بیماری های مشابه

پیچ‌خوردگی مچ پا (Ankle Sprain) یکی از شایع‌ترین آسیب‌هایی است که در بخش اورژانس یا مطب پزشک مراقبت‌های اولیه مشاهده می‌شود. این آسیب با صدمه به رباط‌هایی که از مچ پا و مفصل مچ حمایت می‌کنند، مشخص می‌شود. شایع‌ترین رباط آسیب‌دیده، رباط تالوفیبولار قدامی (Anterior Talofibular Ligament) است. پیچ‌خوردگی مچ خارجی معمولاً در نتیجه وارونگی (Inversion) مچ پا در حالت پلانتارفلکشن (Plantar-Flexion) رخ می‌دهد. همچنین، رباط‌های کالکانئوفیبولار (Calcaneofibular Ligament) و تالوفیبولار خلفی (Posterior Talofibular Ligament) نیز ممکن است آسیب ببینند.

تشکیل ترومبوز وریدی عمقی (Deep Venous Thrombosis یا DVT) زمانی رخ می‌دهد که یک لخته خون در وریدهای عمقی، معمولاً در اندام‌های تحتانی، شکل می‌گیرد. DVT می‌تواند باعث درد، اریتم (قرمزی) یا تورم در ناحیه شود، اما ممکن است بدون علامت نیز باشد. این وضعیت خطر آمبولی به ریه‌ها (آمبولی ریوی) را به همراه دارد که می‌تواند به وقایع بالقوه کشنده قلبی‌ریوی مانند ایست قلبی منجر شود.

شکستگی‌های شفت درشت‌نی (tibial shaft fractures) در کودکان اغلب به دلیل نیروهای چرخشی کم‌انرژی بر روی ساق پا رخ می‌دهند. این نیروها معمولاً به دلیل چرخش یا تروما مستقیم با پای ثابت ایجاد شده و منجر به شکستگی‌های منفرد درشت‌نی با الگوهای مارپیچی می‌شوند. تروماهای پرانرژی ممکن است منجر به شکستگی‌های عرضی (که اغلب شامل نازک‌نی نیز می‌شود)، شکستگی‌های مایل یا شکستگی‌های خردشده شوند، که این امر به محور و میزان نیروهای وارد شده بستگی دارد. رویدادهای بسیار پرانرژی ممکن است منجر به شکستگی‌های قطعه‌ای و آسیب وسیع بافت نرم شوند که بیماران را در معرض خطر بالای سندرم کمپارتمان (compartment syndrome) قرار می‌دهد.

شکستگی‌های پا ممکن است به علت پیچش‌های شدید، سقوط از ارتفاع، آسیب‌های فشاری و سایر تروماهای شدید رخ دهند. رایج‌ترین شکستگی‌ها مربوط به انگشتان و استخوان‌های متاتارسال (35٪) است. سایر محل‌های شکستگی پا شامل استخوان کالکانئوس، استخوان ناویکولار، استخوان کوبوئید، استخوان‌های کونئیفرم و مچ پا می‌باشند.

نقرس بیماری است که در آن سطح اسید اوریک در خون بالا است و کریستال های اسید اوریک در غضروف و بافت اطراف مفاصل، کلیه ها و پوست رسوب می کند. این رسوبات باعث التهاب می شوند که به صورت رشد ناگهانی یک مفصل متورم، قرمز، داغ و حساس به ویژه در انگشت شست (همچنین به عنوان پوداگرا) و به دنبال آن در مچ پا، مچ دست و زانو ظاهر می شود که می تواند منجر به آسیب دیدن مفصل شود. سایر علائم نقرس مزمن ندول ها (برجستگی های جامد و برجسته) به نام توفی و ​​سنگ کلیه هستند. راه های مراقبت نقرس، راه های درمن نقرس

دررفتگی مچ پا که به عنوان دررفتگی تیبوتالار (tibiotalar dislocation) نیز شناخته می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که نیروی کافی به مچ پا وارد شود تا تیبیا (tibia) و گنبد تالار (talar dome) به طور هماهنگ قرار نگیرند. این وضعیت ممکن است پس از مکانیسم‌های با انرژی بالا مانند تصادف خودرویی، آسیب ورزشی یا سقوط رخ دهد. همچنین آسیب‌های چرخشی با انرژی پایین‌تر نیز می‌توانند منجر به دررفتگی شوند.