علل / مکانیسم آسیب معمول:

شکستگی‌های سوپراکوندیلار (supracondylar) استخوان بازو معمولاً به دلیل افتادن روی دستی که به سمت جلو دراز شده است، ایجاد می‌شوند که باعث ایجاد نیروی بیش‌ازحد بازشدگی (hyperextension) در آرنج می‌شود. مکانیسم آسیب کمتر شایع، سقوط مستقیم بر روی اولکرانون (olecranon) در حالتی است که آرنج خم شده است.

تاریخچه و ارائه بالینی کلاسیک:

ارائه بالینی کلاسیک شامل کودکی است که دچار افتادن و تروما به اندام شده و بلافاصله درد و عدم تمایل به حرکت آرنج را تجربه می‌کند.

شیوع:

این شکستگی شایع‌ترین نوع شکستگی آرنج در کودکان است.

• سن: بیشتر در کودکان ۳ تا ۸ سال دیده می‌شود.
• جنسیت: با شیوع برابر در هر دو جنس رخ می‌دهد.

پاتوفیزیولوژی:

اولکرانون (olecranon) به داخل فوسای اولکرانون (olecranon fossa) بیش‌ازحد باز می‌شود و به عنوان یک تکیه‌گاه عمل کرده و باعث ایجاد نیروی کششی در قسمت جلویی می‌شود که منجر به شکستگی در قسمت قدامی استخوان بازوی دور (دیستال) می‌گردد.

درجه / سیستم طبقه‌بندی:

طبقه‌بندی گارتلند (Gartland) اصلاح شده برای شکستگی‌های نوع بازشدگی

• نوع I – بدون جابه‌جایی
• نوع II – جابه‌جا شده با لولای خلفی سالم
• نوع III – کاملاً جابه‌جا شده بدون کورتکس‌های سالم
• نوع IV – ناپایداری چندجهتی (با معاینه تحت بی‌هوشی تعیین می‌شود)

طبقه‌بندی وضعیت عروقی

• دست با پرفیوژن خوب (گرم، صورتی)، نبض رادیال حاضر
• دست با پرفیوژن خوب (گرم، صورتی)، نبض رادیال غایب
• دست با پرفیوژن ضعیف (سرد، آبی، رنگ‌پریده)، نبض رادیال غایب