بیماری های مشابه

بیمارانی که دچار انسفالوپاتی (encephalopathy) شدید یا خونریزی قابل توجه دستگاه گوارش فوقانی (GI) هستند، ممکن است به مدیریت اورژانسی راه‌های هوایی نیاز داشته باشند.

هیپرتیروئیدیسم (Hyperthyroidism) شامل مجموعه‌ای از اختلالات غدد درون‌ریز است که ناشی از فعالیت بیش از حد غده تیروئید یا تحریک‌کننده‌های تیروئیدی در خون می‌باشد. این وضعیت می‌تواند منجر به تیروتوکسیکوز (Thyrotoxicosis) شود که پیامد افزایش بیش از حد هورمون‌های تیروئید است.

لنفوم هوچکین یک نئوپلاسم هماتوپوئتیک است که اولین بار در سال ۱۸۳۲ توسط سر توماس هوچکین در بیمارانی با کاهش وزن، لنفادنوپاتی و بزرگی طحال (splenomegaly) که منجر به مرگ می‌شد، توصیف شد. سازمان جهانی بهداشت (WHO) لنفوم هوچکین را به دو نوع اصلی دسته‌بندی می‌کند: لنفوم هوچکین کلاسیک (که ۹۰٪ موارد را تشکیل می‌دهد) و لنفوم هوچکین با غالبیت لنفوسیت ندولار.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

این نوع کم‌خونی (anemia) به دلیل سطوح پایین آهن ایجاد می‌شود. این کمبود به علت دریافت ناکافی آهن (به‌ویژه در دوره‌های رشد سریع یا بارداری)، از دست دادن خون (شامل منوراژی (menorrhagia) و خونریزی داخلی)، یا کاهش جذب آهن در دستگاه گوارش (GI tract) رخ می‌دهد. در مراحل اولیه، همولیز (hemolysis) ممکن است به صورت کم‌خونی فقر آهن ظاهر شود.

گال یا جَرَب(Scabies)، هجوم پوستی است که توسط کنه کوچکی به نام سارکوپتس اسکابئی (Sarcoptes scabiei var) ایجاد می شود. اسکابیس بسیار مسری است و به سرعت در مناطق شلوغ مانند بیمارستان‌ها، خانه‌های سالمندان، مراکز نگهداری از کودکان، زندان‌ها و سایر مکان‌هایی که افراد مدت زمان طولانی را در تماس نزدیک با یکدیگر می‌گذرانند، گسترش می‌یابد. بثورات گال بسیار خارش دار است و زمانی ایجاد می شود که کنه ماده باردار در پوست فرو می رود و تخم می گذارد. سیستم ایمنی بدن انسان به حضور کنه بسیار حساس است و واکنش آلرژیک ایجاد می کند که باعث خارش شدید می شود. اگرچه فردی که مبتلا به گال است معمولاً فقط 10 تا 20 کنه در کل بدن خود دارد، ممکن است تعداد زیادی ضایعات به دلیل این پاسخ آلرژیک وجود داشته باشد. بدون درمان، وضعیت معمولاً بهبود نمی یابد. راه های درمان گال یا جرب، راه های خودمراقبتی گال یا جرب، راه های تشخیص گال یا جرب

خشکی پوست که معمولاً به عنوان پوست خشک شناخته می شود، وضعیتی است که پوست خشن، پوسته پوسته شده و گاهی اوقات ترک می خورد. خشکی پوست در اثر عوامل محیطی مانند هوای سرد و حمام کردن مکرر و همچنین شرایط پزشکی مانند درماتیت آتوپیک (اگزما)، کم کاری تیروئید و سوء تغذیه ایجاد می شود. پوست خشک به دلیل کاهش چربی طبیعی در لایه بیرونی پوست ایجاد می شود که باعث از دست دادن آب پوست می شود. راه های مراقبت خشکی پوست، راه های درمان خشکی پوست، راه های تشخیص خشکی پوست

اگزما (درماتیت آتوپیک) یک بیماری شایع و مزمن پوستی است که با خشکی پوست همراه است . این بیماری با خارش یا سوزش شروع می شود، با خاراندن تشدید یافته و موجب ظاهر شدن راش های پوسته پوسته شده  قرمز رنگی بر روی پوست می شود. اگزما یک بیماری وراثتی است و غالبا با بیماری های حساسیتی همچون آسم، کهیر، حساسیت غذایی، حساسیت پوستی و تب یونجه (رینیت آلرژیک) عود می کند. شدت اگزما معمولاً در پاسخ به عوامل محیطی مختلف افزایش یا کاهش می یابد. عفونت های پوستی، گرمای بیش از حد، زمستان (یا آب و هوای سرد و خشک)، عطرها، مواد شوینده/صابون، لباس های زبر و ساینده (مانند پشم های خارش آور)، مواد شیمیایی، دود و استرس ممکن است باعث تشدید یا بدتر شدن اگزما شوند. خاراندن ممکن است موجب آسیب دیدن( مانند جوش زدن یا آکنه) پوست شده و در نتیجه احتمال ابتلا به عفونت را افزایش دهد. در حالی که این محرک های محیطی ممکن است اگزما را بدتر کنند، اما دلیل ابتلا به این بیماری پوستی نیستند. راه های مراقبت درماتیت آتوپیک (اگزما)، راه های درمان درماتیت آتوپیک (اگزما)، راه های درمان درماتیت آتوپیک (اگزما)

درماتیت هرپتی‌فرمیس (Dermatitis herpetiformis یا DH) یک بیماری خودایمنی مزمن و خارش‌دار با تاول‌های پوستی است که با انتروپاتی حساس به گلوتن همراهی دارد. DH به ندرت در کودکی بروز می‌کند و برخلاف نوع بالغین که گرایش بیشتری به مردان دارد، در کودکان تمایل بیشتری به زنان دیده می‌شود. پاتوژنز این بیماری شامل رسوب کمپلکس‌های ایمنی IgA در درم پاپیلاری است. آنتی‌ژن خودی مرتبط با این بیماری، ترانس‌گلوتامیناز اپیدرمال (ترانس‌گلوتامیناز ۳ یا TG3) است. این بیماری دارای زمینه ژنتیکی است و با برخی از هاپلو‌تیپ‌های آنتی‌ژن لکوسیتی انسانی (HLA)، به‌ویژه HLA کلاس II DQ2، ارتباط دارد.

ماستوسیتوز (Mastocytosis) اصطلاحی است که به افزایش تعداد سلول‌های ماست (mast cell) در بافت‌ها اشاره دارد. این تکثیر به طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شود: ماستوسیتوز پوستی که ممکن است با یا بدون درگیری سیستمیک باشد و ماستوسیتوز سیستمیک که بدون بیماری پوستی است. ماستوسیتوز بیشتر به صورت بیماری پوستی مانند کهیر رنگدانه‌ای (urticaria pigmentosa) یا ماستوسیتوما (mastocytoma) ظاهر می‌شود که اغلب در کودکان مشاهده می‌شود و معمولاً به پوست محدود است. در مقابل، در بزرگسالان، انواع پوستی غالباً با بیماری سیستمیک همراه هستند.

خارش (Pruritus) یک شکایت بسیار رایج درماتولوژیک است که به ویژه در میان افراد مسن شایع است. خارش ممکن است به عنوان نتیجه‌ای از یک وضعیت دیگر رخ دهد یا ممکن است به عنوان یک وضعیت اولیه بروز کند. این مشکل ممکن است به یک ناحیه خاص از بدن محدود شود یا به صورت عمومی باشد و مکان، ویژگی و زمان‌بندی علائم بر اساس وجود یک علت زمینه‌ای متفاوت است. این خلاصه به خارش عمومی در جمعیت سالمندان می‌پردازد.

دِرموگرافیسم یک واکنش غیرطبیعی به شکل کهیر (wheal) و قرمزی (flare) در پوست است که با فشار ایجاد می‌شود. این واکنش طی چند دقیقه شکل می‌گیرد و معمولاً بدون علائم است، اگرچه در برخی موارد با خارش (pruritus) همراه است. لمس یا مالش ناخواسته پوست می‌تواند به تشکیل کهیرهای خطی منجر شود. علت دِرموگرافیسم ناشناخته است، اما از نظر بالینی شبیه به کهیر (urticaria) به نظر می‌رسد و در بیماران مبتلا به کهیر و درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis) بیشتر مشاهده می‌شود.

کهیر فیزیکی (Physical urticaria) یک زیرمجموعه از کهیر مزمن است که توسط محرک‌های فیزیکی خارجی ایجاد می‌شود. در تمامی انواع کهیر فیزیکی، مناطقی از پوست که در معرض محرک قرار می‌گیرند، واکنش نشان داده و کهیر (wheals) و/یا آنژیوادم (angioedema) تشکیل می‌دهند. به طور معمول، واکنش‌ها به نواحی در معرض محدود می‌شوند؛ اما در برخی بیماران ممکن است واکنش عمومی‌تر ایجاد شود. پاتوژنز بر اساس دگرانولاسیون سلول‌های ماست (mast cell degranulation) استوار است. روش دقیق تحریک این پاسخ پاتوفیزیولوژیک در بین زیرگونه‌ها متفاوت است.