بیماری های مشابه

اریتم فلژله و پیگمانتاسیون فلژله به‌عنوان عوارض پوستی شناخته‌شده‌ای پس از درمان با بلئومایسین سولفات (bleomycin sulfate) به حساب می‌آیند. مطالعات نشان داده‌اند که بین ۸٪ تا ۶۶٪ از بیمارانی که بلئومایسین دریافت می‌کنند، به این نوع از بثورات پوستی مبتلا می‌شوند. دوز بلئومایسین لازم برای ایجاد چنین اثری معمولاً بیش از ۱۰۰ واحد است و بثورات به عنوان وابسته به دوز در نظر گرفته می‌شوند. با این حال، واکنش‌ها با دوزهای به‌کوچکی ۱۵ واحد به‌صورت وریدی (IV) و ۳۰ واحد به‌صورت داخل پلور (intrapleurally) نیز مشاهده شده‌اند. تزریق داخل صفاقی (intraperitoneal) و عضلانی (intramuscular) نیز باعث ایجاد بثورات شده‌اند، همان‌طور که بلئومایسین داخل ضایعه‌ای (intralesional) برای اسکلروتراپی ناهنجاری‌های وریدی و درمان زگیل‌ها نیز این عارضه را ایجاد کرده‌اند. دیگر عوامل شیمی‌درمانی از جمله پپلومایسین (peplomycin)، بنداموستین (bendamustine)، دوکتاکسل (docetaxel)، سیس‌پلاتین (cisplatin)، و تراستوزومب (trastuzumab) نیز می‌توانند باعث اریتم و پیگمانتاسیون فلژله شوند.

درماتومیوزیت (Dermatomyositis) یک بیماری خودایمنی بافت همبند چند سیستمی است که اغلب با میوپاتی التهابی پروگزیمال اکستانسور متقارن، بثورات پوستی بنفش رنگ و آنتی‌بادی‌های خودی بیماری‌زا در گردش خون شناخته می‌شود. درماتومیوزیت دارای بروز دوگانه است، به طوری که فرم بالغین آن بیشتر در افراد 45 تا 60 ساله و فرم جوانان در کودکان 10 تا 15 ساله دیده می‌شود. نسبت بروز در بالغین به صورت 2 به 1 به نفع زنان است.

بیماری استیل بزرگسالان (Adult-onset Still disease یا AOSD) یک اختلال التهابی نادر و چند سیستمی است که در جوانان، معمولاً پیش از سن ۳۰ سالگی رخ می‌دهد و در زنان بیشتر از مردان مشاهده می‌شود. علت AOSD در حال حاضر ناشناخته است، اما فرضیه‌ای وجود دارد که این بیماری به صورت خودالتهابی (autoinflammatory) با یک جزء ژنتیکی رخ می‌دهد. این بیماری تنها برخی از علائم و نشانه‌های بیماری استیل کودکان (آرتریت ایدیوپاتیک جوانان با شروع سیستمیک) را به اشتراک می‌گذارد و ویژگی‌های بالینی منحصر به فردی دارد.

دِرموگرافیسم یک واکنش غیرطبیعی به شکل کهیر (wheal) و قرمزی (flare) در پوست است که با فشار ایجاد می‌شود. این واکنش طی چند دقیقه شکل می‌گیرد و معمولاً بدون علائم است، اگرچه در برخی موارد با خارش (pruritus) همراه است. لمس یا مالش ناخواسته پوست می‌تواند به تشکیل کهیرهای خطی منجر شود. علت دِرموگرافیسم ناشناخته است، اما از نظر بالینی شبیه به کهیر (urticaria) به نظر می‌رسد و در بیماران مبتلا به کهیر و درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis) بیشتر مشاهده می‌شود.

پیچک سمی، بلوط سمی و سماق سمی نام‌های رایج برای درماتیت توکسیکودندرون (Toxicodendron dermatitis) هستند که قبلاً به عنوان درماتیت روس (Rhus dermatitis) شناخته می‌شد. این عارضه یک درماتیت تماسی ناشی از واکنش حساسیتی نوع چهارم (type IV hypersensitivity reaction) در افراد حساس به اولئورزین اوروشیول (oleoresin urushiol) است. اوروشیول در بیشتر بخش‌های گیاهان این جنس که عضوی از خانواده آناکاردیاسه (Anacardiaceae) هستند، یافت می‌شود. جنس توکسیکودندرون (Toxicodendron) در سراسر قاره ایالات متحده، جنوب کانادا و مکزیک گسترده است و عمدتاً در ارتفاعات زیر ۵۰۰۰ فوت یافت می‌شود. همچنین در آسیا، آفریقا، استرالیا و نیوزیلند نیز یافت می‌شود. تخمین زده می‌شود که تا ۷۵٪ از جمعیت آمریکای شمالی حساس شده‌اند و این وضعیت بدون تمایز بر اساس سن، جنسیت، نژاد/ قومیت یا نوع پوست رخ می‌دهد. مواجهات شغلی و تفریحی شایع هستند.

فیتوفوتودرماتیتیس (Phytophotodermatitis) یک واکنش التهابی پوستی فتوکسیک (phototoxic) است که زمانی رخ می‌دهد که یک فیتوسنسیتایزر (photosensitizer) مانند پسورالن (psoralen) موجود در بسیاری از گیاهان با پوست تماس پیدا می‌کند و سپس در معرض تابش اشعه ماوراء بنفش آ (UVA) از خورشید قرار می‌گیرد. این واکنش ممکن است به‌عنوان یک آفتاب‌سوختگی بسیار موضعی در نظر گرفته شود که معمولاً ۱۲ تا ۲۴ ساعت پس از تماس آغاز می‌شود و در ۴۸ تا ۷۲ ساعت به اوج می‌رسد. فیتوفوتودرماتیتیس بیشتر در بهار و تابستان رخ می‌دهد، زمانی که میزان پسورالن‌ها در گیاهان بیشتر و تابش اشعه ماوراء بنفش برای کودکان بالاتر است.

زونا (زوستر) (Shingles (Zoster)) یک راش دردناک است که توسط ویروس واریسلا زوستر، همان ویروسی که باعث آبله مرغان می‌شود، به وجود می آید. پس از بهبودی فرد از آبله مرغان، ویروس در اعصاب خاصی در بدن غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با افزایش سن، سیستم ایمنی بدن شما ضعیف تر می شود و ممکن است به اندازه کافی برای کنترل ویروس قوی نباشد. زونا زمانی اتفاق می‌افتد که ویروس دوباره فعال می‌شود، روی اعصاب رشد می‌کند تا به پوست برسد و به صورت برآمدگی‌های کوچک، دردناک و پر از مایع (تاول) ظاهر می‌شود.

لنفوم‌های پوستی اولیه ممکن است از منشاء سلول‌های T یا B باشند. لنفوم‌های پوستی سلول T (CTCLs) ۷۵٪ تا ۸۰٪ از این لنفوم‌ها را تشکیل می‌دهند و گروهی ناهمگن از نئوپلاسم‌ها هستند که در ارائه بالینی، بافت‌شناسی، ایمونوفنوتیپ، ژنتیک و پیش‌آگهی تفاوت‌های زیادی دارند. CTCLs بیشتر در افراد مسن دیده می‌شود، اما می‌تواند در بیماران در هر سنی رخ دهد. تشخیص قطعی CTCL ممکن است نیاز به بیوپسی‌های بزرگ یا متعدد و همچنین آزمایش‌های تخصصی بر روی نمونه‌های بیوپسی داشته باشد. تعیین نوع CTCL و مرحله‌بندی آن برای تعیین گستردگی بیماری و استراتژی درمان اهمیت دارد.

هیپرپیگمانتاسیون پس التهابی ، تیره شدن پوست در ناحیه آسیب دیده یا التهاب قبلی، ناشی از افزایش رنگدانه (ملانین) باقی مانده از فرآیند بهبود است. آکنه یکی از علل شایع به وجود آمدن هیپرپیگمانتاسیون است، باید اشاره کرد هر نوع آسیب پوستی (به عنوان مثال، خراشیدگی، بریدگی، سوختگی، نیش حشرات، و مالش مزمن) و بسیاری از اختلالات پوستی دیگر، مانند اگزما (درماتیت آتوپیک)  می تواند موجب به وجود آمدن این بیماری شود.

پیگمانتاسیون (Pigmentation) و/یا هیپرپیگمانتاسیون (Hyperpigmentation) ناشی از دارو ممکن است توسط داروهای متعدد از طریق مکانیسم‌های مختلفی ایجاد شود. ممکن است تحریک تولید ملانین (Melanin) افزایش یابد یا رسوب دارو یا متابولیت‌های آن در اپیدرم و/یا درم رخ دهد. شاید شایع‌ترین واکنش، هیپرپیگمانتاسیون پس از التهاب (Postinflammatory Hyperpigmentation) باشد که به‌طور معمول پس از بروزهای التهابی دارویی یا بروزهای ثابت دارویی مشاهده می‌شود. مکانیسم دیگری از پیگمانتاسیون ناشی از دارو، تولید پیگمانت جدید مانند افزایش سنتز لیپوفوسین (Lipofuscin) است.

آمیودارون (Amiodarone) دارویی ضد آریتمی (antiarrhythmic) کلاس III و غنی از ید است که به طور گسترده‌ای برای درمان انواع مختلف آریتمی‌های قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دارو می‌تواند طیف وسیعی از عوارض جانبی از جمله تغییر رنگ پوست، رسوبات قرنیه و مشکلات کبد و ریه‌ها ایجاد کند. همچنین ممکن است باعث تغییراتی در عملکرد تیروئید شود.

پیگمانتاسیون ناشی از دارو که توسط مینوسیکلین (Minocycline) ایجاد می‌شود، ممکن است بر روی پوست، سطوح مخاطی، دندان‌ها، زبان، اسکلرا (sclera)، استخوان، قلب، تیروئید و سایر نقاط بدن تأثیر بگذارد. مینوسیکلین یک آنتی‌بیوتیک مشتق شده از تتراسایکلین (tetracycline) است که کاربردهای مختلفی دارد و به ویژه به عنوان درمان خط دوم برای آکنه ولگاریس (acne vulgaris) مورد استفاده قرار می‌گیرد. هیپرپیگمانتاسیون (hyperpigmentation) ممکن است پس از مصرف 100 تا 200 میلی‌گرم در روز به مدت 1 تا 3 سال رخ دهد و میزان بروز آن بین 2.4% تا 14.8% متغیر است. با این حال، برخی مطالعات نشان داده‌اند که هیپرپیگمانتاسیون حتی پس از مصرف دوزهای کم و دوره‌های کوتاه مینوسیکلین نیز ممکن است توسعه یابد.