علل / مکانیسم معمول آسیب:
شکستگی اولکرانون (olecranon fracture) ممکن است به دلیل ضربه مستقیم به قسمت خلفی آرنج یا افتادن بر روی دست باز (FOOSH) ایجاد شود.
تاریخچه و تظاهرات کلاسیک:
بیمار معمولاً پس از افتادن با درد، تورم، کبودی (ecchymosis) و حساسیت موضعی در قسمت خلفی آرنج، همراه یا بدون از دست دادن توانایی اکستنشن فعال آرنج، مراجعه می‌کند. همچنین، افیوژن آرنج (elbow effusion) وجود خواهد داشت.
شیوع:
شکستگی‌های اولکرانون ۱۰٪ از شکستگی‌های اندام فوقانی را تشکیل می‌دهند.
- سن: میانگین سنی وقوع این شکستگی ۵۷ سال است. بیماران جوان‌تر بیشتر در اثر مکانیسم‌های با انرژی بالا دچار آسیب می‌شوند، در حالی که بیماران مسن‌تر بیشتر در اثر افتادن از ارتفاع ایستاده دچار آسیب می‌شوند.
- جنسیت: هیچ‌گونه برتری جنسیتی وجود ندارد، اما مردان بیشتر در سنین جوانی دچار شکستگی اولکرانون می‌شوند.
عوامل خطر:
در مورد عوامل خطر که پیش‌زمینه‌ای برای شکستگی‌های اولکرانون باشند، اجماعی وجود ندارد. با این حال، کاهش چگالی استخوان به عنوان یک عامل در شکستگی‌های اولکرانون ناشی از مکانیسم‌های با انرژی کم، مانند افتادن، پیشنهاد شده است.
پاتوفیزیولوژی:
عملکرد و پایداری آرنج به سه مفصل جداگانه وابسته است: مفصل اولنوهومرال (ulnohumeral)، رادیوکپیتلار (radiocapitellar) و رادیواولنار پروگزیمال (proximal radioulnar). اولکرانون با ترُکِلئا (trochlea) از قسمت دیستال هومروس یک مفصل لولایی را تشکیل می‌دهد. در حین افتادن، شیار سیگموئید (sigmoid notch) اولکرانون در حین انقباض عضله سه سر بازویی (triceps muscle) به ترُکِلئا رانده می‌شود و قطعه یا قطعات استخوانی پروگزیمال را جدا می‌کند.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی:
طبقه‌بندی کالتون (Colton classification):
- بدون جابجایی
- آولشن (avulsion)، جابجا شده
- مایل و عرضی، جابجا شده
- خرد شده (comminuted)، جابجا شده
- شکستگی-دررفتگی (fracture-dislocation)