مراقبت‌های فوری / تثبیت:
بیمارانی که با علائم ترک الکل به بخش اورژانس (ED) مراجعه می‌کنند ممکن است علائم و شدت‌های متفاوتی را نشان دهند. بسیاری از این علائم ممکن است تشخیص آن‌ها از سایر شرایط اضطراری (مانند صرع، مسمومیت با الکل، تغییر وضعیت ذهنی با علت نامشخص، و تروما) دشوار باشد، بنابراین بسیار مهم است که ارائه‌دهندگان اورژانس تاریخچه و معاینه فیزیکی کاملی برای بیمارانی که با سندرم ترک الکل مراجعه می‌کنند، انجام دهند.
اقدامات لازم در ۳۰ دقیقه اول شامل تاریخچه‌گیری و معاینه فیزیکی متمرکز برای رد سایر علل اورژانسی است. اگر بیماران با وضعیت صرع مداوم یا دلیریوم ترمنس (DT) وارد شوند، باید بر اساس شدت علائم اولویت‌بندی شده و به بالاترین سطح مراقبت موجود در اورژانس تخصیص یابند. باید خطوط وریدی فوری و سریع (IV) برقرار شود و در صورت تشنج فعال، باید تشنج بیماران متوقف شود، که ترجیحاً با بنزودیازپین‌های وریدی انجام می‌شود. اگر تشنج‌ها متوقف نشوند، ممکن است بیماران به لوله‌گذاری تراشه برای محافظت از راه هوایی نیاز داشته باشند. بیمارانی که به دلیل تشنج‌های مقاوم نیاز به لوله‌گذاری تراشه دارند باید با تزریق فنوباربیتال یا یک آگونیست گاما-آمینوبوتیریک اسید (GABA) دیگر مانند پروپوفول یا میدازولام تحت مراقبت قرار گیرند. بیماران نیاز به تصویربرداری پیشرفته از سر، مانند سی‌تی اسکن، ام‌آرآی، و/یا تله‌متری عصبی دارند. این کار باید تحت راهنمایی و کمک یک متخصص مراقبت‌های ویژه و یک متخصص مغز و اعصاب انجام شود و نیاز به پذیرش در واحد مراقبت‌های ویژه (ICU) دارد. علاوه بر این، باید بیماران به‌طور کامل معاینه شوند تا اطمینان حاصل شود که هیچ علامت دیگری از تروما یا عفونت وجود ندارد.
از ۵ میلیون مراجعه سالانه به اورژانس در ایالات متحده به دلیل مصرف الکل، اکثر آن‌ها ناشی از تشنج‌های ترک الکل نیستند. بلکه، بسیاری از بیماران با علائم خفیف سندرم ترک الکل به اورژانس مراجعه می‌کنند. این علائم می‌تواند شامل بی‌خوابی، بی‌قراری، تپش قلب، تهوع و سردرد باشد. بیماران مبتلا به سندرم ترک الکل ممکن است با آگونیست‌های GABA خوراکی یا وریدی (مانند کلردیازپوکساید یا میدازولام) درمان شوند؛ با این حال، بیماران باید خط وریدی دریافت کنند و برای سایر شرایط اورژانسی ارزیابی شوند. این کار می‌تواند با محاسبه نمره CIWA-Ar (ارزیابی بالینی ترک الکل) برای تعیین نمره پایه بیمار و همچنین انجام ECG، آزمایش خون پایه (پانل متابولیک کامل، CBC)، و قرار دادن بیمار در تله‌متری انجام شود. بیمار باید برای سایر علل پزشکی که ممکن است به‌صورت سندرم ترک الکل ظاهر شوند، ارزیابی شود (مانند آریتمی‌ها، عفونت، تروما، بیماری تیروئید). حدود ۵۰ درصد از بیماران با اختلال مصرف الکل علائم ترک الکل خواهند داشت و تا ۵ درصد با DT مواجه خواهند شد. انواع عمومی حمایت‌های مورد نیاز برای هر بیمار مبتلا به سندرم ترک الکل برای بیماران با DT نیز صادق است، که به‌ویژه بنزودیازپین‌ها مورد نیاز است. باید یک خط وریدی کارآمد برقرار شود و در هنگام تجویز گلوکز باید مراقبت شود تا از بروز انسفالوپاتی ورنیکه یا کاردیومیوپاتی‌های مرتبط با تیامین جلوگیری شود (به کاردیومیوپاتی الکلی مراجعه کنید). بنابراین، تیامین (۵۰۰ میلی‌گرم به‌صورت وریدی در طی ۳۰ دقیقه) باید در اورژانس داده شود. علاوه بر این، باید سایر علل دلیریوم جستجو شود تا هر تشخیص جایگزین که ممکن است به سندرم ترک حاد کمک کرده باشد، شناسایی و درمان شود. با توجه به احتمال کاهش عملکرد بیماران با DT، این بیماران معمولاً باید به ICU پذیرش شوند.
مروری بر تشخیص:
الکل یک تضعیف‌کننده سیستم عصبی است که گیرنده‌های آلفا و بتا آدرنرژیک را تضعیف کرده و غلظت و فعالیت گیرنده GABA در مغز را افزایش می‌دهد. بنابراین، ترک الکل در فرد وابسته ممکن است باعث تضعیف مسیر مهاری GABA در مغز شود. این امر منجر به تحریک سیستم عصبی می‌شود که به‌صورت لرزش، تاکی‌کاردی، تعریق و بی‌قراری ظاهر می‌شود. علائم ترک می‌تواند در عرض ۶ ساعت پس از قطع نوشیدن شروع شود. تشنج‌های ترک الکل تشنج‌های عمومی هستند که اغلب در ۱۲ تا ۴۸ ساعت پس از قطع الکل رخ می‌دهند.
ترک شدید ممکن است باعث تشنج و اختلالات الکترولیتی شود. DT یکی دیگر از تظاهرات شدید ترک الکل است و ممکن است ۳ تا ۱۰ روز پس از قطع رخ دهد. DT به‌صورت سردرگمی، توهم و اختلال عملکرد خودکار با بی‌ثباتی علائم حیاتی ظاهر می‌شود.
ترک شدید الکل یک وضعیت تهدیدکننده زندگی است. ترک الکل با بنزودیازپین‌ها که غلظت و فعالیت گیرنده GABA را افزایش می‌دهند، درمان می‌شود. مکمل تیامین نیز برای جلوگیری از توسعه سندرم ورنیکه-کورساکوف ارائه می‌شود. CIWA-Ar ابزاری است که اغلب برای ارزیابی شدت ترک و هدایت درمان استفاده می‌شود.