بیماری های مشابه

همه موارد شکستگی‌های جابجا شده گردن تالوس نیاز به کاهش بسته فوری در اورژانس با استفاده از آتل کوتاه پا دارند.

شکستگی‌های بدن تالوس (talar body) نادر هستند و معمولاً به دلیل تروماهای با انرژی بالا و فشار محوری ایجاد می‌شوند، مانند آنچه در سقوط یا تصادف خودرو رخ می‌دهد. بدن تالوس شامل یک سطح محدب به نام گنبد تالار (talar dome) و همچنین فرآیندهای داخلی و خارجی است. بخش تحتانی بدن تالوس با استخوان پاشنه (calcaneus) مفصل می‌شود. گنبد تالار با استخوان درشت‌نی (tibia) مفصل می‌شود و مفصل مچ پا را تشکیل می‌دهد. فرآیند داخلی بدن تالوس بیشتر احتمال دارد که پس از تروما به صورت سوپیناسیون دچار شکستگی شود، در حالی که شکستگی‌های فرآیند خارجی اغلب نتیجه‌ی پروناسیون و چرخش خارجی است.

پیچ‌خوردگی مچ پا (Ankle Sprain) یکی از شایع‌ترین آسیب‌هایی است که در بخش اورژانس یا مطب پزشک مراقبت‌های اولیه مشاهده می‌شود. این آسیب با صدمه به رباط‌هایی که از مچ پا و مفصل مچ حمایت می‌کنند، مشخص می‌شود. شایع‌ترین رباط آسیب‌دیده، رباط تالوفیبولار قدامی (Anterior Talofibular Ligament) است. پیچ‌خوردگی مچ خارجی معمولاً در نتیجه وارونگی (Inversion) مچ پا در حالت پلانتارفلکشن (Plantar-Flexion) رخ می‌دهد. همچنین، رباط‌های کالکانئوفیبولار (Calcaneofibular Ligament) و تالوفیبولار خلفی (Posterior Talofibular Ligament) نیز ممکن است آسیب ببینند.

شکستگی دیستال فیبولا (distal fibula fracture)، شایع‌ترین نوع شکستگی مچ پا، نوعی شکستگی مالئولار (malleolar) ایزوله است که در بیش از 70 درصد موارد رخ می‌دهد؛ بیشتر این شکستگی‌ها شامل شکستگی مالئولوس جانبی (lateral malleolus) می‌باشند. شکستگی‌های دیستال فیبولا می‌توانند در بیماران بالغ در هر سنی و همچنین در کودکان رخ دهند. این شکستگی‌ها ممکن است بر اثر پیچ‌خوردگی مچ پا، آسیب له‌شدگی یا حتی ضربه مستقیم ایجاد شوند. شکستگی دیستال فیبولا با درد و تورم در ناحیه جانبی مچ پا بروز می‌کند.

*سندسموز مچ پا* (که به عنوان سندسموز تیبوفیبولار دیستال نیز شناخته می‌شود) شامل گروهی از ساختارهای بافت نرم است که به پایداری و مقاومت در برابر نیروهای چرخشی، محوری و انتقالی در مفصل تیبوفیبولار دیستال کمک می‌کنند. این ساختارها شامل رباط تیبوفیبولار قدامی-پایینی (AITFL)، رباط تیبوفیبولار خلفی-پایینی (PITFL)، رباط بین‌استخوانی (IOL)، غشای بین‌استخوانی و رباط عرضی پایینی (ITL) می‌باشند.

عضلات پرونئال برویس و لونگوس به عنوان پروناتور و اورتور پا عمل می‌کنند و به طور قابل توجهی در پایداری جانبی مچ پا نقش دارند. تحت‌لوکساسیون (subluxation) و دررفتگی تاندون‌های پرونئال از بیماری‌های نادر مچ پا هستند که معمولاً از رویدادهای ورزشی تروماتیک با حرکات برشی (مانند اسکی، فوتبال، بسکتبال، اسکیت روی یخ) ناشی می‌شوند. از بیش از ۲۳,۰۰۰ آسیبی که روزانه در ایالات متحده به مچ پا وارد می‌شود، تحت‌لوکساسیون تاندون‌های پرونئال تقریباً ۰.۳٪ تا ۰.۵٪ از رویدادهای تروماتیک مچ پا را تشکیل می‌دهند.

تاندون‌های عضلات پرونئوس برویس و لانگوس (تاندون‌های پرونئال) دارای مکانیسم‌های مختلفی برای آسیب هستند. در برخی بیماران، آسیب به تاندون‌های پرونئال ممکن است به صورت حاد و با یک رویداد آشکار آغاز شود، که معمولاً به دلیل پیچ‌خوردگی مچ پا (ankle inversion injury) است. با این حال، در اکثر بیماران، آسیب به تاندون‌های پرونئال یک مسئله مزمن است که به دلیل استفاده بیش از حد، تخریب تاندون یا نارسایی تاندون رخ می‌دهد. در این موارد، یک آسیب خاص و اولیه ممکن است بسیار دور یا غیرقابل تشخیص باشد.