بیماری های مشابه

تب ناشی از گاز گرفتن موش یک بیماری حاد است که معمولاً در کودکان یا بزرگسالان پس از گاز گرفتن توسط موش یا جوندگان دیده می‌شود. این بیماری ممکن است در اثر تماس با بزاق یا فضولات موش‌ها یا پس از مصرف غذای آلوده، آب یا شیر خام رخ دهد. کارکنان آزمایشگاه‌هایی که با موش‌ها کار می‌کنند نیز در معرض خطر هستند.

اسپوروتریکوزیس توسط قارچ دوشکلی اسپوروتریکس شنکی (Sporothrix schenckii) ایجاد می‌شود که در سراسر جهان یافت می‌شود، اما بیشتر در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری شایع است. این ارگانیسم در گیاهان و خاک در حال فساد زندگی می‌کند. عفونت پوستی معمولاً در اثر تلقیح تروماتیک رخ می‌دهد. اسپوروتریکوزیس رایج‌ترین و کم‌خطرترین عفونت‌های عمقی قارچی (mycoses) است.

باکتری‌های گونه نوکاردیا (Nocardia spp.)، باکتری‌های گرم‌مثبت، رشته‌ای و شاخه‌دار هستند که به‌طور گسترده‌ای در خاک وجود دارند. شایع‌ترین شکل بروز عفونت نوکاردیوزیس (nocardiosis)، نوع ریوی آن است که معمولاً در بیمارانی با بیماری‌های ساختاری ریه، بدخیمی یا نقص ایمنی دیده می‌شود.

تب مالت که با نام‌های تب خرگوش، بیماری شکارچی و تب گوزن نیز شناخته می‌شود، توسط باکتری Francisella tularensis ایجاد می‌شود. این باکتری یک کوکوباسیلوس (coccobacillus) گرم-منفی هوازی و پلی‌مورفیک است که به‌طور معمول طیف وسیعی از حیوانات را آلوده می‌کند. انسان‌ها معمولاً پس از تماس مستقیم با مایعات بدن حامل‌های حیوانی، از طریق ناقلان حشرات (مانند کنه‌ها) یا از طریق غذا و آب آلوده، به این عفونت مبتلا می‌شوند. افرادی که به‌طور نزدیک با حیوانات کار می‌کنند، مانند دامپزشکان، محافظان پارک و تاکسیدرمیست‌ها، در معرض بیشترین خطر ابتلا هستند. روش‌های نادر انتقال شامل گزش گربه یا عفونت دهانی-حلقی از برداشت و فرآوری انگورهای آلوده برای شراب است. عفونت با تب مالت همچنین به‌عنوان پیامد پیوند عضو (عفونت ناشی از دهنده) توصیف شده است. انتقال از فرد به فرد گزارش نشده است؛ بنابراین، ایزولاسیون برای بیماران مبتلا به تب مالت توصیه نمی‌شود، اما به دلیل خطر انتقال ثانویه توسط بندپایان، کنترل کنه‌ها، کک‌ها، شپش‌ها و پشه‌ها ضروری است.

سل (TB) به عفونت با ارگانیسم‌های کمپلکس مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis complex) اشاره دارد که شامل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis)، مایکوباکتریوم آفریکانوم (Mycobacterium africanum) و مایکوباکتریوم بویس (Mycobacterium bovis) می‌شود. سل همچنان یک نگرانی عمده در حوزه بهداشت جهانی است و به همراه اچ‌آی‌وی (HIV) یکی از علل اصلی مرگ و میر ناشی از بیماری‌های عفونی است. این خلاصه بیشتر به سل ریوی می‌پردازد. سل گوارشی و سل پوستی به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرند.

مایکوباکتریوم مارینوم (Mycobacterium marinum)، عامل ایجاد کننده گرانولومای آکواریوم یا استخر شنا، یک عفونت پوستی غیرمعمول ناشی از مایکوباکتریوم است که اغلب از آکواریوم‌های آلوده، استخرهای شنا، و آب‌های اقیانوس و دریاچه‌ها منتقل می‌شود. این باکتری در محیط‌های آب شیرین و آب شور یافت می‌شود. آسیب‌های جزئی پوستی یک عامل مستعد کننده برای این عفونت است. علاقه‌مندان به آکواریوم و کارگران بازار ماهی و غذاهای دریایی معمولاً از خطر ابتلا به این عفونت آگاهی ندارند. به دلیل خطرات شغلی (مانند ماهیگیری)، مردان بیشتر از زنان تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

لیشمانیوز جلدی (Cutaneous Leishmaniasis یا CL) شایع‌ترین نوع لیشمانیوز است که توسط انگل‌های تک‌سلولی لیشمانیا (بیش از ۲۰ گونه مختلف) منتقل می‌شود. ناقل اصلی این انگل‌ها ۹۰ گونه پشه خاکی (Phlebotomine sandfly) است. این بیماری در مناطقی که ناقل و مخازن حیوانی مناسب وجود دارند، شیوع دارد و سالانه حدود ۱ میلیون مورد جدید گزارش می‌شود.

سیفلیس اولیه (Primary Syphilis) یک عفونت مقاربتی (STI) است که زمانی ایجاد می شود که یک باکتری به نام ترپونما پالیدوم به پوست آسیب پذیر مانند روی اندام تناسلی یا غشای مخاطی دهان یا مقعد نفوذ کند. سیفلیس اولیه معمولاً از طریق تماس جنسی به دیگران منتقل می شود، اما می تواند از یک فرد باردار آلوده به جنین متولد نشده خود نیز منتقل شود. 3 مرحله عفونت وجود دارد: سیفلیس اولیه، سیفلیس ثانویه و سیفلیس سوم. درمان عفونت در مرحله اولیه مهم است، در غیر این صورت عفونت پیشرفت می کند و ممکن است به سیستم عصبی و قلب آسیب برساند و منجر به مرگ زودرس شود. سیفلیس در صورت درمان به موقع قابل درمان است. عفونت التیام یافته احتمال ابتلای دوباره شما را از بین نمی برد، به این معنی که می توانید دوباره آلوده شوید.

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. لنفوگرانولوما ونروم یک عفونت مقاربتی (STI) است که آنچنان شایع نیست و در اثر عفونت با باکتری کلامیدیا تراکوماتیس ایجاد می شود.این بیماری از طریق داشتن رابطه جنسی محافظت نشده واژینال، دهانی یا مقعدی منتقل می شود. لنفوگرانولوم ونروم باعث ایجاد غدد لنفاوی دردناک و متورم می شود که سپس می تواند به زخم های بزرگ (زخم های باز) تبدیل شود. این بیماری برای پیشرفت خود از 3 مرحله مجزا عبور می کند. 2 مرحله اول لنفوگرانولوم ونروم ممکن است جزئی باشد و حتی ممکن است تا زمانی که به مرحله 3 نرسیده اید، از هیچ علامتی آگاه نباشید که به آن سندرم ژنیتو آنورکتال می گویند. راه های درمان لنفوگرانولوم ونروم (ال جی وی)، راه های مراقبت از لنفوگرانولوم ونروم (ال جی وی)

ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) یک عفونت شایع است که می‌تواند باعث ایجاد زخم‌های پوستی یا دهانی شود، که اغلب تبخال یا تاول‌ تب نامیده می‌شوند. اولین ابتلا، تبخال اولیه نامیده می شود، که اغلب شدیدتر از عفونت های تبخال ثانویه یا عود کننده است. راه های درمان ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال) ، راه های خود مراقبتی ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال)، راه های درمان ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال)

سیاه‌زخم پوستی یکی از چهار سندروم عمده‌ای است که توسط باسیلوس آنتراسیس (Bacillus anthracis)، یک باسیل پوشش‌دار، گرم مثبت و تشکیل‌دهنده اسپور ایجاد می‌شود. سه نوع دیگر سیاه‌زخم شامل سیاه‌زخم استنشاقی (Inhalational Anthrax)، سیاه‌زخم گوارشی (Gastrointestinal Anthrax) و سیاه‌زخم تزریقی (Injection Anthrax) هستند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده آمریکا (CDC)، باسیلوس آنتراسیس را به عنوان یک عامل بیوتروریسم دسته A طبقه‌بندی کرده است. در صورت انتشار عمدی این عامل، احتمال بروز سندروم‌های استنشاقی و پوستی بیشتر است. سیاه‌زخم پوستی در مناطق بومی (مانند ترکیه) به دلیل تماس با حیوانات آلوده رخ می‌دهد. در سال ۲۰۰۱، مواردی از سیاه‌زخم پوستی در ایالات متحده به دلیل مواجهه عمدی گزارش شد.

لپتوسپیروز یک عفونت باکتریایی زئونوز (zoonotic) است که توسط هر یک از سرووار (serovar) های اسپیروکت‌ها (spirochetes) از گونه لپتوسپیرا اینتروگانس (Leptospira interrogans) ایجاد می‌شود. پراکندگی جغرافیایی این بیماری در سراسر جهان است، اما در مناطق گرمسیری بومی و در مناطق معتدل به صورت پراکنده رخ می‌دهد و در تابستان و پس از سیل‌ها (مانند پس از طوفان) شایع‌تر است. این بیماری عمدتاً توسط دوزیستان، خزندگان و برخی پستانداران (جوندگان منبع اصلی هستند) حمل می‌شود و ممکن است از طریق تماس مستقیم یا استنشاق آئروسل ادرار یا مایعات بدن آلوده به انسان منتقل شود.