً باکتریایی، در فضای اپیدورال بین دورا ماتر (dura mater) و ستون فقرات رخ می‌دهند. این عفونت‌ها می‌توانند از طریق انتشار هماتوژن (انتقال از طریق جریان خون) پاتوژن، انتشار از یک عفونت مجاور (مانند استئومیلیت)، یا تلقیح مستقیم (مثل تزریق استروئید نخاعی) به وجود آیند. استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) شایع‌ترین پاتوژن است که در دو سوم موارد نقش دارد.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

لوپوس سربریت (Lupus cerebritis) یک آسیب التهابی در سیستم عصبی مرکزی است که به عنوان عارضه‌ای ثانویه از لوپوس اریتماتوز سیستمیک (Systemic Lupus Erythematosus یا SLE) رخ می‌دهد. اما در عمل، تشخیص لوپوس سربریت اغلب با حضور علائم نوروسایکیتری در بیماری که مبتلا به SLE است و این علائم با مکانیزم‌های فیزیولوژیک مشخص‌تری مانند سکته مغزی یا واسکولیت قابل توضیح نیست، صورت می‌گیرد. تظاهرات بالینی لوپوس سربریت متنوع بوده و شامل نقص‌های عصبی موضعی، انسفالوپاتی، تشنج، سکته مغزی، روان‌پریشی و سردرد است. بروز این بیماری ممکن است به صورت حاد یا تحت حاد باشد.