بیماری نوروپاتی محیطی (peripheral neuropathy) به اختلالی اطلاق می‌شود که یک یا چند عصب محیطی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علل متعددی برای این بیماری وجود دارد که شامل بیماری‌های سیستمیک مانند دیابت (diabetes) [نوع ۱ و نوع ۲]، سندرم متابولیک (metabolic syndrome)، اختلالات ژنتیکی مانند بیماری شارکو-ماری-توث (Charcot-Marie-Tooth disease)، آتاکسی فردریش (Friedreich ataxia)، آمیلوئیدوز (amyloidosis)، بیماری‌های التهابی/خودایمنی مانند سندرم گیلن-باره (Guillain-Barré syndrome)، بیماری شوگرن (Sjögren disease)، عفونت‌هایی مانند ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)، جذام (leprosy)، هپاتیت C، کمبودهای ویتامینی و تغذیه‌ای مانند کمبود ویتامین B12 و کمبود مس، داروها یا سموم مانند شیمی‌درمانی، فلوروکینولون‌ها، الکل، تروما یا آسیب‌های فشاری می‌باشند. آسیب ممکن است در اعصاب حسی، حرکتی و/یا خودکار (autonomic) رخ دهد و علائم بسته به نوع اعصاب درگیر متفاوت است.

علائم و نشانه‌های رایج تا حدی به نوع اعصاب محیطی درگیر بستگی دارد و شامل درد سوزشی، بی‌حسی یا گزگز (که اغلب به دلیل درگیری الیاف کوچک است)، ضعف، آتروفی عضلانی، فاسیکولاسیون، عدم تعادل یا دشواری در راه رفتن، اختلال در حس موقعیت مفصل یا حس ارتعاش (که بیشتر به دلیل درگیری الیاف بزرگ است)، یا اختلالات عملکرد خودکار شامل افت فشار خون وضعیتی (orthostatic hypotension)، بی‌اختیاری ادرار، اختلالات جنسی، یا ناهنجاری‌های تعریق (به دلیل درگیری الیاف خودکار) می‌باشد. در حالی که بسیاری از نوروپاتی‌های محیطی می‌توانند همه الیاف را تحت تأثیر قرار دهند، برخی از اختلالات به طور برجسته‌تری در یک نوع خاص آسیب ایجاد می‌کنند. بنابراین برخی از بیماران ممکن است تعدادی یا بیشتر این علائم را داشته باشند. نوروپاتی پیش‌رونده در اندام‌های تحتانی می‌تواند منجر به زخم‌های پا (زخم نوروژنیک)، آرتروپاتی با تشکیل مفاصل شارکو (Charcot joints)، و افزایش خطر عفونت‌های پوستی و استئومیلیت (osteomyelitis) شود.