بیماری های مشابه

سرطان تیروئید در مقایسه با اکثر سرطان‌ها نسبتاً نادر است، اما شایع‌ترین نئوپلاسم (neoplasm) سیستم غدد درون‌ریز است. بروز سرطان تیروئید با افزایش سن افزایش می‌یابد. اگرچه سرطان تیروئید در زنان دو برابر مردان شایع‌تر است، اما معمولاً مردان پیش‌آگهی بدتری دارند. عوامل خطر برای ابتلا به سرطان تیروئید شامل سابقه پرتودرمانی سر یا گردن در دوران کودکی، ندول‌های بزرگ‌تر از ۴ سانتی‌متر، علائم بالینی نگران‌کننده از نظر شواهد تثبیت موضعی تومور و انتشار به غدد لنفاوی، و وجود متاستازهای دور (distant metastases) است.

تیروئیدیت به التهاب غده تیروئید اشاره دارد که به‌وسیله چندین اختلال مختلف ایجاد می‌شود.

نوع اول نئوپلازی‌های متعدد غدد درون‌ریز (Multiple Endocrine Neoplasia type 1 یا MEN1)، که به عنوان سندرم ورمر (Wermer syndrome) نیز شناخته می‌شود (و پیش‌تر به عنوان آدنوم‌های متعدد غدد درون‌ریز و آدنوماتوزیس متعدد غدد درون‌ریز شناخته می‌شد)، یک اختلال غدد درون‌ریز با وراثت اتوزومال غالب است که با آدنوم‌های هیپوفیز، آدنوم‌های آدرنال، تومورهای غدد درون‌ریز پانکراس (Pancreatic Endocrine Tumors یا PETs) و هیپرپاراتیروئیدیسم ثانویه به دلیل هایپرپلازی پاراتیروئید همراه است. همچنین، کارسینوئیدهای بخش پیشین روده (کارسینوئیدهای برونشیال، تیموسی و معده‌ای) در MEN1 مشاهده می‌شوند. جهش در ژن MEN1 واقع بر کروموزوم 11q13 عامل ایجاد MEN1 است. تقریباً یک‌چهارم بیماران MEN1 سابقه خانوادگی از بیماری ندارند و آزمایش ژنتیکی برای ژن MEN1 همیشه نتیجه مثبت نمی‌دهد.

نئوپلازی متعدد درون‌ریز نوع 2A (MEN2A)، که به عنوان سندرم سیپل نیز شناخته می‌شود، یک اختلال اتوزومال غالب است که به دلیل جهش در ژن RET در سلول‌های منشاء کرست عصبی ایجاد می‌شود. ژن RET کدکننده تیروزین کیناز گیرنده‌ای است. گونه‌های مختلفی از MEN2A شامل MEN2A کلاسیک، MEN2A با آمیلوئیدوز پوستی، MEN2A همراه با بیماری هیرشپرونگ، و سرطان مدولاری خانوادگی با فئوکروموسیتوما یا هیپرپلازی پاراتیروئید وجود دارد. MEN2A تقریباً 70%-80% از موارد MEN2 را تشکیل می‌دهد و شیوع آن حدوداً 1 در 40,000 تخمین زده می‌شود.

این اختلال ژنتیکی (وراثت اتوزومال غالب با نفوذپذیری بالا) باعث اختلال در حسگرهای کلسیم شده و منجر به ترشح نامناسب هورمون پاراتیروئید (PTH) می‌شود، حتی با وجود سطوح طبیعی یا کمی افزایش یافته کلسیم سرم. جهش غیرفعال‌کننده بر گیرنده‌های حسگر کلسیم در کلیه تأثیر می‌گذارد و منجر به افزایش بازجذب توبولی کلسیم و منیزیم می‌شود. افراد مبتلا معمولاً با هیپرکلسمی بدون علامت با سطوح طبیعی یا کمی افزایش یافته PTH و همچنین هیپرمنیزمی ظاهر می‌شوند. این اختلال می‌تواند با اندازه‌گیری دفع کلسیم در ادرار از هیپرپاراتیروئیدیسم واقعی متمایز شود. در هیپرکلسمی خانوادگی همراه با هیپوکلسیوری، دفع کلسیم ادرار کاهش یافته است، در حالی که در هیپرپاراتیروئیدیسم، دفع کلسیم ادرار افزایش می‌یابد.

مولتیپل میلوما (Multiple Myeloma یا MM) به‌عنوان تکثیر نئوپلاستیک سلول‌های پلاسما مشخص می‌شود که منجر به گاموپاتی مونکلونال می‌گردد. سلول‌های پلاسما در مغز استخوان تکثیر یافته و ممکن است باعث ایجاد ضایعات استئولیتیک شوند که در برخی موارد با شکستگی‌های پاتولوژیک پیچیده می‌شود.

هیپرویتامینوزیس دی (Hypervitaminosis D) به وضعیت مصرف بیش از حد ویتامین دی اشاره دارد. این حالت اغلب به دلیل مصرف بیش از حد مکمل‌های ویتامین دی رخ می‌دهد. تعداد کمی از غذاها حاوی مقادیر بالایی از ویتامین دی هستند، بنابراین مصرف بیش از حد معمولاً نتیجه دوز بالای مکمل‌ها است. دوز حداکثر روزانه توصیه‌شده برای بزرگسالان ۴۰۰۰ واحد بین‌المللی (IU) در روز است، اما این دوز حداکثر برای نوزادان و کودکان کمتر است. بیمارانی که به بیماری‌های کلیوی، پوکی استخوان (Osteoporosis) یا بیماری التهابی روده (Inflammatory Bowel Disease) مبتلا هستند، ممکن است به دوزهای بسیار بالاتری (۱۰٬۰۰۰ تا ۵۰٬۰۰۰ واحد بین‌المللی در روز) نیاز داشته باشند. بیمارانی که به دوزهای بالایی برای جبران نیاز دارند، باید سطح ویتامین دی آنها به‌طور منظم تحت نظر قرار گیرد.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.