بیماری های مشابه

لیشمانیوز بیماری‌ای است که توسط انگل پروتوزوآیی (protozoal parasite) از بیش از ۲۰ گونه مختلف لیشمانیا (Leishmania) ایجاد می‌شود و در مناطق مختلف جهان توزیع شده است. بیش از ۹۰ گونه از پشه خاکی‌های فلبوتومین (phlebotomine sandflies) به‌عنوان ناقل این انگل شناخته شده‌اند. انگل‌ها از طریق نیش پشه‌های خاکی ماده آلوده که برای تولید تخم تغذیه خونی دارند، منتقل می‌شوند. حدود ۷۰ گونه جانوری، از جمله انسان، می‌توانند منبع انگل لیشمانیا باشند. مخازن پستانداران شامل سگ‌ها، جوندگان، اوپوسوم‌ها، خفاش‌ها، آرمادیلوها، هایراکس‌ها و دیگر گونه‌ها هستند.

پارا کوکسیدیوئیدومایکوزیس (Paracoccidioidomycosis)، که با نام‌های بلاستومایکوزیس آمریکای جنوبی (South American blastomycosis)، میکوزیس لوتز (Lutz mycosis)، بلاستومایکوزیس برزیلی (Brazilian blastomycosis) و گرانولومای پارا کوکسیدیوئیدال (paracoccidioidal granuloma) نیز شناخته می‌شود، یک عفونت قارچی عمقی است که توسط قارچ دوشکلی پارا کوکسیدیوئیدس برازیلینسیس (Paracoccidioides brasiliensis) ایجاد می‌شود. این بیماری بیشتر در مردان ساکن مناطق روستایی و کشاورزی مکزیک، آمریکای مرکزی و جنوبی، به‌ویژه برزیل مشاهده می‌شود.

رینوسپوریدیوزیس یک عفونت گرانولوماتوز مخاطی است که توسط یک انگل پروتیستی آبزی به نام رینوسپوریدیوم سیبری (Rhinosporidium seeberi) ایجاد می‌شود. این بیماری در شبه‌قاره هند و شرق آفریقا بومی است، اما گاهی در آمریکای شمالی و اروپا نیز گزارش شده است.

بحران سیفلیس در ایالات متحده: موارد سیفلیس و سیفلیس مادرزادی در سراسر کشور به شدت افزایش یافته است، به طوری که بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ موارد سیفلیس به میزان ۸۰ درصد افزایش یافته است. آزمایش سرولوژیک (Serologic testing) اصلی‌ترین روش برای تشخیص، تعیین مرحله و مدیریت سیفلیس است. این آزمایش باید برای هر بیمار جنسی فعال که احتمال سیفلیس در او مطرح است یا دارای علائم جدید و غیرقابل توضیح می‌باشد، انجام شود. تشخیص و درمان به‌موقع سیفلیس می‌تواند از عوارض سیستمیک از جمله درگیری چشمی و نابینایی دائمی جلوگیری کند.

سل (Tuberculosis یا TB) یک عفونت میکوباکتریایی است که عمدتاً توسط مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis) ایجاد می‌شود، اما می‌تواند توسط مایکوباکتریوم بویس (Mycobacterium bovis) و واکسن ب‌ث‌ژ (BCG) نیز که یک سویه تضعیف‌شده از مایکوباکتریوم بویس است، ایجاد شود. سل در سراسر جهان پراکنده است و برآورد می‌شود که یک‌سوم تا یک‌چهارم جمعیت جهان به این بیماری آلوده هستند (بیشتر بدون علائم ظاهری). بیشترین موارد گزارش‌شده از جنوب شرقی آسیا (۴۳٪)، آفریقا (۲۵٪) و اقیانوس آرام غربی (۱۸٪) است، به طوری که بیش از ۵۰٪ موارد در هند، چین، اندونزی، فیلیپین و پاکستان یافت می‌شود. با وجود کاهش نرخ جهانی ابتلا از سال ۲۰۱۴، در سال ۲۰۲۰ هنوز هم حدود ۱۰ میلیون عفونت جدید تخمین زده شده است. سل همچنان یکی از ده علت اصلی مرگ و میر در جهان است و در سال ۲۰۲۰ حدود ۱.۴ میلیون مرگ به آن نسبت داده می‌شود.

جذام، که به نام بیماری هانسن نیز شناخته می‌شود، یک عفونت مزمن است که توسط مایکوباکتریوم لپره (Hansen's bacillus)، یک مایکوباکتریوم مقاوم به اسید ایجاد می‌شود. جذام به عنوان یک بیماری نادیده‌گرفته شده گرمسیری (NTD) شناخته می‌شود و همچنان در حدود 120 کشور در سراسر جهان گزارش می‌شود، با بیش از 200,000 مورد گزارش سالانه. برزیل، هند و اندونزی بیشترین تعداد موارد جدید (بیش از 10,000 در سال) را گزارش می‌دهند، و به دنبال آنها 13 کشور از جمله بنگلادش، جمهوری دموکراتیک کنگو، اتیوپی، ماداگاسکار، موزامبیک، میانمار، نپال، نیجریه، فیلیپین، سومالی، سودان جنوبی، سریلانکا و تانزانیا به طور جمعی 1000-10,000 مورد سالانه گزارش می‌دهند. موارد جذام در گردشگران یا مسافران برگشتی بسیار نادر است. موارد پراکنده در جنوب ایالات متحده، اسپانیا و پرتغال گزارش شده است.

بیماری یوز (Yaws)، که به نام‌های فرامبوزیا (framboesia)، پیان (pian)، بوبا (buba)، پارانگی (parangi) و پارو (paru) نیز شناخته می‌شود، یک عفونت اندمیک ناشی از باکتری اسپایروکت (spirochete) به نام ترپونما پالیدوم زیرگونه پرتنیو (Treponema pallidum ssp pertenue) است. این بیماری در مناطق روستایی آمریکای مرکزی و جنوبی، آفریقای استوایی، کارائیب و جزایر استوایی جنوب شرق آسیا از جمله پاپوآ گینه نو یافت می‌شود. این بیماری عمدتاً در کودکان رخ می‌دهد و بیشترین بروز آن بین سنین ۲ تا ۱۰ سالگی است. یوز از طریق تماس فرد به فرد منتقل می‌شود و عوامل خطر آن شامل پوست شکسته، ازدحام جمعیت و بهداشت نامناسب است.

لنفوم خارج‌گره‌ای سلول‌های کشنده طبیعی (NK)/سلول‌های T نوع بینی، که پیشتر به‌عنوان گرانولومای کشنده میان‌خطی شناخته می‌شد، یک نوع لنفوم است که با ویروس اپشتین-بار (Epstein-Barr virus یا EBV) مثبت و سلول‌های NK یا در موارد کمتر، سلول‌های T سیتوتوکسیک مشخص می‌شود. نازوفارنکس معمولاً بیشترین درگیری را دارد (80 درصد از موارد)، و پس از آن پوست درگیر می‌شود. ضایعات شامل پاپول‌ها یا ندول‌های سفتی هستند که به‌سرعت گسترش یافته، زخم می‌شوند و بافت‌های اطراف را تخریب می‌کنند. بیماری پوستی ممکن است اولیه یا ثانویه باشد. مکان‌های متعددی می‌توانند درگیر شوند، از جمله دستگاه گوارش (GI)، بیضه‌ها، غده بزاقی، رحم و عضله. سندرم هموفاگوسیتیک با پان‌سیتوپنی می‌تواند مسیر بالینی را بیشتر تشدید کند.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

آنژیوسارکوم‌ها (Angiosarcomas) تومورهای بدخیم و نادر با منشأ سلول‌های اندوتلیال عروقی هستند که به‌شدت تهاجمی می‌باشند. این تومورها ممکن است در هر اندام یا ناحیه‌ای از بدن ایجاد شوند، اما تمایل بیشتری به پوست و بافت‌های نرم سطحی دارند.

پولیپ‌های بینی ضایعات خوش‌خیم، معمولاً دوطرفه، چسبیده یا دارای پایه باریک و نیمه‌شفاف هستند که در حفره بینی و سینوس‌های اطراف بینی (paranasal sinuses) رشد می‌کنند. این عارضه در ۱٪ تا ۴٪ از جمعیت عمومی رخ می‌دهد و بیشترین شیوع آن در افراد بین ۲۰ تا ۴۰ سال است.