بیماری های مشابه

کاندیدیازیس که عموما به نام عفونت قارچی شناخته می شود، به دلیل رشد بیش از حد قارچی رایج به نام کاندیدا آلبیکنس به وجود می آید که به طور طبیعی در محیط اطراف و بر روی بدن یافت می شود. گاهی اوقات این قارچ در دهان، دستگاه گوارش و واژن بدون ایجاد هیچگونه مشکلی زندگی می کند. با این حال، تحت شرایط خاصی (مانند داشتن سیستم ایمنی ضعیف، استفاده از آنتی بیوتیک ها، مصرف داروهای سرطان یا کورتیکواستروئیدها، چاقی بیش از حد یا دیابت)، قارچ تکثیر شده و باعث عفونت می شود. راه های مراقبت از عفونت قارچی (کاندیدیازیس)، راه های درمان عفونت قارچی (کاندیدیازیس)، راه های تشخیص عفونت قارچی (کاندیدیازیس)

پسوریازیس معکوس (Inverse psoriasis)، که به عنوان پسوریازیس چین‌دار یا خمشی (intertriginous or flexural psoriasis) نیز شناخته می‌شود، نوعی از پسوریازیس است که در چین‌های پوستی مانند نواحی زیر پستانی (inframammary areas)، زیر بغل (axillae)، و چین‌های کشاله ران (inguinal folds) ظاهر می‌شود. پلاک‌های پسوریازیس معکوس از نظر مورفولوژیکی مشابه پلاک‌های کلاسیک پسوریازیس پلاکی هستند، به طوری که اریتماتوز (erythematous) و با مرزهای مشخص هستند؛ با این حال، پسوریازیس معکوس فاقد پوسته ضخیم نقره‌ای است و به جای آن دارای سطحی صاف، مرطوب و گاهی خیس‌خورده (macerated) است. اصطکاک مکانیکی سطوح پوستی متقابل در مناطق خمشی باعث پدیده کوبنر (koebnerization) یا پاسخ ایزومورفیک می‌شود که این وضعیت را تداوم می‌بخشد.

اینترتریگو (Intertrigo) به التهاب سطوح پوستی نزدیک به هم اشاره دارد که عمدتاً در ناحیه پرینه (Perineum) و چین‌های گردن دیده می‌شود، هرچند هر ناحیه‌ای که سطح پوستی با هم در تماس باشد نیز ممکن است درگیر شود. اینترتریگو به وسیله هر شرایطی که گرما، رطوبت و اصطکاک سطوح پوستی مقابل را افزایش دهد، تشدید می‌شود. اینترتریگو اغلب با عفونت سطحی پوست به وسیله مخمر (Yeast) یا باکتری پیچیده‌تر می‌شود. اینترتریگو ناشی از عفونت پوستی با استرپتوکوک (Streptococcus) می‌تواند در ناحیه گردن، زیربغل (Axillae)، چین اینگوینال (Inguinal fold) یا نواحی اطراف مقعد (Perianal) مشاهده شود.

زرد زخم یک عفونت باکتریایی پوستی شایع و مسری است. معمولاً فقط یک مشکل جزئی است، اما گاهی اوقات ممکن است عوارضی رخ دهد که نیاز به درمان دارد. زرد زخم اغلب براثر بریدگی یا خراش در پوست شروع می شود که به باکتری اجازه ورود می دهد. زرد زخم معمولاً توسط باکتری استافیلوکوک یا استرپتوکوک ایجاد می‌شود. زرد زخم را می توان به 2 نوع تقسیم کرد: بلوس(تاولی) و غیر بولوس(غیر تاولی). 

قارچ کشاله ران (tinea cruris - Jock Itch) یک عفونت قارچی سطحی پوست در جایی که ران به شکم می پیوندد، معروف به کشاله ران است. اغلب به دلیل عفونت قارچی پا (تینه آ پا یا پای ورزشکار) به کشاله ران سرایت می کند. لکه‌های بزرگ گرد و قرمز با لبه‌های برآمده و پوسته‌دار در کشاله ران ایجاد می‌شوند و ممکن است تا قسمت داخلی ران یا روی ناحیه شکم یا باسن کشیده شوند. قارچ کشاله ران معمولاً در اندام تناسلی وجود ندارد. معمولاً خیلی خارش دارد.

تینه‌آ کورپوریس (Tinea corporis) یک وضعیت التهابی موضعی پوست است که به دلیل کلونیزاسیون قارچی در لایه سطحی اپیدرم ایجاد می‌شود. با اینکه این بیماری در بزرگسالان شایع است، اما در نوزادان نادر می‌باشد. گونه‌ای که بیشترین نقش را در این بیماری دارد، تریکوفایتون (Trichophyton) است. ارگانیسم‌های قارچی از طریق تماس مستقیم با افراد آلوده یا از طریق فومیت‌ها به کودکان منتقل می‌شوند. گرانولوم ماجوچی (Majocchi granuloma) ناشی از تهاجم ارگانیسم‌ها به فولیکول مو یا ساقه مو بر روی پوست غیر از پوست سر است. بیماران با نقص ایمنی در معرض خطر عفونت تینه‌آ منتشر هستند.

پمفیگوس وجتانس (Pemphigus vegetans - PVeg)، که یک نوع نادر از پمفیگوس ولگاریس (Pemphigus vulgaris - PV) است، یک بیماری خودایمنی پوستی تاولی است که با ضایعات وجتانس در نواحی بین‌تقاطعی (intertriginous) شناخته می‌شود. همانند PV، آنتی‌بادی‌های خودایمنی ایمونوگلوبولین G (IgG) که بر ضد دسموگلئین (desmoglein)، یک مولکول سطح سلولی کراتینوسیت، عمل می‌کنند، باعث اختلال در چسبندگی طبیعی سلول‌ها بین کراتینوسیت‌ها و در نتیجه تشکیل وزیکول‌ها و تاول‌ها می‌شوند. دسموکولین‌ها (desmocollins) نیز به عنوان اهداف اضافی آنتی‌بادی‌ها در PVeg شناسایی شده‌اند.

پمفیگوس فولیکوس (Pemphigus foliaceus) یک بیماری خودایمنی پوستی است که با آکانتولیز (acantholysis) در اپیدرم مشخص می‌شود. این حالت به معنای تجزیه پل‌های بین سلول‌های اپیدرمال است که منجر به فرسایش‌های سطحی پوسته‌دار، به‌ویژه در نواحی سبورئیک می‌شود. آنتی‌بادی‌های بیماری‌زا غالباً از نوع ایمونوگلوبولین G4 (IgG4) هستند که علیه دسموگلئین ۱ (desmoglein 1) هدف‌گیری می‌کنند، اگرچه سایر زیرگروه‌های آنتی‌بادی علیه Dsg1 و آنتی‌بادی‌های خودکار علیه اهداف آنتی‌ژنی دیگر نیز توصیف شده‌اند. این بیماری بیشتر در مناطق جغرافیایی خاصی مانند آمریکای جنوبی و شمال آفریقا دیده می‌شود و هیچ تفاوت جنسیتی ندارد.

این خلاصه به بیماران بزرگسال می‌پردازد. درماتوز بولوز IgA خطی در کودکان به صورت جداگانه بررسی شده است.

پمفیگویید غشای مخاطی (MMP) که به نام پمفیگویید اسکاری نیز شناخته می‌شود، گروهی ناهمگون از بیماری‌های خودایمنی مزمن و تاول‌زا است که ناشی از خودایمنی به اجزای مختلف غشای پایه می‌باشد. تاکنون، اتوآنتی‌بادی‌ها علیه بیش از 10 آنتی‌ژن مختلف در ناحیه غشای پایه شناسایی شده‌اند: آنتی‌ژن پمفیگویید تاولی 1 (BP230)، آنتی‌ژن پمفیگویید تاولی 2 (BP180، کلاژن نوع XVII)، لامینین-5 (لامینین-332)، لامینین-6 (لامینین-311)، کلاژن نوع VII، زیرواحد اینتگرین بتا 4 از اینتگرین α6β4، پروتئین اپی‌تلیال ناشناخته 45 کیلو دالتون، پروتئین اپی‌تلیال ناشناخته 168 کیلو دالتون، پروتئین اپی‌تلیال ناشناخته 120 کیلو دالتون، و اونکین. بیمارانی که دارای اتوآنتی‌بادی علیه اینتگرین β4 هستند، عمدتاً با بیماری چشمی مواجه می‌شوند.

پاراكراتوز گرانولار (Granular parakeratosis) یک اختلال نادر، خوش‌خیم و اکتسابی در کراتینیزاسیون است که به دلیل نقص در پردازش فیلاگرین (filaggrin) رخ می‌دهد و منجر به باقی‌ماندن گرانول‌های کراتوهیالین در اپیدرم می‌شود.

بیماری پاژه خارج‌پستانی (Extramammary Paget disease یا EMPD) یک حالت نئوپلاستیک نادر است که معمولاً در دهه‌های ششم تا هشتم زندگی بروز می‌کند. EMPD ممکن است اولیه باشد و به‌عنوان یک آدنوکارسینومای پوستی ظاهر شود، یا ثانویه باشد و به دلیل گسترش یک آدنوکارسینومای مجاور یا غیرمجاور ایجاد شود. تقریباً ۱۰ تا ۲۵ درصد از بیماران در زمان تشخیص، دچار بدخیمی مجاور هستند. همچنین، ۱۰ درصد دیگر از بیماران با تشخیص جدید EMPD، طی ۱۲ ماه پس از تشخیص با یک بدخیمی غیرمجاور تشخیص داده می‌شوند. شایع‌ترین بدخیمی‌های مرتبط، سرطان‌های روده بزرگ، دستگاه تناسلی ادراری و پستان هستند. کارسینومای مرتبط با گردن رحم، واژن، آندومتر، مثانه و غدد بارتولین نیز توصیف شده‌اند. به دلیل این ارتباطات، بررسی کامل برای شناسایی بدخیمی‌های زیرین باید همراه هر تشخیص باشد.

پوسچولوز آمیكروبیال چین‌ها (Amicrobial pustulosis of the folds - APF)، که با نام پوسچولوز آمیكروبیال مرتبط با بیماری‌های خودایمنی (Amicrobial pustulosis associated with autoimmune disease - APAD) نیز شناخته می‌شود، یک درماتوز نوتروفیلی نادر است. APF معمولاً در زنان جوان رخ می‌دهد و اغلب با یک بیماری خودایمنی زمینه‌ای همراه است. بیماری‌های مرتبط شامل لوپوس اریتماتوز سیستمیک (systemic lupus erythematosus)، پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمنی (immune thrombocytopenic purpura)، سندرم شوگرن (Sjögren syndrome)، تیروئیدیت هاشیموتو (Hashimoto thyroiditis)، و آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis) و دیگر موارد می‌باشند.

بیماری داریر، که با نام‌های کراتوز فولیکولاریس (keratosis follicularis) یا بیماری داریر-وایت (Darier-White disease) نیز شناخته می‌شود، یک بیماری ارثی اتوزومال غالب است که به دلیل جهش در ژن ATP2A2 ایجاد می‌شود. این ژن مسئول کدگذاری پمپ کلسیم-ATPase در شبکه سارکوپلاسمی/اندوپلاسمی (SERCA2) است. با اینکه نفوذپذیری (penetrance) بیماری بالاست، بروز آن متغیر است و ممکن است جهش‌های پراکنده نیز رخ دهد. این بیماری به جنس خاصی تمایل ندارد.

درماتوز آکانتولیتیک گذرا، که به عنوان بیماری گروور نیز شناخته می‌شود، یک اختلال پوستی اکتسابی با علت ناشناخته است. این بیماری در 0.1% تا 0.8% از کل جمعیت تشخیص داده شده و عمدتاً در مردان سفیدپوست بالای 30 سال یافت می‌شود؛ نسبت مرد به زن در مقالات بین 1.8 تا 7 به 1 متغیر است. اگرچه علت دقیق آن مشخص نشده است، اما این وضعیت با عوامل مختلفی از جمله گرما، تعریق، قرار گرفتن بیش از حد در معرض آفتاب، تابش‌های یونیزه و برخی داروها مانند ایمنوتراپی‌ها (immunotherapies) از جمله مهارکننده‌های BRAF، سولفادوکسین-پیریمتامین (sulfadoxine-pyrimethamine)، اینترلوکین-4 نوترکیب (recombinant IL-4)، ایپیلیموماب (ipilimumab) و دیگر مهارکننده‌های نقاط کنترلی ایمنی (immune checkpoint inhibitors) مرتبط دانسته شده است.