پیچ‌خوردگی مچ پا (Ankle Sprain) یکی از شایع‌ترین آسیب‌هایی است که در بخش اورژانس یا مطب پزشک مراقبت‌های اولیه مشاهده می‌شود. این آسیب با صدمه به رباط‌هایی که از مچ پا و مفصل مچ حمایت می‌کنند، مشخص می‌شود. شایع‌ترین رباط آسیب‌دیده، رباط تالوفیبولار قدامی (Anterior Talofibular Ligament) است. پیچ‌خوردگی مچ خارجی معمولاً در نتیجه وارونگی (Inversion) مچ پا در حالت پلانتارفلکشن (Plantar-Flexion) رخ می‌دهد. همچنین، رباط‌های کالکانئوفیبولار (Calcaneofibular Ligament) و تالوفیبولار خلفی (Posterior Talofibular Ligament) نیز ممکن است آسیب ببینند.

آسیب‌های کمتر شایع مچ پا شامل پیچ‌خوردگی مچ داخلی (رباط دلتوئید یا Deltoid Ligament) و پیچ‌خوردگی‌های شدیدتر مچ (سندسموزیس یا Syndesmosis) هستند. پیچ‌خوردگی مچ پا تقریباً به‌طور مساوی در مردان و زنان رخ می‌دهد.

علائم و نشانه‌های شایع شامل درد در مچ پا یا پا، تورم بافت یا مفصل، حساسیت به لمس، ناتوانی در تحمل وزن، و کاهش دامنه حرکتی است. پارگی چندین رباط ممکن است منجر به درد مزمن و شدیدتر، تورم بیشتر، و بی‌ثباتی مفصل شود.

حدود نیمی از موارد پیچ‌خوردگی مچ پا در حین فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهد. این آسیب ممکن است به دلیل ضربه مستقیم، افتادن، یا پیچ‌خوردن و چرخیدن مچ پا ایجاد شود. عوامل دیگر مانند کفش نامناسب و استفاده بیش از حد نیز می‌توانند در بروز این آسیب نقش داشته باشند.

پیچ‌خوردگی‌های مچ پا براساس میزان پارگی رباط‌ها به درجه 1، 2 یا 3 طبقه‌بندی می‌شوند، اگرچه درجه آسیب همیشه با مدت زمان بهبودی ارتباط مستقیم ندارد.

موضوعات مرتبط:

آسیب سندسموزیس (Syndesmosis Injury)، شکستگی مچ پا (Ankle Fracture)