بیماری های مشابه

اریتم ندوزوم (Erythema nodosum) شایع‌ترین نوع سپتال پانیکولیت (التهاب چربی زیرپوستی) است و ناشی از واکنش حساسیت تأخیری به محرک‌های مختلفی مانند عفونت‌های باکتریایی و ویروسی (معمولاً استرپتوکوک و ویروس اپشتین-بار [EBV] به ترتیب)، داروها، بدخیمی‌ها، بیماری التهابی روده (مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو)، عفونت‌های قارچی و بیماری‌های عروقی کلاژن است. با این حال، در 33٪ تا 50٪ موارد، هیچ ارتباطی یافت نمی‌شود. فهرست کاملی از علل در زیر آمده است.

پانیکولیت یک اصطلاح کلی برای گروهی از بیماری‌های التهابی است که چربی زیرجلدی را درگیر می‌کند. پانیکولیت‌ها از نظر هیستولوژیک بر اساس محل اصلی التهاب به دو دسته تقسیم می‌شوند: در سپتای درون‌لوبولی یا در داخل لوبول چربی. گاهی نیز ممکن است الگوهای ترکیبی دیده شود (سپتال و لوبولار). بیشتر این بیماری‌ها به صورت ندول‌ها، پاپول‌ها یا پلاک‌های حساس پوستی یا زیرجلدی ظاهر می‌شوند. این وضعیت‌ها ممکن است با سلولیت (cellulitis) اشتباه گرفته شوند.

پلی‌آرتریت ندوزا (PAN) به واسکولیت نکروزان سیستمیک در شریان‌های با اندازه متوسط و گاهی کوچک اشاره دارد. علت دقیق آن ناشناخته است، اما احتمالاً شامل رسوب کمپلکس‌های ایمنی، آنتی‌بادی‌های خودایمنی، واسطه‌های التهابی و مولکول‌های چسبندگی می‌شود.

پانیکولیت یک اصطلاح کلی برای گروهی از بیماری‌های التهابی است که چربی زیرجلدی را درگیر می‌کند. پانیکولیت‌ها از نظر هیستولوژیک بر اساس محل اصلی التهاب به دو دسته تقسیم می‌شوند: در سپتای درون‌لوبولی یا در داخل لوبول چربی. گاهی نیز ممکن است الگوهای ترکیبی دیده شود (سپتال و لوبولار). بیشتر این بیماری‌ها به صورت ندول‌ها، پاپول‌ها یا پلاک‌های حساس پوستی یا زیرجلدی ظاهر می‌شوند. این وضعیت‌ها ممکن است با سلولیت (cellulitis) اشتباه گرفته شوند.

پانیکولیت لوپوس (Lupus panniculitis) نوعی از لوپوس اریتماتوز پوستی مزمن (chronic cutaneous lupus erythematosus) است که با ندول‌ها و پلاک‌های زیرجلدی سفت مشخص می‌شود. اگرچه ضایعات پانیکولیت لوپوس می‌توانند صورت، بازوهای فوقانی، تنه، باسن و پاها را درگیر کنند، اما در جمعیت کودکان تمایل بیشتری به درگیری صورت وجود دارد. مناطق درگیر معمولاً بدون علامت هستند و ممکن است تغییرات پوستی روی آنها وجود داشته باشد یا نداشته باشد. این ضایعات با گذشت زمان برطرف می‌شوند، اما منجر به آتروفی زیرجلدی می‌شوند که می‌تواند باعث تغییر شکل ظاهری شود.

این خلاصه به بررسی بیماری درماتومیوزیت (dermatomyositis) در کودکان می‌پردازد. درماتومیوزیت در بزرگسالان به‌طور جداگانه بررسی شده است.

بیماری بافت همبند مختلط (Mixed connective tissue disease یا MCTD)، که به نام سندرم شارپ (Sharp syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک سندرم خودایمنی همپوشان است که با حضور علائم لوپوس اریتماتوز سیستمیک (systemic lupus erythematosus یا SLE)، اسکلرودرمی سیستمیک، آرتریت روماتوئید و پلی‌میوزیت مشخص می‌شود. این بیماری برای اولین بار به عنوان یک موجودیت مجزا توسط شارپ و همکارانش در سال ۱۹۷۲ توصیف شد.

پانیکولیت تحریکی، که کمتر با نام پانیکولیت مصنوعی نیز شناخته می‌شود، وضعیتی است که با آسیب به بافت چربی زیرجلدی به‌صورت خودایجاد شده یا یاتروژنیک (iatrogenic) مشخص می‌شود. این وضعیت به‌طور کلاسیک به تلقیح خودی چربی زیرجلدی با مواد مختلفی اشاره دارد که برای ایجاد التهاب و جلب توجه بیمار طراحی شده‌اند. با این حال، پانیکولیت تحریکی می‌تواند ناشی از آسیب‌های مکانیکی، فیزیکی یا شیمیایی باشد و ممکن است عمدی، غیرعمدی یا نتیجه یک خطای درمانی باشد.

سندرم JMP یک سندرم نادر و اتوزومال مغلوب است که به عنوان یک سندرم خودالتهابی مرتبط با پروتئازوم (PRAAS) طبقه‌بندی می‌شود. این سندرم با انقباضات مفصلی، تحلیل عضلانی، کم‌خونی میکروسیتیک و لیپودیستروفی مرتبط با پانیکولیت مشخص می‌شود. اعتقاد بر این است که سندرم JMP ناشی از جهش در ژن PSMB8 است که بر پردازش آنتی‌ژن‌های کلاس I مجتمع سازگاری بافتی اصلی (MHC) تأثیر می‌گذارد. موارد مستند اندکی وجود دارد که شامل ۳ بیمار از ژاپن است که ۲ نفر از آنها از والدین خویشاوند به دنیا آمده‌اند، ۱ بیمار از مکزیک و ۱ بیمار از پرتغال.

سندرم ناکاجو-نیشیمورا (Nakajo-Nishimura syndrome یا NNS) یک اختلال خودالتهابی بسیار نادر مرتبط با ایمنی‌پروتئازوم (immunoproteasome) است که به دلیل جهش هموزیگوت در ژن PSMB8 که زیرواحد β5i ایمنی‌پروتئازوم را رمزگذاری می‌کند، ایجاد می‌شود. این سندرم در ابتدا در ژاپن توصیف شد و بیشتر موارد گزارش شده از منطقه کانسای هستند. نسبت بروز آن در مردان به زنان ۲ به ۱ است. حدود ۷۰ درصد از خانواده‌های مبتلا سابقه همخونی یا خانوادگی دارند.

فاسییت ائوزینوفیلیک (Eosinophilic fasciitis) که با نام سندرم شولمن (Schulman syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال نادر فیبروز کننده است که با فیبروز ناگهانی فاسیای پوشاننده عضلات بدن مشخص می‌شود.