درماتوز آکانتولیتیک گذرا، که به عنوان بیماری گروور نیز شناخته می‌شود، یک اختلال پوستی اکتسابی با علت ناشناخته است. این بیماری در 0.1% تا 0.8% از کل جمعیت تشخیص داده شده و عمدتاً در مردان سفیدپوست بالای 30 سال یافت می‌شود؛ نسبت مرد به زن در مقالات بین 1.8 تا 7 به 1 متغیر است. اگرچه علت دقیق آن مشخص نشده است، اما این وضعیت با عوامل مختلفی از جمله گرما، تعریق، قرار گرفتن بیش از حد در معرض آفتاب، تابش‌های یونیزه و برخی داروها مانند ایمنوتراپی‌ها (immunotherapies) از جمله مهارکننده‌های BRAF، سولفادوکسین-پیریمتامین (sulfadoxine-pyrimethamine)، اینترلوکین-4 نوترکیب (recombinant IL-4)، ایپیلیموماب (ipilimumab) و دیگر مهارکننده‌های نقاط کنترلی ایمنی (immune checkpoint inhibitors) مرتبط دانسته شده است.

یک مطالعه بزرگ گذشته‌نگر بر روی بیماران سرپایی نشان داد که این بیماری در زمستان چهار برابر بیشتر از تابستان تشخیص داده می‌شود و این تفاوت به خشکی پوست نسبت داده شد. مطالعه دیگری بر روی بیماران بستری نشان داد که استراحت طولانی‌مدت در بستر یک عامل خطر است. درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis)، نارسایی کلیوی (حاد، مزمن)، پیوند و بدخیمی‌ها نیز با این تشخیص مرتبط بوده‌اند.

از نظر بالینی، درماتوز آکانتولیتیک گذرا با پاپول‌ها و پاپولووزیکول‌های قرمز و پوسته‌دار بر روی تنه ظاهر می‌شود. این وضعیت معمولاً به شدت خارش‌دار است؛ اما برخی افراد بدون علامت هستند. شعله‌ور شدن بیماری ممکن است با افزایش خارش و اریتم اطراف، وزیکول‌ها و فرسایش‌ها همراه باشد. این ظاهر اغلب در پشت بیمارانی که در بیمارستان به استراحت طولانی‌مدت در بستر هستند، مشاهده می‌شود.

این وضعیت از نظر هیستوپاتولوژیک متغیر است و یافته کلیدی در آسیب‌شناسی، آکانتولیز کانونی (focal acantholysis) است. بیماری می‌تواند خود به خود بهبود یابد یا ممکن است برای چندین سال شدت و کاهش یابد و مواردی از بیماری پایدار گزارش شده است. از آنجا که این وضعیت خوش‌خیم است، هدف اصلی درمان کنترل علائم است.