دررفتگی مچ پا که به عنوان دررفتگی تیبوتالار (tibiotalar dislocation) نیز شناخته می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که نیروی کافی به مچ پا وارد شود تا تیبیا (tibia) و گنبد تالار (talar dome) به طور هماهنگ قرار نگیرند. این وضعیت ممکن است پس از مکانیسم‌های با انرژی بالا مانند تصادف خودرویی، آسیب ورزشی یا سقوط رخ دهد. همچنین آسیب‌های چرخشی با انرژی پایین‌تر نیز می‌توانند منجر به دررفتگی شوند.

همراهی با شکستگی مچ پا

تقریباً همیشه دررفتگی مچ پا با شکستگی مچ همراه است، هرچند که دررفتگی‌های مچ پا بدون شکستگی نیز گزارش شده‌اند. دررفتگی‌ها همواره با توجه به استخوان دورتر توصیف می‌شوند، مانند موقعیت تالوس (talus) نسبت به تیبیا. این آسیب با درد، تورم و تغییر شکل مچ پا مشخص می‌شود.

شیوع و عوامل خطر

دررفتگی مچ پا می‌تواند در افراد در هر سنی رخ دهد، اما این آسیب‌ها بیشتر در مردان جوان شایع است. ناپایداری یا شلی مزمن مچ پا یک عامل خطر محسوب می‌شود.