بیماری های مشابه

بورسیت اوله‌کرانون (Olecranon bursitis)، که با نام‌های آرنج معدنچی، آرنج دانشجو و آرنج نقشه‌کش نیز شناخته می‌شود، به تورم بورس روی زائده اوله‌کرانون آرنج اشاره دارد. این کیسه سطحی بورس برای ایجاد بالشتک در برابر زائده استخوانی اوله‌کرانون طراحی شده و دارای پوششی از سلول‌های سینوویال است. زمانی که این سلول‌ها ملتهب شده و مایع اضافی تولید می‌کنند، بورس دچار اتساع می‌شود. بورسیت اوله‌کرانون ممکن است به دلیل ضربه حاد یا فشار مزمن به ناحیه ایجاد شود.

شکستگی‌های سر و گردن استخوان رادیوس (radial head and neck) معمولاً هنگامی رخ می‌دهند که بیمار روی دست باز افتاده (FOOSH) می‌افتد و سر رادیوس به کپی‌تلوم (capitellum) استخوان هومروس دیستال فشار می‌آورد. شکستگی سر یا گردن رادیوس می‌تواند به‌دلیل ضربه مستقیم یا تروماهای دیگر نیز رخ دهد.

شکستگی اولکرانون (olecranon fracture) ممکن است به دلیل ضربه مستقیم به قسمت خلفی آرنج یا افتادن بر روی دست باز (FOOSH) ایجاد شود.

عفونت مفصل به طور معمول توسط باکتری‌ها ایجاد می‌شود، اگرچه قارچ‌ها، انگل‌ها و مایکوباکتری‌ها نیز به ندرت می‌توانند عامل این عفونت باشند.

دررفتگی‌های آرنج دومین دررفتگی شایع در اندام فوقانی بعد از دررفتگی‌های شانه هستند. دررفتگی‌های خلفی آرنج شایع‌ترین نوع هستند و بیش از ۹۰٪ از تمام دررفتگی‌های آرنج را تشکیل می‌دهند. دررفتگی‌های قدامی، داخلی، جانبی و واگرا موارد باقی‌مانده را تشکیل می‌دهند. در همه دررفتگی‌های کامل آرنج، هر دو رباط جانبی داخلی و خارجی پاره می‌شوند و متأسفانه این رباط‌ها نیروهای تثبیت‌کننده اصلی مفصل هستند. در طی دوره بهبودی، عضلات دوسر بازویی (biceps)، بازویی (brachialis) و سه‌سر بازویی (triceps) مسئولیت تثبیت مفصل را بر عهده می‌گیرند تا زمانی که رباط‌ها بهبود یابند.

آسیب به رباط جانبی داخلی اولنار (Medial Ulnar Collateral Ligament یا UCL) در ناحیه آرنج و بی‌ثباتی والگوس (valgus instability) ناشی از آن، نخستین بار در سال ۱۹۴۶ در ادبیات پزشکی به عنوان آسیبی که در پرتاب‌کنندگان نیزه دیده می‌شود، توصیف شد. از آن زمان، این آسیب به طور فزاینده‌ای با ورزشکارانی که پرتاب انجام می‌دهند، مرتبط شده است، به‌ویژه با بازیکنان بیسبال که بیشترین آسیب‌دیدگی را دارند.

دلایل و مکانیسم‌های آسیب معمول: آسیب به رباط جانبی اولنار خارجی (Lateral Ulnar Collateral Ligament یا LUCL) معمولاً به دلیل دررفتگی مفصل آرنج رخ می‌دهد، اما می‌تواند پس از آسیب‌زایی درمانی (iatrogenic injury) یا استرس مزمن نیز ایجاد شود. عدم بهبود کافی رباط‌های جانبی آرنج پس از آسیب حاد می‌تواند منجر به ناپایداری چرخشی خلفی-جانبی (Posterolateral Rotary Instability یا PLRI) در مفاصل رادیوکپیتلار (radiocapitellar) و اولنوهومرال (ulnohumeral) شود.