بیماری های مشابه

سرطان سلول بازال (Basal cell carcinoma یا BCC) شایع‌ترین نوع سرطان در انسان و همچنین شایع‌ترین سرطان پوست است. هر ساله دو میلیون آمریکایی به این نوع سرطان تشخیص داده می‌شوند. این سرطان، یک نئوپلاسم از سلول‌های کراتینوسیت بازال است که بیشتر در مردان نسبت به زنان مشاهده می‌شود. نرخ ابتلا به BCC در چند دهه گذشته افزایش یافته است، به ویژه در زنان جوان. BCC می‌تواند در هر سنی دیده شود، با این حال، این بدخیمی بیشتر در افراد مسن رخ می‌دهد و میانگین سنی تشخیص آن ۶۸ سال است.

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. نووس (Nevus) اصطلاح پزشکی برای خال است. خال ها، غیر سرطانی (خوش خیم) هستند و می توانند در بدو تولد (مادرزادی) یا پس از تولد (اکتسابی) ایجاد شوند. برخی از خال ها برجسته و برخی صاف هستند. خال ها می توانند از رنگ پوست گرفته تا صورتی، قهوه ای، مشکی یا حتی آبی متغیر باشند. صرف نظر از این تفاوت ها، همه خال ها از مجموعه سلول های تولید کننده رنگدانه پوست (ملانوسیت ها) تشکیل شده اند. راه های تشخیص خال، راه های مراقبت خال

آنژیوفیبروم پوستی اصطلاحی است که به مجموعه‌ای از ضایعات پوستی اشاره دارد، شامل آنژیوفیبروم‌ها یا "آدنوم سباسئوم" در بیماری توبروز اسکلروزیس (Tuberous Sclerosis یا TS)، پاپول‌های فیبری صورت، پاپول‌های مرواریدی آلت تناسلی و فیبروکراتوم‌های اکرال.

کیست‌های اپیدرموئید (Epidermoid cysts) که به‌اشتباه با نام کیست‌های سباسه (Sebaceous cysts) شناخته می‌شوند، یکی از شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم پوستی در بزرگسالان هستند و در کودکان و نوزادان به‌ندرت مشاهده می‌شوند. این کیست‌های نیمه‌جامد دارای پوششی از اپیتلیوم کراتینیزه بوده و عمدتاً با کراتین نرم شده پر شده‌اند که حالتی شبیه به پنیر و بویی تند دارند. این کیست‌ها اغلب به‌صورت خود به خودی ظاهر می‌شوند. همچنین ممکن است به‌دلیل تخریب ساختارهای فولیکولی یا کاشت اپیدرم از طریق آسیب نافذ ایجاد شوند.

نوروفیبروم‌های منفرد (Solitary neurofibromas) تومورهای خوش‌خیم با مرز مشخص و بدون کپسول از بافت‌های نورومزانشیمی (neuromesenchymal tissue) شامل سلول‌های شوان (Schwann cells)، سلول‌های دور عصبی (perineural cells)، فیبروبلاست‌ها (fibroblasts) و ماست‌سل‌ها (mast cells) همراه با آکسون‌های عصبی هستند. این تومورها به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های لاستیکی و به رنگ پوست یا بنفش ظاهر می‌شوند و معمولاً بدون علامت هستند. نوروفیبروم‌های منفرد می‌توانند در هر نقطه از بدن ایجاد شوند. این تومورها عمدتاً در بزرگسالی و اواخر نوجوانی بروز می‌کنند و نشانه‌ای از نوروفیبروماتوز (neurofibromatosis) نیستند. تفاوتی در بروز این تومورها بین جنسیت‌ها وجود ندارد.

تومورهای نوروفیبرومای پلکس‌فرم (Plexiform Neurofibromas - PNF) تومورهای خوش‌خیمی هستند که از سلول‌های غلاف عصبی منشأ می‌گیرند. این تومورها در طول عصب رشد می‌کنند و اغلب چندین شاخه را درگیر می‌سازند. PNF احتمالاً منشأ مادرزادی دارند اما برای چندین سال، به‌طور بالینی ظاهر نمی‌شوند و معمولاً بین سنین ۳ تا ۵ سالگی بروز می‌کنند، اگرچه شروع آن‌ها بعد از تولد و در بزرگسالی نیز گزارش شده است. ضایعات منفرد ممکن است نتیجه موزائیسم ژن NF1 یا از دست دادن هتروزیگوسیتی باشند.

نوروفیبروماتوزها گروهی از سه اختلال هستند که به صورت تومورهایی در بافت‌های عصبی مرکزی و محیطی ظاهر می‌شوند. نوروفیبروماتوز نوع ۱ (NF1)، شوانوماتوز وابسته به NF2 (NF2-SWN؛ همچنین به عنوان NF2، نوروفیبروماتوز آکوستیک دوطرفه و نوروفیبروماتوز مرکزی شناخته می‌شود) و شوانوماتوز (SWN) به طور کلی به عنوان بیماری‌های نادری با شیوع به ترتیب ۱ در ۳۰۰۰، ۱ در ۳۳۰۰۰ و ۱ در ۶۰۰۰۰ تولد زنده در نظر گرفته می‌شوند، اما مسئول ایجاد تعداد بیشتری از تومورهای سیستم عصبی نسبت به تمامی بیماری‌های نئوپلاستیک دیگر هستند.

نورولموم‌ها که با نام‌های شوانوما (schwannomas)، نورینوما (neurinomas) و تومورهای سلول شوان (Schwann cell tumors) نیز شناخته می‌شوند، تومورهای خوش‌خیم و نادری هستند که از سلول‌های شوان پوشش اعصاب محیطی یا جمجمه‌ای منشأ می‌گیرند. این تومورها به‌طور معمول به صورت خودبه‌خودی ایجاد می‌شوند، اما ممکن است در محل‌های آسیب‌دیده قبلی نیز رخ دهند. بروز این تومورها در زنان کمی بیشتر از مردان است و می‌توانند در هر سنی ظاهر شوند. اگرچه بیشتر این تومورها به صورت منفرد و بدون ارتباط با هیچ سندرومی بروز می‌کنند، اما ممکن است در بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوزیس (neurofibromatosis) نیز دیده شوند. همچنین گزارش‌هایی از بروز نورولموم‌های متعدد وجود دارد. این تومورها ممکن است بدون علامت، حساس یا دردناک باشند و به ندرت پارستزی (paresthesias) ممکن است رخ دهد.

نورومای تروماتیک (Traumatic Neuroma)، که به عنوان نورومای آمپوتاسیون (Amputation Neuroma)، پسودونوروم (Pseudoneuroma) و نورومای اسکار (Scar Neuroma) نیز شناخته می‌شود، یک ضایعه خوش‌خیم و نادر است که در محل آسیب‌دیدگی، جراحی، قطع عضو یا اسکار قبلی ایجاد می‌شود.

لئوومیوم‌های پوستی (Cutaneous Leiomyomas) تومورهای خوش‌خیم هستند که از عضله صاف منشأ می‌گیرند. بر اساس منشأ عضله صاف، این تومورها به سه زیرگروه تقسیم می‌شوند:

آنژیولیومیوم (Angioleiomyoma) نوعی از لیومیوم (Leiomyoma) است که از نظر آسیب‌شناسی با حضور کانال‌های عروقی و همچنین دسته‌های عضله صاف شناخته می‌شود. تصور می‌شود که این توده از سلول‌های عضله صاف عروقی منشأ می‌گیرد. به طور معمول، این ضایعه به صورت یک پاپول یا ندول منفرد و به‌آرامی بزرگ‌شونده در پای یک زن میانسال ظاهر می‌شود. با این حال، مردان نیز ممکن است به آن مبتلا شوند و مواردی در کودکان نیز گزارش شده است. آنژیولیومیوم‌ها در ناحیه تنه، صورت و اندام‌های فوقانی نیز مشاهده شده‌اند.

تریکوبلاستوما یک تومور خوش‌خیم نادر است که از سلول‌های زایای فولیکول مو نشأت می‌گیرد. تظاهر بالینی مشخص آن به صورت یک ندول (nodule) منفرد و بدون علامت بر روی صورت یا پوست سر ظاهر می‌شود. تریکوبلاستوما ممکن است به صورت پراکنده، در ارتباط با یک بیماری ارثی یا درون یک خال سباسه (nevus sebaceus) رخ دهد. این تومور بیشتر در بزرگسالان در دهه‌های پنجم و ششم زندگی دیده می‌شود، هرچند ممکن است در سنین دیگر نیز مشاهده شود. تریکوبلاستوما به طور مساوی در مردان و زنان رخ می‌دهد.

تریکیلوموما یک تومور خوش‌خیم فولیکولی است که به سمت غلاف خارجی ریشه فولیکول مو تمایز می‌یابد. بیماران ممکن است با یک پاپول منفرد یا چندین پاپول به رنگ پوست که تمایل به تمرکز در ناحیه مرکزی صورت دارند، مراجعه کنند. اگرچه این تومور بیشتر در این ناحیه یافت می‌شود، اما ممکن است هر ناحیه غیرگلابروس را نیز تحت تأثیر قرار دهد. ضایعات تناسلی نیز ممکن است رخ دهند و می‌توانند شبیه کندیلوماتا باشند.

تریکو اپیتلیوماها تومورهای خوش‌خیم هستند که از فولیکول‌های مو منشاء می‌گیرند. این تومورها معمولاً به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های صاف و بدون علامت به رنگ پوست بر روی صورت مرکزی و پوست سر ظاهر می‌شوند.

تریشوفولیکولوم یک نئوپلاسم (neoplasm) واقعی نیست، بلکه گروهی از هامارتوم‌های فولیکولی (follicular hamartomas) است که در آن ساختارهای فولیکولی به‌طور کامل شکل گرفته و یک فضای مرکزی اینفوندیبولار (infundibular space) را به اشتراک می‌گذارند. از نظر بالینی، این ضایعه به‌صورت یک پاپول یا ندول سطحی منفرد ظاهر می‌شود که ممکن است دارای موهای نرم و کم‌رنگ ولوس (vellus hairs) باشد که از یک منفذ مرکزی خارج می‌شوند. این ضایعه بیشتر در بزرگسالان دیده می‌شود، معمولاً به‌صورت منفرد است و اغلب در ناحیه صورت، پوست سر یا بالای تنه مشاهده می‌شود.

اسپیریدنوم اکرین (Eccrine spiradenomas) تومورهای نادر و با تمایز خوب درم (dermal) از غدد عرق اکرین هستند. این ضایعات معمولاً در سنین ۱۵ تا ۳۵ سالگی ظاهر می‌شوند و به طور برابر در مردان و زنان شایع هستند، اگرچه در نوزادان نیز گزارش شده‌اند. تظاهر بالینی مشخص این تومورها به صورت یک ندول (nodule) دردناک، رشد آهسته و به رنگ آبی، خاکستری یا بنفش بر روی سر، گردن یا تنه است.

سیلین دروما (Cylindroma)، که به عنوان سیلین درومای اکرین پوستی (dermal eccrine cylindroma) نیز شناخته می‌شود، یک تومور خوش‌خیم است که بیشتر در صورت و پوست سر ظاهر می‌شود، اما ممکن است هر قسمت از بدن را نیز درگیر کند. این تومور اغلب به صورت یک ضایعه منفرد است که به‌طور ژنتیکی به ارث نمی‌رسد. اندازه تومور می‌تواند از چند میلی‌متر تا چند سانتی‌متر در قطر متغیر باشد. سیلین دروماها به‌طور معمول در افراد بین ۳۰ تا ۵۰ سال بروز می‌کنند و در زنان دو برابر بیشتر از مردان دیده می‌شوند. این تومورها معمولاً به‌طور کند رشد می‌کنند و ممکن است دردناک یا بدون علامت باشند. آنها معمولاً سفت و لاستیکی هستند؛ با این حال، گزارش‌هایی از استخوانی شدن (ossification) آنها وجود دارد که در این صورت ممکن است سخت احساس شوند. ضایعات از نظر رنگ می‌توانند از صورتی مایل به قرمز تا آبی متغیر باشند.

پیلومتریکوما (Pilomatricoma)، که به‌عنوان اپی‌تلیومای کلسیفیه مالرب (calcifying epithelioma of Malherbe) یا پیلومتریکسوما (pilomatrixoma) نیز شناخته می‌شود، یک تومور خوش‌خیم کوچک با تمایز به سمت بخش ماتریکس فولیکول‌های مو است. در این ضایعات، نقص مولکولی در بتا-کاتنین (beta-catenin) وجود دارد. پیلومتریکوما معمولاً در دوران کودکی به صورت تومورهای منفرد و بدون علامت بروز می‌کند. از نظر بالینی، این تومورها به صورت ندول کوچک، سخت و متحرک با کمی قرمزی ظاهر می‌شوند. ناحیه سر و گردن بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرد، اما نواحی شایع دیگر شامل تنه و اندام‌های فوقانی هستند. توزیع دو‌گانه‌ای با یک اوج بین سنین ۵ تا ۱۵ سال و اوج دیگری بین ۵۰ تا ۶۰ سال دیده می‌شود. اگرچه معمولاً به صورت پراکنده رخ می‌دهد، اما موارد خانوادگی از پیلومتریکوما نیز گزارش شده است.

ملانوم بی‌رنگ (Amelanotic melanoma) یک زیرگروه بالینی از ملانوم پوستی است که در معاینه بصری، رنگدانه کمی دارد یا فاقد رنگدانه است. ملانوم‌های بی‌رنگ تنها بخش کوچکی از تمام ملانوم‌ها را تشکیل می‌دهند که بین ۲٪ تا ۸٪ از کل موارد را شامل می‌شوند. هر زیرگروهی از ملانوم می‌تواند به صورت بی‌رنگ ظاهر شود؛ با این حال، ملانوم‌های گره‌ای (nodular melanomas) و ملانوم‌های طبقه‌بندی‌نشده (مانند ملانوم‌های دسموپلاستیک و زیر ناخن) بیشترین گزارش‌ها را به خود اختصاص می‌دهند.