بیماری های مشابه

برای بیمارانی که مشکوک به عفونت ادراری (UTI) و سپسیس (urosepsis) هستند، باید فوراً پروتکل‌های مربوط به سپسیس فعال شود. برای اطلاعات بیشتر به مدیریت سپسیس باکتریایی (bacterial sepsis) مراجعه کنید.

لخته در وریدهای کلیوی (Renal vein thrombosis) یک علت نادر برای آسیب کلیوی است. این وضعیت اغلب به صورت تدریجی بروز می‌کند و آمبولی ریوی (pulmonary embolism) شایع‌ترین علامت بالینی آن است. همچنین، می‌تواند با کاهش عملکرد کلیه، هماچوری (hematuria)، پروتئینوری (proteinuria) و درد پهلو نیز بروز کند.

محاسبات مثانه، یا سیستولیت‌ها (cystoliths)، که زمانی یکی از علل شایع پاتولوژی اورولوژیک بودند، در ایالات متحده در طی چند دهه گذشته به‌طور فزاینده‌ای نادر شده‌اند. این وضعیت با نفرولیتیازیس (nephrolithiasis) یا سنگ‌های کلیه متفاوت است که اکنون بسیار شایع‌تر از محاسبات مثانه می‌باشند.

فیبروز خلف‌صفاقی (RPF) یک بیماری نادر است که با فیبروز گسترده در صفاق مشخص می‌شود. این بیماری بیشتر در افراد بین ۴۰ تا ۶۰ سال ظاهر می‌شود و شیوع آن در مردان بیشتر است.

پیلونفریت (Pyelonephritis) نوعی عفونت کلیه است. بیشتر موارد پیلونفریت به دلیل صعود عوامل باکتریایی (معمولاً باسیل‌های گرم منفی اما گاهی ارگانیسم‌های گرم مثبت مانند گونه‌های انتروکوک Enterococcus species) از مثانه به کلیه ایجاد می‌شوند.

بیماری سلول داسی‌شکل (Sickle Cell Disease) یک بیماری ژنتیکی اتوزومی مغلوب و تهدیدکننده زندگی است که منجر به ایجاد زنجیره غیرطبیعی β-گلوبین در هموگلوبین A (هموگلوبین S) می‌شود. حالت سلول داسی‌شکل یا صفت هموگلوبین S (هتروزیگوت برای جهش) به ندرت منجر به علائم مزمن قابل توجه می‌شود. افراد هموزیگوت برای هموگلوبین S (بیماری سلول داسی‌شکل) از دوران نوزادی علائم نشان می‌دهند و این بیماری به یک بیماری مزمن ناتوان‌کننده پیشرفت می‌کند.

دیابت ملیتوس نوع ۱ (T1DM) یک بیماری مزمن ناشی از کمبود انسولین و هیپرگلیسمی (افزایش قند خون) است. در اکثر موارد، کمبود انسولین به دنبال تخریب ایمنی‌واسطه سلول‌های بتای پانکراس رخ می‌دهد. این بیماری معمولاً در کودکی یا نوجوانی بروز می‌کند، اما تعداد قابل توجهی از موارد در بزرگسالان تشخیص داده می‌شود. دیابت تنها پس از تخریب اکثریت سلول‌های بتای پانکراس ظاهر می‌شود.

دیابت ملیتوس نوع 2 (Type 2 diabetes mellitus یا T2DM) با هیپرگلیسمی (hyperglycemia) همراه است که ناشی از مقاومت به انسولین (increased insulin resistance)، تولید ناکافی انسولین برای تأمین نیاز متابولیک، افزایش تولید گلوکز در کبد (increased hepatic glucose production)، و متابولیسم غیرمعمول چربی است.