پیگمانتاسیون ناشی از دارو که توسط مینوسیکلین (Minocycline) ایجاد می‌شود، ممکن است بر روی پوست، سطوح مخاطی، دندان‌ها، زبان، اسکلرا (sclera)، استخوان، قلب، تیروئید و سایر نقاط بدن تأثیر بگذارد. مینوسیکلین یک آنتی‌بیوتیک مشتق شده از تتراسایکلین (tetracycline) است که کاربردهای مختلفی دارد و به ویژه به عنوان درمان خط دوم برای آکنه ولگاریس (acne vulgaris) مورد استفاده قرار می‌گیرد. هیپرپیگمانتاسیون (hyperpigmentation) ممکن است پس از مصرف 100 تا 200 میلی‌گرم در روز به مدت 1 تا 3 سال رخ دهد و میزان بروز آن بین 2.4% تا 14.8% متغیر است. با این حال، برخی مطالعات نشان داده‌اند که هیپرپیگمانتاسیون حتی پس از مصرف دوزهای کم و دوره‌های کوتاه مینوسیکلین نیز ممکن است توسعه یابد.

به نظر می‌رسد که میزان بروز این عارضه در بیمارانی که شرایطی مانند درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis)، آکنه ولگاریس، آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis)، پمفیگوئید (pemphigoid)، و پمفیگوس (pemphigus) دارند، بیشتر است.

چهار نوع هیپرپیگمانتاسیون توصیف شده است: انواع I تا IV. هر نوع از نظر توزیع و هیستولوژی متفاوت است. (برای جزئیات انواع، به بخش Look For مراجعه کنید.)

ملاحظات مربوط به بیماران اطفال: کودکان زیر 9 سال نباید از داروهای خانواده آنتی‌بیوتیک‌های تتراسایکلین استفاده کنند.