بیماری های مشابه

بیماری شریان محیطی (Peripheral Arterial Disease - PAD) یک اختلال بالینی است که منجر به تنگی یا انسداد عروق غیرقلبی می‌شود. آترواسکلروز (Atherosclerosis) شایع‌ترین علت در بزرگسالان بالای ۴۰ سال است. عوامل خطر برای ابتلا به PAD شامل سن بالای ۷۰ سال، سابقه خانوادگی، سیگار کشیدن، دیابت، فشار خون بالا (Hypertension)، هایپرلیپیدمی (Hyperlipidemia) و هموسیستئینمی (Homocysteinemia) هستند.

آمبولی ریوی (PE) لخته خونی است که معمولاً از ترومبوزهای سیستم وریدی عمقی (deep venous system) در پاها منشأ می‌گیرد و به ریه‌ها منتقل می‌شود. سایر منابع می‌توانند شامل وریدهای عمقی لگنی، وریدهای رکتال، ورید اجوف تحتانی (inferior vena cava)، قلب راست، و وریدهای آگزیلاری باشند. تقریباً 10٪ از موارد مرگبار هستند.

*مراقبت فوری / تثبیت:* یک خط وریدی (IV) راه‌اندازی کرده و علائم و نشانه‌های تامپوناد قلبی (cardiac tamponade) را ارزیابی کنید. در صورت وجود و اهمیت همودینامیکی، تخلیه از طریق پریکاردیوسنتز (pericardiocentesis) یا ایجاد پنجره پریکاردیال (pericardial window) باید در اسرع وقت انجام شود.

پنوماوتوراکس (Pneumothorax) به جمع شدن غیرطبیعی هوا در حفره پلور (pleural cavity) اطلاق می‌شود. این وضعیت می‌تواند منجر به فروپاشی جزئی یا کامل ریه شود. علت آن ممکن است تروما (trauma) یا یک رویه پزشکی باشد، یا به صورت خودبه‌خودی رخ دهد. در برخی موارد، پنوماوتوراکس ممکن است به عنوان یک وضعیت اضطراری تهدیدکننده زندگی باشد، به دلیل نارسایی تنفسی یا فروپاشی قلبی‌عروقی. بیماران با پنوماوتوراکس کوچک ممکن است گاهی بدون علامت باشند. علائم شایع پنوماوتوراکس شامل درد قفسه سینه یا شانه، تنگی نفس (dyspnea)، تندتپشی (tachycardia) و تندنفسی (tachypnea) می‌باشد.

استرپتوکوکوس پنومونیه (Streptococcus pneumoniae)، یک دیپلوی کوکسی هوازی گرم مثبت و دارای کپسول است که شایع‌ترین عامل پنومونی اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia) در بزرگسالان می‌باشد. نود سروتیپ مختلف بر اساس تفاوت‌های آنتی‌ژنی در پلی‌ساکاریدهای کپسولی آن‌ها شناسایی شده‌اند.

ذات‌الریه ویروسی (Viral pneumonia) به معنای التهاب پارانشیم ریه به دلیل عفونت ویروسی دستگاه تنفسی تحتانی است که معمولاً توسط ویروس‌های آنفلوانزا (influenza virus)، پاراآنفلوانزا (parainfluenza virus)، ویروس سن‌سیشیال تنفسی (respiratory syncytial virus)، آدنوویروس (adenovirus)، یا متاپنوویروس (metapneumovirus) ایجاد می‌شود. پاتوفیزیولوژی دقیق این بیماری به نوع عامل بیماری‌زا وابسته است، اما اختلال در عملکرد طبیعی سلول‌های اپیتلیال و از دست دادن پاکسازی موکوسیلیاری (mucociliary clearance) شایع است.

پارگی مالوری-وایس (Mallory-Weiss tear) نوعی خونریزی دستگاه گوارش فوقانی (GI bleed) است که به دلیل پارگی طولی در مری و معده رخ می‌دهد. این وضعیت اغلب ناشی از استفراغ شدید و مداوم است، اگرچه نیروهای برشی ناشی از سرفه، تشنج، فشار، ضربه‌ی مستقیم یا آندوسکوپی نیز می‌توانند موجب پارگی مخاطی شوند. بیماران با مصرف حاد یا مزمن الکل تمایل بیشتری به توسعه پارگی مالوری-وایس دارند.

پارگی مری (Rupture of esophagus) پدیده‌ای نادر است که باعث نشت محتویات مری به داخل مدیاستن (mediastinum) می‌شود و می‌تواند به التهاب سیستمیک و افیوژن پلور (pleural effusion) واکنشی منجر شود. پارگی مری ممکن است به علت عوامل یاتروژنیک (iatrogenic) ناشی از ابزارآلات پزشکی اخیر، به‌ویژه آندوسکوپی فوقانی (upper endoscopy) و روش‌های درمانی مانند قرار دادن استنت (stent) یا اتساع تنگی (stricture dilation) باشد.

بیماری رفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux Disease یا GERD) به ارتباط علائم یا عوارض ناشی از بازگشت محتویات معده به داخل مجرای مری اشاره دارد. این وضعیت باید از رفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux یا GER) که به بازگشت محتویات غذایی به مری و حلق اشاره دارد، متمایز شود. رفلاکس معده به مری (GER) در نوزادان شایع است و برآورد می‌شود که شیوع آن تقریباً 50 درصد باشد. این وضعیت بیشتر در نوزادان تازه متولد شده دیده می‌شود و با افزایش سن کاهش می‌یابد و اغلب تا 12 ماهگی از بین می‌رود. رفلاکس معده به مری در نوزادان پس از 18 ماهگی نادر است.

کوستوکندریت یک علت شایع و خوش‌خیم برای درد قفسه سینه است. شروع این بیماری می‌تواند به صورت حاد یا نیمه‌حاد باشد. درد معمولاً به صورت مبهم احساس می‌شود و با حرکت، لمس و نفس‌کشیدن تشدید می‌گردد. این وضعیت اغلب به دلیل ضربات خفیف مکرر یا استفاده بیش از حد ایجاد می‌شود، هرچند که همیشه یک حادثه مشخص به عنوان عامل ایجادکننده شناخته نمی‌شود. پاتولوژی زمینه‌ای در کوستوکندریت التهاب مفاصل کوستواسترنال (costosternal joints) است. درمان بر کنترل دردهای علامتی متمرکز است، زیرا کوستوکندریت به‌طور خودبه‌خودی محدود می‌شود.