علل / مکانیزم آسیب معمول: شکستگی‌های شفت درشت‌نی (tibial shaft fractures) در کودکان اغلب به دلیل نیروهای چرخشی کم‌انرژی بر روی ساق پا رخ می‌دهند. این نیروها معمولاً به دلیل چرخش یا تروما مستقیم با پای ثابت ایجاد شده و منجر به شکستگی‌های منفرد درشت‌نی با الگوهای مارپیچی می‌شوند. تروماهای پرانرژی ممکن است منجر به شکستگی‌های عرضی (که اغلب شامل نازک‌نی نیز می‌شود)، شکستگی‌های مایل یا شکستگی‌های خردشده شوند، که این امر به محور و میزان نیروهای وارد شده بستگی دارد. رویدادهای بسیار پرانرژی ممکن است منجر به شکستگی‌های قطعه‌ای و آسیب وسیع بافت نرم شوند که بیماران را در معرض خطر بالای سندرم کمپارتمان (compartment syndrome) قرار می‌دهد.

تاریخچه و ارائه کلاسیک: بیماران کودکی که دچار شکستگی شفت درشت‌نی می‌شوند، معمولاً بلافاصله پس از تروما با تغییر شکل قابل مشاهده در ساق پا و ناتوانی در تحمل وزن مراجعه می‌کنند. کودکان نوپا ممکن است با لنگش و امتناع از تحمل وزن بدون مکانیزم تروما قابل تشخیص یا تغییر شکل اندام مراجعه کنند.

شیوع:

• سن: شکستگی‌های ساق پا بیشتر در بیماران ۱۰ تا ۱۴ ساله رایج است.
• جنسیت: شکستگی‌های شفت درشت‌نی در کودکان پسر بیشتر از دختران رخ می‌دهد.

عوامل خطر: اگرچه نادر است، ولی پوکی استخوان کودکان خطر شکستگی را افزایش می‌دهد. علل اولیه شامل استئوژنز ایمپرفکتا (osteogenesis imperfecta) و پوکی استخوان ایدیوپاتیک نوجوانان (idiopathic juvenile osteoporosis) است. تعدادی از علل ثانویه وجود دارند که محدود به سوء تغذیه مزمن، التهاب مزمن و اختلالات غدد درون‌ریز نیستند.

پاتوفیزیولوژی: درشت‌نی استخوان اصلی تحمل‌کننده بار در ساق پا است. مکانیزم‌های پرانرژی منجر به الگوهای شکستگی پیچیده‌تر، خطر بالاتر آسیب همزمان نازک‌نی و افزایش درجه آسیب بافت نرم می‌شوند. بارگذاری محوری ممکن است باعث شکستگی‌های خردشده شود. نیروی چرخشی یا پیچشی کم‌انرژی بیشتر منجر به شکستگی‌های مارپیچی می‌شود.

سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: شکستگی‌های شفت درشت‌نی در کودکان سیستم طبقه‌بندی رسمی ندارند و معمولاً بر اساس محل شکستگی (نزدیک به مرکز، میان‌شفت، دور) و الگو توصیف می‌شوند. الگوهای رایج شامل ناقص (شکستگی‌های سبزچوبی)، کامل (عرضی، مایل و غیره) و شکستگی‌های مارپیچی (شکستگی کودک نوپا) هستند.