بیماری های مشابه

آسیب‌های رباط صلیبی خلفی (Posterior Cruciate Ligament یا PCL) معمولاً در نتیجه‌ی تروماهای با انرژی بالا رخ می‌دهند که عمدتاً با حوادث رانندگی (آسیب داشبورد) یا آسیب‌های مرتبط با ورزش همراه هستند. این آسیب‌ها اغلب در نتیجه‌ی نیروهای برشی ایجاد شده توسط جابجایی خلفی استخوان تیبیا نسبت به فمور در حالی که زانو در حالت خمیده قرار دارد، رخ می‌دهند. همچنین، حرکات بیش‌امتداد (Hyperextension)، بیش‌خمیدگی (Hyperflexion)، و نیروهای والگوس/واروس (Valgus/Varus) ممکن است باعث آسیب به PCL شوند، اگرچه این حرکات معمولاً منجر به آسیب به چندین ساختار زانو می‌شوند. ورزش‌هایی که بیشترین ارتباط را با این نوع آسیب دارند شامل فوتبال، راگبی و اسکی هستند.

زانو در بخش داخلی شامل مجموعه‌ای از ساختارهای کپسولی و رباطی است که شامل رباط جانبی داخلی (MCL) و رباط مایل خلفی می‌شود. این ساختارها مقاومت در برابر فشار والگوس (valgus) بر زانو را فراهم می‌کنند. رباط جانبی داخلی (MCL) دارای دو بخش اصلی است: MCL سطحی و MCL عمقی. MCL یکی از شایع‌ترین رباط‌های آسیب‌دیده در زانو است و در حدود 20 درصد از آسیب‌های زانو دخیل است. آسیب معمولاً ناشی از فشار مستقیم والگوس به زانو یا حرکت آبداکشن (abduction) / چرخش ساق پا نسبت به ران است که منجر به پیچ‌خوردگی یا پارگی MCL می‌شود.

رباط جانبی خارجی (Lateral Collateral Ligament یا LCL) ساختاری بسیار قوی و شبیه به طناب در بخش خلفی-جانبی (posterolateral compartment یا PLC) زانو است که به عنوان تثبیت‌کننده اصلی در برابر فشار واروس (varus) عمل می‌کند. این یکی از کمترین ساختارهای آسیب‌پذیر در زانو است و به طور معمول فشار واروس شدید یا چرخش خارجی استخوان درشت‌نی (tibial rotation) برای ایجاد آسیب نیاز است. آسیب به ندرت به صورت مجزا رخ می‌دهد و اغلب با ساختارهای دیگر زانو، به ویژه در PLC (مانند LCL، مجتمع پوپلیتئوس، لیگامان پوپلیتوفیبولار، کپسول جانبی، باند ایلیوتیبیال، عضله دوسر ران، سر جانبی عضله گاستروکنمیوس) همراه است.

به طور کلی دو مکانیسم برای آسیب مینیسک وجود دارد: تروماتیک و دژنراتیو، که هر یک الگوهای خاصی از ارائه دارند. پارگی‌های تروماتیک معمولاً در زمینه فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهند و بنابراین در جمعیت‌های جوان‌تر شیوع بیشتری دارند. این نوع آسیب اغلب به دلیل حرکات کاشت و پیچش ساق پا رخ می‌دهد. مکانیسم آسیب همیشه واضح نیست و بیماران ممکن است نتوانند حادثه خاصی را به یاد بیاورند. این آسیب‌ها معمولاً با درد متناوب در طول خط مفصل، گاهی با تورم و افیوژن (effusion) ظاهر می‌شوند. بیماران ممکن است از قفل شدن و گیر کردن، احساس ترکیدن یا ناتوانی در رسیدن به اکستنشن کامل شکایت کنند.

سندرم درد کشککی-رانی (Patellofemoral Pain Syndrome)، که به عنوان سندرم کشککی-رانی نیز شناخته می‌شود، با درد هنگام تحمل وزن بر روی زانوی خمیده، درد در جلوی زانو یا درد جلوی زانو، یا درد اطراف یا پشت کشکک زانو مشخص می‌شود. اصطلاحات مرتبط که معمولاً به صورت متناوب استفاده می‌شوند شامل سندرم درد پشت کشکک (Retropatellar Pain Syndrome)، سندرم کشککی-رانی، درد جلوی زانو، زانوی دونده (Runner's Knee)، یا نرمی غضروف کشککی-رانی (Patellofemoral Chondromalacia) هستند. این بیماری معمولاً نوجوانان و جوانان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در دختران و زنان بیشتر از پسران و مردان شایع است. این شایع‌ترین علت درد زانو است. به دلیل شیوع بالا و مراجعه بیماران به تخصص‌های مختلف (مانند مراقبت‌های اولیه، ارتوپدی، پزشکی ورزشی، پزشکی خانواده)، تخمین دقیق شیوع آن دشوار است.

دررفتگی کشکک زانو (Patellar dislocation) زمانی رخ می‌دهد که کشکک از شیار استخوان ران جابجا شود.

علل / مکانیزم آسیب‌شناسی معمول: بیماری ازگود-اشلاتر (Osgood-Schlatter disease یا OS)، که به عنوان استئوکندروزیس جوانان توبروزیته تیبیا (juvenile osteochondrosis of the tibial tubercle) نیز شناخته می‌شود، اختلالی است که شامل التهاب، درد و ورم در توبروزیتی تیبیا (tibial tuberosity) می‌باشد. این بیماری در نوجوانان جوان، به‌ویژه آنهایی که به طور منظم در فعالیت‌های ورزشی شرکت می‌کنند، شایع‌تر است. OS معمولاً بلافاصله پس از یک رشد سریع رخ می‌دهد. علائم آن بین ۱۲ تا ۱۸ ماه طول می‌کشد و اغلب با بسته شدن صفحه رشد استخوان تیبیا به طور خودبخودی بهبود می‌یابد، هرچند که گروه کوچکی از بیماران ممکن است پس از بلوغ اسکلتی همچنان درد را تجربه کنند.

آرتریت سپتیک (septic arthritis) زانو به‌طور معمول به‌واسطه عفونت باکتریایی فضای مفصلی ایجاد می‌شود که معمولاً از طریق انتشار هماتوژن (hematogenous) اما همچنین از طریق تلقیح مستقیم یا انتشار مجاورتی از یک عفونت نزدیک رخ می‌دهد. هنگامی که پاتوژن وارد فضای مفصلی می‌شود، می‌تواند پاسخ ایمنی را تحریک کند که منجر به تخریب مفصل می‌شود.

• استئوکندریت دیسکانس (Osteochondritis dissecans یا OCD) به عنوان ناحیه‌ای از استئونکروز (osteonecrosis) در استخوان زیرغضروفی تعریف می‌شود که از غضروف بالایی حمایت می‌کند.

بورسیت پره‌پاتلار که به نام "زانوی خدمتکار" نیز شناخته می‌شود، معمولاً در افرادی مانند نظافت‌چیان، خدمتکاران، افرادی که به طور مکرر در کلیسا زانو می‌زنند، کشتی‌گیران و قالی‌بافان دیده می‌شود. این نوع بورسیت، شایع‌ترین بورسیت زانو است.

پِس آنسرینوس (Pes anserinus) به محل اتصال تاندون‌های مشترک عضلات سارتوریوس (sartorius)، گراسیلیس (gracilis) و سمی‌تندینوسوس (semitendinosus) به قسمت فوقانی داخلی استخوان تیبیا (tibia) اشاره دارد. نام پِس آنسرینوس که در لاتین به معنای "پای غاز" است، از این جهت گرفته شده که تاندون‌های مشترک به شکل پای پرده‌دار غاز دیده می‌شوند. التهاب این تاندون‌ها به عنوان تاندونیت پِس آنسرین (pes anserine tendonitis) شناخته می‌شود. در بسیاری از موارد، بورسای مرتبط نیز ملتهب می‌شود (بورسیت پِس آنسرینوس - pes anserine bursitis)، اما الزاماً نباید التهاب بورسا وجود داشته باشد. وضعیت درد در ناحیه فوقانی داخلی تیبیا در محل اتصال تاندون‌ها به طور کلی به عنوان سندرم درد پِس آنسرینوس (pes anserine pain syndrome) شناخته می‌شود.

علل و مکانیزم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های برجستگی درشت‌نی (Tibial eminence fractures) یا شکستگی‌های کنده‌شدگی برجستگی درشت‌نی (tibial spine avulsion fractures)، معمولاً در بیماران ۸ تا ۱۴ ساله به‌دلیل تروما به زانو رخ می‌دهد. مکانیزم‌های رایج آسیب شامل سقوط از دوچرخه، تصادفات وسایل نقلیه موتوری و فعالیت‌های ورزشی است که منجر به پیچ خوردن زانو می‌شود.