بیماری های مشابه

نوریت بینایی (Optic Neuritis) به التهاب عصب بینایی گفته می‌شود. شایع‌ترین نوع نوریت بینایی، نورپاتی التهابی دمیلینه‌کننده ایدیوپاتیک حاد (acute idiopathic inflammatory demyelinating optic neuropathy) است. این نوع به شدت با بیماری ام‌اس (Multiple Sclerosis یا MS) مرتبط است و اغلب اولین نشانه بروز این بیماری می‌باشد. گاهی اوقات، نوریت بینایی به دلیل یک فرایند عفونی که مدار چشم یا سینوس‌های پارانازال (paranasal sinuses) را درگیر کرده است، رخ می‌دهد.

گلیوم عصب بینایی یک تومور ناهمگون است که از سلول‌های گلیال در سیستم عصبی مرکزی (CNS) منشأ می‌گیرد. این نوع تومورها همچنین به عنوان گلیوم بینایی (optic gliomas) یا آستروسیتوم پیلوسیتیک جوانان (juvenile pilocytic astrocytomas) شناخته می‌شوند، زیرا عمدتاً در کودکان مشاهده می‌شوند. از میان این تومورها، ۱۰٪ در داخل عصب بینایی منشأ می‌گیرند، ۵۰٪ شامل کیاسمای بینایی (optic chiasm) می‌شوند و تقریباً ۵٪ چندمرکزی هستند که هیپوتالاموس (hypothalamus) را نیز در بر می‌گیرند.

التهاب غیر اختصاصی اربیت (Nonspecific Orbital Inflammation یا NSOI)، که با نام التهاب اربیت ایدیوپاتیک (Idiopathic Orbital Inflammation یا IOI) یا شبه‌تومور اربیت نیز شناخته می‌شود، یک حالت التهابی است که می‌تواند بر عضلات خارج‌چشمی، بافت‌های چربی اربیت، غده اشکی و اسکلرا بدون هیچ‌گونه بیماری زمینه‌ای تأثیر بگذارد. این بیماری به عنوان یک تشخیص با حذف در نظر گرفته می‌شود، زیرا می‌تواند به صورت عفونت‌ها، نئوپلاسم‌ها، یا سایر شرایط سیستمیک بروز کند.

لنفوم اربیتال نوعی از لنفوم غیرهوچکین (non-Hodgkin lymphoma) است که می‌تواند از عضلات خارج‌چشمی، غده اشکی، ملتحمه یا پلک‌ها منشأ بگیرد. اکثر لنفوم‌های اربیتال از نوع سلول‌های B یا بافت لنفاوی مرتبط با مخاط (MALT) هستند و می‌توانند اولیه یا ثانویه باشند و با بیماری‌های متاستاتیک مرتبط باشند. دیگر زیرگونه‌های گزارش‌شده شامل لنفوم فولیکولار و لنفوم سلول مانتل هستند.

تومورهای متاستاتیک به اربیت (مدار چشم) هم در کودکان و هم در بزرگسالان رخ می‌دهند و می‌توانند به‌عنوان علامت اولیه بدخیمی سیستمیک ظاهر شوند. شایع‌ترین علائم و نشانه‌های اولیه شامل ادم پلک، قرمزی چشم، دوبینی (دیپلوپیا)، کاهش بینایی، درد، انحراف چشم (استرابیسموس) و بیرون‌زدگی چشم (پروپتوزیس) است. تظاهرات متاستازهای اربیتال معمولاً به موقعیت تومور و ساختارهایی که تومور بر آن‌ها فشار می‌آورد، مانند اعصاب جمجمه‌ای، بستگی دارد.

نورولموم‌ها که با نام‌های شوانوما (schwannomas)، نورینوما (neurinomas) و تومورهای سلول شوان (Schwann cell tumors) نیز شناخته می‌شوند، تومورهای خوش‌خیم و نادری هستند که از سلول‌های شوان پوشش اعصاب محیطی یا جمجمه‌ای منشأ می‌گیرند. این تومورها به‌طور معمول به صورت خودبه‌خودی ایجاد می‌شوند، اما ممکن است در محل‌های آسیب‌دیده قبلی نیز رخ دهند. بروز این تومورها در زنان کمی بیشتر از مردان است و می‌توانند در هر سنی ظاهر شوند. اگرچه بیشتر این تومورها به صورت منفرد و بدون ارتباط با هیچ سندرومی بروز می‌کنند، اما ممکن است در بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوزیس (neurofibromatosis) نیز دیده شوند. همچنین گزارش‌هایی از بروز نورولموم‌های متعدد وجود دارد. این تومورها ممکن است بدون علامت، حساس یا دردناک باشند و به ندرت پارستزی (paresthesias) ممکن است رخ دهد.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

سل (TB) به عفونت با ارگانیسم‌های کمپلکس مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis complex) اشاره دارد که شامل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis)، مایکوباکتریوم آفریکانوم (Mycobacterium africanum) و مایکوباکتریوم بویس (Mycobacterium bovis) می‌شود. سل همچنان یک نگرانی عمده در حوزه بهداشت جهانی است و به همراه اچ‌آی‌وی (HIV) یکی از علل اصلی مرگ و میر ناشی از بیماری‌های عفونی است. این خلاصه بیشتر به سل ریوی می‌پردازد. سل گوارشی و سل پوستی به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرند.

بحران سیفلیس در ایالات متحده: موارد سیفلیس و سیفلیس مادرزادی در سراسر کشور به شدت افزایش یافته است، به طوری که بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ موارد سیفلیس به میزان ۸۰ درصد افزایش یافته است. آزمایش سرولوژیک (Serologic testing) اصلی‌ترین روش برای تشخیص، تعیین مرحله و مدیریت سیفلیس است. این آزمایش باید برای هر بیمار جنسی فعال که احتمال سیفلیس در او مطرح است یا دارای علائم جدید و غیرقابل توضیح می‌باشد، انجام شود. تشخیص و درمان به‌موقع سیفلیس می‌تواند از عوارض سیستمیک از جمله درگیری چشمی و نابینایی دائمی جلوگیری کند.

اختلالات طیف نورومیلیت اپتیکا (NMOSD)، که قبلاً به عنوان بیماری دویک یا نورومیلیت اپتیکا (NMO) شناخته می‌شد، شرایط التهابی هستند که منجر به دمیلیناسیون شدید در سیستم عصبی مرکزی (CNS) می‌شوند. علائم کلاسیک شامل نوریت اپتیک (optic neuritis) که اغلب دوطرفه است و میلیت عرضی (transverse myelitis) با ضعف در اندام‌ها، از دست دادن حس و اختلال در عملکرد اسفنکتر است. سندرم‌های ساقه مغزی مانند نارکولپسی یا سندرم ناحیه پستریما (area postrema syndrome) با حالت تهوع، استفراغ و سکسکه مقاوم نیز می‌توانند رخ دهند. NMOSD با سایر اختلالات خودایمنی از جمله سندرم شوگرن (Sjögren syndrome)، لوپوس اریتماتوس سیستمیک (systemic lupus erythematosus)، میاستنی گراویس (myasthenia gravis)، کولیت اولسراتیو (ulcerative colitis)، بیماری تیروئید خودایمن و بیماری کبدی خودایمن ارتباط دارد.