بیماری های مشابه

اضطراب به‌عنوان ترس، بیم یا نگرانی از خطر یا فاجعه، با یا بدون تحریک منطقی، تعریف می‌شود. اضطراب یک عارضه جانبی شایع بسیاری از انواع داروها مانند استروئیدها (steroids)، داروهای ضد روان‌پریشی (antipsychotics)، آنتی‌کولینرژیک‌ها (anticholinergics)، آنتی‌هیستامین‌ها (antihistamines)، قرص‌های لاغری، سمپاتومیمتیک‌ها (sympathomimetics)، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین انتخابی (SSRIs)، و داروهای آسم و سرماخوردگی است. همچنین، مواد مختلفی مانند کافئین، الکل و مسمومیت با سرب نیز می‌توانند موجب اضطراب شوند. تداخلات دارویی نیز می‌تواند علت اضطراب باشد.

اختلال اضطراب فراگیر با نگرانی مفرط و پایدار در مورد مسائل مختلف زندگی روزمره مشخص می‌شود که بر عملکرد روزانه تأثیر منفی می‌گذارد. این اختلال معمولاً با اضطرابی که کنترل آن دشوار است و باعث ناراحتی یا اختلال قابل‌توجهی می‌شود، همراه است. بیماران اغلب با شکایت از نگرانی مداوم، تحریک‌پذیری (irritability)، تنش عضلانی (muscle tension)، بی‌خوابی (sleeplessness) و خستگی (fatigue) مراجعه می‌کنند.

روان‌پریشی ناشی از دارو (Drug-induced psychosis) به رفتارهای روان‌پریشانه‌ای اطلاق می‌شود که به دلیل مصرف یا قطع مصرف برخی مواد ایجاد می‌شود. این وضعیت با رفتارهای مختل‌شده‌ای مانند توهم (hallucinations)، هذیان (delusions)، پارانویا (paranoia)، هذیان‌گویی (delirium) یا تغییرات دیگر در وضعیت روانی مشخص می‌شود. مواد مؤثر در این اختلال شامل محرک‌ها (stimulants)، توهم‌زاها (hallucinogens)، آمفتامین‌ها (amphetamines)، کانابیس (cannabis)، داروهای ضداضطراب (anxiolytics)، آنتی‌بیوتیک‌ها (antibiotics)، ضدتشنج‌ها (anticonvulsants)، ضدفشارخون‌ها (antihypertensives)، ضدقارچ‌ها (antifungals)، ضدویروس‌ها (antivirals) و مسکن‌ها (analgesics) می‌باشند. روان‌پریشی ناشی از دارو ممکن است در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان که در معرض توهم‌زاها، مواد مخدر غیرقانونی و استروئیدها (glucocorticoids) قرار می‌گیرند، مشاهده شود. وقایع روان‌پریشانه و تغییر وضعیت روانی باید به‌عنوان شرایط اضطراری در نظر گرفته شوند.

سندرم پای بی‌قرار (Restless Legs Syndrome یا RLS) که به نام بیماری ویلیس-اکبوم (Willis-Ekbom disease) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال حرکتی است که با احساس ناخوشایند یا اضطراب‌آور برای حرکت دادن پاها مشخص می‌شود. این حس معمولاً در دوره‌های بی‌تحرکی ایجاد شده و در شب‌ها شایع‌تر است، اگرچه ممکن است در طول روز نیز پیشرفت کرده و ظاهر شود. حرکت دادن پاها به‌طور موقتی این حس ناخوشایند را تسکین می‌دهد.

هیپرتیروئیدیسم (Hyperthyroidism) شامل مجموعه‌ای از اختلالات غدد درون‌ریز است که ناشی از فعالیت بیش از حد غده تیروئید یا تحریک‌کننده‌های تیروئیدی در خون می‌باشد. این وضعیت می‌تواند منجر به تیروتوکسیکوز (Thyrotoxicosis) شود که پیامد افزایش بیش از حد هورمون‌های تیروئید است.

بیماری نوروپاتی محیطی (peripheral neuropathy) به اختلالی اطلاق می‌شود که یک یا چند عصب محیطی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علل متعددی برای این بیماری وجود دارد که شامل بیماری‌های سیستمیک مانند دیابت (diabetes) [نوع ۱ و نوع ۲]، سندرم متابولیک (metabolic syndrome)، اختلالات ژنتیکی مانند بیماری شارکو-ماری-توث (Charcot-Marie-Tooth disease)، آتاکسی فردریش (Friedreich ataxia)، آمیلوئیدوز (amyloidosis)، بیماری‌های التهابی/خودایمنی مانند سندرم گیلن-باره (Guillain-Barré syndrome)، بیماری شوگرن (Sjögren disease)، عفونت‌هایی مانند ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)، جذام (leprosy)، هپاتیت C، کمبودهای ویتامینی و تغذیه‌ای مانند کمبود ویتامین B12 و کمبود مس، داروها یا سموم مانند شیمی‌درمانی، فلوروکینولون‌ها، الکل، تروما یا آسیب‌های فشاری می‌باشند. آسیب ممکن است در اعصاب حسی، حرکتی و/یا خودکار (autonomic) رخ دهد و علائم بسته به نوع اعصاب درگیر متفاوت است.

بیمارانی که با علائم ترک الکل به بخش اورژانس (ED) مراجعه می‌کنند ممکن است علائم و شدت‌های متفاوتی را نشان دهند. بسیاری از این علائم ممکن است تشخیص آن‌ها از سایر شرایط اضطراری (مانند صرع، مسمومیت با الکل، تغییر وضعیت ذهنی با علت نامشخص، و تروما) دشوار باشد، بنابراین بسیار مهم است که ارائه‌دهندگان اورژانس تاریخچه و معاینه فیزیکی کاملی برای بیمارانی که با سندرم ترک الکل مراجعه می‌کنند، انجام دهند.

سندرم ترک اوپیوئید مجموعه‌ای از واکنش‌های فیزیولوژیکی مشخص به قطع مصرف داروهای اوپیوئیدی پس از استفاده طولانی‌مدت است. علائم مشخص شامل آبریزش بینی (rhinorrhea)، اشک‌ریزی (lacrimation)، خمیازه کشیدن (yawning)، تعریق (diaphoresis) و گشاد شدن مردمک‌ها (mydriasis) می‌باشد. اختلالات روانی-عصبی مانند اضطراب، بی‌قراری و بی‌خوابی نیز شایع هستند. علائم گوارشی در مراحل بعدی ترک برجسته می‌شوند و معمولاً چند روز پس از قطع مصرف دارو ظاهر می‌شوند.