علل و مکانیسم‌های شایع آسیب:
آسیب به رباط جانبی داخلی اولنار (Medial Ulnar Collateral Ligament یا UCL) در ناحیه آرنج و بی‌ثباتی والگوس (valgus instability) ناشی از آن، نخستین بار در سال ۱۹۴۶ در ادبیات پزشکی به عنوان آسیبی که در پرتاب‌کنندگان نیزه دیده می‌شود، توصیف شد. از آن زمان، این آسیب به طور فزاینده‌ای با ورزشکارانی که پرتاب انجام می‌دهند، مرتبط شده است، به‌ویژه با بازیکنان بیسبال که بیشترین آسیب‌دیدگی را دارند.
مکانیسم این آسیب به طور معمول میکروتروما (microtrauma) ناشی از استرس والگوس تکراری روی آرنج در طی مراحل انتهایی کوک (cocking) و ابتدای شتاب‌دهی (acceleration) پرتاب است. مکانیسم‌های کمتر شایع شامل تروماهای حاد (دررفتگی آرنج) و علل یاتروژنیک (iatrogenic) در طی جراحی‌های غیرمرتبط با آرنج می‌باشد.
تاریخچه و ارائه کلاسیک:
به‌طور سنتی، این آسیب با ورزشکاران بالغ مرتبط بوده است، اما مقالات اخیر نشان داده‌اند که شیوع این آسیب‌ها در ورزشکاران جوان نیز در حال افزایش است. با این حال، آسیب UCL در بیماران با اسکلتی نارس نسبتاً نادر است و این بیماران تمایل دارند به شرایط مرتبطی به نام "آرنج لیگ کوچک" (Little League elbow) مبتلا شوند. این آسیب در ورزش‌های دیگری غیر از بیسبال و پرتاب نیزه نیز مشاهده شده است، از جمله ژیمناستیک، سافت‌بال، فوتبال، تنیس و کشتی.
بیماران معمولاً درد در سمت داخلی (اولنار) آرنج را هنگام پرتاب‌های بالای سر گزارش می‌کنند. آسیب‌های حاد ممکن است با صدای ترکیدگی همراه باشد. آسیب‌های مزمن به طور کلی شایع‌تر هستند و ممکن است با درد و همچنین کاهش سرعت و دقت در پرتاب همراه باشند. پارستزی عصب اولنار ممکن است با آسیب‌های حاد و مزمن وجود داشته باشد.
شیوع:
• سن: معمولاً ۱۳ تا ۲۶ سال. • جنسیت: مردان بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
عوامل خطر:
عوامل خطر شامل تعداد زیاد پرتاب‌ها، پرتاب بیش از ۱۰۰ اینینگ در سال، پرتاب با سرعت بالا (بیش از ۸۵ مایل در ساعت)، مکانیک نادرست پرتاب، پرتاب توپ‌های شکسته (مانند کِروبال و اسلایدر) در سنین کمتر از ۱۳ سال، پرتاب در روزهای متوالی، پرتاب در طول سال و پرتاب برای تیم‌های متعدد می‌باشد.
پاتوفیزیولوژی:
رباط UCL از سه ساختار تشکیل شده است: دسته جلویی (anterior bundle)، دسته پشتی (posterior bundle) و دسته مایل (رباط عرضی یا transverse ligament). دسته جلویی قوی‌ترین و مهم‌ترین تثبیت‌کننده در برابر بی‌ثباتی والگوس آرنج است و بنابراین، در این آسیب‌ها بیشترین دخالت را دارد.