بیماری های مشابه

هیپرپیگمانتاسیون پس التهابی ، تیره شدن پوست در ناحیه آسیب دیده یا التهاب قبلی، ناشی از افزایش رنگدانه (ملانین) باقی مانده از فرآیند بهبود است. آکنه یکی از علل شایع به وجود آمدن هیپرپیگمانتاسیون است، باید اشاره کرد هر نوع آسیب پوستی (به عنوان مثال، خراشیدگی، بریدگی، سوختگی، نیش حشرات، و مالش مزمن) و بسیاری از اختلالات پوستی دیگر، مانند اگزما (درماتیت آتوپیک)  می تواند موجب به وجود آمدن این بیماری شود.

پیگمانتاسیون (Pigmentation) و/یا هیپرپیگمانتاسیون (Hyperpigmentation) ناشی از دارو ممکن است توسط داروهای متعدد از طریق مکانیسم‌های مختلفی ایجاد شود. ممکن است تحریک تولید ملانین (Melanin) افزایش یابد یا رسوب دارو یا متابولیت‌های آن در اپیدرم و/یا درم رخ دهد. شاید شایع‌ترین واکنش، هیپرپیگمانتاسیون پس از التهاب (Postinflammatory Hyperpigmentation) باشد که به‌طور معمول پس از بروزهای التهابی دارویی یا بروزهای ثابت دارویی مشاهده می‌شود. مکانیسم دیگری از پیگمانتاسیون ناشی از دارو، تولید پیگمانت جدید مانند افزایش سنتز لیپوفوسین (Lipofuscin) است.

پیگمانتاسیون ناشی از دارو که توسط مینوسیکلین (Minocycline) ایجاد می‌شود، ممکن است بر روی پوست، سطوح مخاطی، دندان‌ها، زبان، اسکلرا (sclera)، استخوان، قلب، تیروئید و سایر نقاط بدن تأثیر بگذارد. مینوسیکلین یک آنتی‌بیوتیک مشتق شده از تتراسایکلین (tetracycline) است که کاربردهای مختلفی دارد و به ویژه به عنوان درمان خط دوم برای آکنه ولگاریس (acne vulgaris) مورد استفاده قرار می‌گیرد. هیپرپیگمانتاسیون (hyperpigmentation) ممکن است پس از مصرف 100 تا 200 میلی‌گرم در روز به مدت 1 تا 3 سال رخ دهد و میزان بروز آن بین 2.4% تا 14.8% متغیر است. با این حال، برخی مطالعات نشان داده‌اند که هیپرپیگمانتاسیون حتی پس از مصرف دوزهای کم و دوره‌های کوتاه مینوسیکلین نیز ممکن است توسعه یابد.

آمیودارون (Amiodarone) دارویی ضد آریتمی (antiarrhythmic) کلاس III و غنی از ید است که به طور گسترده‌ای برای درمان انواع مختلف آریتمی‌های قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دارو می‌تواند طیف وسیعی از عوارض جانبی از جمله تغییر رنگ پوست، رسوبات قرنیه و مشکلات کبد و ریه‌ها ایجاد کند. همچنین ممکن است باعث تغییراتی در عملکرد تیروئید شود.

پوکیلودرما سیوات(Poikiloderma of Civatte) یک بیماری پوستی شایع و طولانی مدت در بزرگسالان با رنگ پوست روشن است. تصور می شود که این بیماری  در اثر قرار گرفتن طولانی مدت در معرض نور خورشید ایجاد می شود. با آسیب دیدن گردن و گاهی  ناحیه میانی بالای قفسه سینه توسط آفتاب، پویکیلودرما سیوات با تغییر رنگ پوست در آن نواحی ظاهر می شود. راه های درمان پوکیلودرما سیوات، راه های مراقبت از پوکیلودرما سیوات، راه های تشخیص پوکیلودرما سیوات

آکرونوزیس اگزوژن (Exogenous ochronosis) تغییر رنگ قهوه‌ای-سیاه پوست است که به دلیل تجمع درمال هموجنتیسیک اسید (homogentisic acid) رخ می‌دهد. شایع‌ترین علت آکرونوزیس اگزوژن استفاده از هیدروکینون (hydroquinone) موضعی به‌عنوان بخشی از فرمولاسیون در انواع کرم‌های سفیدکننده پوست است. همچنین گزارش شده که این وضعیت به‌صورت ثانویه به داروهای ضد مالاریای سیستمیک مانند کینین (quinine) و هیدروکسی‌کلروکین (hydroxychloroquine) و استفاده موضعی از مشتقات فنول (phenol derivatives)، رزورسینول (resorcinol)، اسید پیکریک (picric acid) و جیوه (mercury) نیز رخ می‌دهد. در برخی کشورها، رزورسینول و جیوه به‌طور تاریخی به کرم‌های سفیدکننده حاوی هیدروکینون در تهیه‌های غیرمجاز اضافه می‌شدند.

اختلال پیگمانتاسیون درم اکتسابی (ADM) یک بیماری نادر و خوش‌خیم پیگمانتاسیون است که با لکه‌ها و نواحی تیره رنگ خاکستری یا قهوه‌ای مشخص می‌شود و بیشتر در ناحیه صورت مشاهده می‌گردد (که با عناوین خال هوری و لکه‌های خال اوتا مانند اکتسابی دوجانبه نیز شناخته می‌شود). محل‌های کمتر شایع گزارش شده شامل اندام‌ها، پشت و تنه می‌باشند.

نئوس اوتا (که به‌عنوان ملانوسیتوز اوکولودرمال نیز شناخته می‌شود) با ملانوسیتوز پوستی صورت که نشان‌دهنده موتاسیون‌های موزاییکی در ژن‌های GNAQ یا GNA11، BRAF یا NRAS است، بروز می‌کند. به‌صورت بالینی، ماکول‌های (macules) آبی تیره / خاکستری سنگ‌لوحی تا قهوه‌ای تیره / سیاه با الگوی لکه‌دار یا یکنواخت به‌صورت یک ناحیه قطعه‌ای درمی‌آیند که به‌صورت یک‌طرفه یا دوطرفه بخش‌های بالایی صورت را درگیر می‌کند. گسترش به حفره‌های مخاطی دهانی یا بینی و روی اسکلراها نیز ممکن است دیده شود.

درماتیت تماسی پیگمانته که به نام‌های ملانوز ریهل (Riehl melanosis)، درماتیت تماسی پیگمانته آرایشی و ملانوز صورت زنان (melanosis faciei feminae) نیز شناخته می‌شود، نوعی درماتیت تماسی پیگمانته غیرخارش‌دار است که به سرعت ظاهر می‌شود و با رنگدانه‌سازی شبکه‌ای و قهوه‌ای-خاکستری در صورت و گردن مشخص می‌شود. این بیماری به‌ویژه پیشانی، شقیقه‌ها و نواحی زیگوماتیک را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

اریتم اب ایگنه (Erythema ab igne یا EAI)، که به‌طور لفظی به معنای "قرمزی ناشی از آتش" در زبان لاتین است، یک اختلال پیگمانتاسیون (hyperpigmentation) ناشی از قرارگیری طولانی‌مدت در معرض حرارت می‌باشد. این قرارگیری موجب هیپرتِرمیا (cutaneous hyperthermia) پوستی می‌شود که به‌نوبه خود تغییرات هیستوپاتولوژیک مشابه با تغییرات دیده‌شده در پوست آسیب‌دیده از آفتاب را به وجود می‌آورد. استفاده طولانی‌مدت از کیسه‌های آب گرم، پدهای گرمایی، پتوهای برقی، یا نشستن در نزدیکی اجاق چوبی یا شومینه می‌تواند منجر به ایجاد این اختلال شود. گزارش‌هایی نیز از ایجاد EAI در اثر نشستن طولانی‌مدت با لپ‌تاپ روی پا وجود دارد.

لنتیگو سیمپلکس یک لکه قهوه ای مسطح روی پوست است که شبیه یک لکه خورشیدی (لنتیگو خورشیدی) است، اما در اثر نور خورشید ایجاد نمی شود. هم در لنتیگو سیمپلکس و هم در لنتیگو خورشیدی، تعداد بیشتری از سلول های تولید کننده رنگدانه به نام ملانوسیت وجود دارد. لنتیگو سیمپلکس می تواند در هر جایی از بدن رخ دهد، از جمله مناطقی که در معرض نور خورشید نیستند. ضایعات منفرد اغلب روی لب ها یا روی لثه ایجاد می شوند. لنتیگوهای متعددی ممکن است رخ دهد و گاهی اوقات با برخی از سندرم های ارثی نادر همراه است. راه های مراقبت لنتیگو سیمپلکس، راه های درمان لنتیگو سیمپلکس، راه های تشخیص لنتیگو سیمپلکس

لنتیگو مالیگنا که به‌طور تاریخی به عنوان "کک‌ومک ملانوتیک هاچینسون" نیز شناخته می‌شود، رایج‌ترین زیرگروه ملانوما درجا (melanoma in situ) است که حدود ۸۰ درصد از موارد را شامل می‌شود. این ضایعه پیش‌ساز ملانوما که به‌طور آهسته رشد کرده و غیرتهاجمی است، بیشتر در نواحی سر و گردن که به‌طور مزمن در معرض اشعه ماوراءبنفش (UV) قرار دارند، در افراد مسن با فتو‌تایپ I-II دیده می‌شود. لنتیگو مالیگنا از ملانوسیت‌های غیرطبیعی درون‌اپیدرمال تشکیل شده است. در حالی که برخی تفاوتی بین لنتیگو مالیگنا و ملانوما درجا قائل می‌شوند، سازمان جهانی بهداشت (WHO) لنتیگو مالیگنا و ملانوما درجا را به عنوان یک موجودیت واحد در نظر می‌گیرد.

ملانومای لنتیگو مالینا (Lentigo Maligna Melanoma) نوعی از ملانوما است که زمانی ایجاد می‌شود که لنتیگو مالینا (Lentigo Maligna) که خود نوعی ملانومای درجا (melanoma in situ) است، وارد فاز رشد عمودی شده و به درم (dermis) نفوذ می‌کند. این تومور ممکن است کمی بالاتر از سطح پوست رشد کند و مستعد خونریزی باشد. این نوع سرطان معمولاً ۵ تا ۲۰ سال پس از ظهور اولیه لنتیگو مالینا رخ می‌دهد. ملانومای لنتیگو مالینا بیشتر در پوست‌هایی که آسیب ناشی از نور خورشید دیده‌اند (عموماً در ناحیه صورت) و در افراد بالای ۶۰ سال مشاهده می‌شود.

بیماری آدیسون نامی است که به نارسایی اولیه غده فوق‌کلیوی (primary adrenal insufficiency) ناشی از اختلال عملکرد غدد فوق‌کلیوی داده شده است. این بیماری معمولاً افراد بین سنین ۳۰ تا ۵۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در هر سنی رخ دهد.

بثورات دارویی ثابت (Fixed Drug Eruption - FDE) یک واکنش پوستی نامطلوب به دارو است که هر بار فرد به داروی عامل مجدد در معرض قرار می‌گیرد، در همان نقطه از بدن ظاهر می‌شود. یک یا چند لکه قرمز یا بنفش به‌وضوح مشخص که معمولاً گرد هستند، در عرض چند دقیقه تا چند ساعت پس از قرارگیری در معرض داروی محرک بروز می‌کنند. اندازه این لکه‌ها می‌تواند از ۰.۵ تا چند سانتی‌متر متغیر باشد. این لکه‌ها معمولاً بدون علائم هستند، اما ممکن است سوزش، درد یا خارش نیز رخ دهد. در حالی که هر سطح پوستی ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد، مخاط دهانی و ناحیه مقعدی تناسلی بیشتر درگیر می‌شوند.