بیماری های مشابه

پی‌کندیلیت خارجی یا "آرنج تنیس‌بازان" شایع‌ترین سندروم درد آرنج است. علائم این بیماری به صورت درد در ناحیه اپی‌کندیل خارجی آرنج ظاهر می‌شود و گاهی اوقات این درد به سمت مچ دست و در طول عضلات بازکننده (extensor musculature) انتشار می‌یابد. فعالیت‌هایی که نیاز به گرفتن محکم اشیا (power grip) و نیز باز کردن مچ و دست دارند، می‌توانند علائم دردناک را ایجاد کنند.

شکستگی کندیل خارجی (lateral condyle fracture) دومین شکستگی شایع آرنج در کودکان است. این شکستگی شامل بخش انتهایی استخوان هومروس (distal humerus) است که کندیل خارجی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و معمولاً در اثر سقوط روی دست کشیده شده رخ می‌دهد. به‌طور خاص، فشار مدیال می‌تواند باعث شود که ساختارهای بافت نرم که به کندیل خارجی متصل می‌شوند، ساختار استخوانی را جدا کنند. مکانیسم دیگر آسیب می‌تواند سقوط روی کف دست در حالی که آرنج خم شده است باشد.

آسیب به رباط جانبی داخلی اولنار (Medial Ulnar Collateral Ligament یا UCL) در ناحیه آرنج و بی‌ثباتی والگوس (valgus instability) ناشی از آن، نخستین بار در سال ۱۹۴۶ در ادبیات پزشکی به عنوان آسیبی که در پرتاب‌کنندگان نیزه دیده می‌شود، توصیف شد. از آن زمان، این آسیب به طور فزاینده‌ای با ورزشکارانی که پرتاب انجام می‌دهند، مرتبط شده است، به‌ویژه با بازیکنان بیسبال که بیشترین آسیب‌دیدگی را دارند.

اپی‌کوندیلیت داخلی، که به‌عنوان آرنج گلف‌بازان(golfer's elbow) نیز شناخته می‌شود، شایع‌ترین علت درد داخلی آرنج است و در کمتر از 1٪ جمعیت عمومی رخ می‌دهد. این بیماری در ۷۵٪ بیماران، در بازوی غالب مشاهده می‌شود و شیوع آن کمتر از اپی‌کوندیلیت لترال(آرنج تنیس‌بازان) است و تنها ۱۰٪-۲۰٪ از موارد اپی‌کوندیلیت را شامل می‌شود.

شکستگی‌های سوپراکوندیلار (supracondylar) استخوان بازو معمولاً به دلیل افتادن روی دستی که به سمت جلو دراز شده است، ایجاد می‌شوند که باعث ایجاد نیروی بیش‌ازحد بازشدگی (hyperextension) در آرنج می‌شود. مکانیسم آسیب کمتر شایع، سقوط مستقیم بر روی اولکرانون (olecranon) در حالتی است که آرنج خم شده است.

دررفتگی‌های آرنج دومین دررفتگی شایع در اندام فوقانی بعد از دررفتگی‌های شانه هستند. دررفتگی‌های خلفی آرنج شایع‌ترین نوع هستند و بیش از ۹۰٪ از تمام دررفتگی‌های آرنج را تشکیل می‌دهند. دررفتگی‌های قدامی، داخلی، جانبی و واگرا موارد باقی‌مانده را تشکیل می‌دهند. در همه دررفتگی‌های کامل آرنج، هر دو رباط جانبی داخلی و خارجی پاره می‌شوند و متأسفانه این رباط‌ها نیروهای تثبیت‌کننده اصلی مفصل هستند. در طی دوره بهبودی، عضلات دوسر بازویی (biceps)، بازویی (brachialis) و سه‌سر بازویی (triceps) مسئولیت تثبیت مفصل را بر عهده می‌گیرند تا زمانی که رباط‌ها بهبود یابند.