بیماری های مشابه

بیماری نوروپاتی محیطی (peripheral neuropathy) به اختلالی اطلاق می‌شود که یک یا چند عصب محیطی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علل متعددی برای این بیماری وجود دارد که شامل بیماری‌های سیستمیک مانند دیابت (diabetes) [نوع ۱ و نوع ۲]، سندرم متابولیک (metabolic syndrome)، اختلالات ژنتیکی مانند بیماری شارکو-ماری-توث (Charcot-Marie-Tooth disease)، آتاکسی فردریش (Friedreich ataxia)، آمیلوئیدوز (amyloidosis)، بیماری‌های التهابی/خودایمنی مانند سندرم گیلن-باره (Guillain-Barré syndrome)، بیماری شوگرن (Sjögren disease)، عفونت‌هایی مانند ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)، جذام (leprosy)، هپاتیت C، کمبودهای ویتامینی و تغذیه‌ای مانند کمبود ویتامین B12 و کمبود مس، داروها یا سموم مانند شیمی‌درمانی، فلوروکینولون‌ها، الکل، تروما یا آسیب‌های فشاری می‌باشند. آسیب ممکن است در اعصاب حسی، حرکتی و/یا خودکار (autonomic) رخ دهد و علائم بسته به نوع اعصاب درگیر متفاوت است.

نوروپاتی دیابتی (Diabetic neuropathy) یکی از عوارض مزمن و پاتولوژیک مرتبط با دیابت ملیتوس (diabetes mellitus) است که در اثر آسیب عصبی ناشی از صدمه میکروواسکولار (microvascular injury) به عروق خونی کوچک که اعصاب را تغذیه می‌کنند، به وجود می‌آید و منجر به اختلال در عملکرد اعصاب حسی و حرکتی محیطی و/یا اعصاب خودمختار می‌شود. اگرچه معمولاً اعصاب دورتر و کوچک‌تر را تحت تأثیر قرار می‌دهد، انفارکتوس اعصاب بزرگ پروگزیمال نیز می‌تواند رخ دهد.

بیماری شریان محیطی (Peripheral Arterial Disease - PAD) یک اختلال بالینی است که منجر به تنگی یا انسداد عروق غیرقلبی می‌شود. آترواسکلروز (Atherosclerosis) شایع‌ترین علت در بزرگسالان بالای ۴۰ سال است. عوامل خطر برای ابتلا به PAD شامل سن بالای ۷۰ سال، سابقه خانوادگی، سیگار کشیدن، دیابت، فشار خون بالا (Hypertension)، هایپرلیپیدمی (Hyperlipidemia) و هموسیستئینمی (Homocysteinemia) هستند.

فاسیای پلانتار (Plantar Fasciitis)، که به‌عنوان فاسیوپاتی پلانتار (Plantar Fasciopathy) نیز شناخته می‌شود، به التهاب فاسیای پلانتار، یعنی نوار فیبری واقع در کف پا، اطلاق می‌شود. این بیماری شایع‌ترین علت درد پاشنه پلانتار است و معمولاً درد در ناحیه داخلی پاشنه در سطح کف پا رخ می‌دهد. این وضعیت ممکن است یک‌طرفه یا دوطرفه باشد. علاوه بر درد پا یا پاشنه، این بیماری با ضخیم شدن فاسیای پلانتار نیز مشخص می‌شود.

استئوآرتریت یک بیماری پیش‌رونده و تخریبی مفاصل است که به علت تخریب غضروف مفصلی و در ادامه، استخوان زیرین ایجاد می‌شود. این بیماری شایع‌ترین نوع آرتریت است و تصور می‌شود ناشی از تغییرات بیوشیمیایی و تنش‌های بیومکانیکی باشد که غضروف مفصلی را در طول استفاده مداوم تحت تأثیر قرار می‌دهد. نواحی شایع ابتلا شامل دست‌ها، ستون فقرات، لگن و زانوها است.

کیست‌های گانگلیون (Ganglion cysts) تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند که بیشتر در پشت مچ دست و روی انگشتان ظاهر می‌شوند، اگرچه ممکن است هر مفصلی را تحت تأثیر قرار دهند. این کیست‌ها ممکن است به صورت تورم یا درد مفصلی بروز کنند. کیست‌های گانگلیون بیشتر در بیماران بین ۲۰ تا ۴۰ سال شایع هستند، اما می‌توانند در هر گروه سنی نیز رخ دهند.

شکستگی‌های پا ممکن است به علت پیچش‌های شدید، سقوط از ارتفاع، آسیب‌های فشاری و سایر تروماهای شدید رخ دهند. رایج‌ترین شکستگی‌ها مربوط به انگشتان و استخوان‌های متاتارسال (35٪) است. سایر محل‌های شکستگی پا شامل استخوان کالکانئوس، استخوان ناویکولار، استخوان کوبوئید، استخوان‌های کونئیفرم و مچ پا می‌باشند.

آرتریت واکنشی (که قبلاً به عنوان بیماری یا سندرم رایتر شناخته می‌شد) نوعی اسپوندیلوآرتروپاتی (spondyloarthropathy) است که پس از عفونت‌های دستگاه گوارش یا دستگاه تناسلی-ادراری رخ می‌دهد. همانند دیگر اسپوندیلوآرتروپاتی‌ها، آرتریت واکنشی با آنتی‌ژن لوکوسیت انسانی (HLA)-B27 مرتبط است.

نوروما مورتون به درد نوروپاتیک در ناحیه متاتارس (metatarsus) اشاره دارد که به طور معمول بین متاتارس‌های سوم و چهارم رخ می‌دهد و ناشی از فشردگی عصب بین انگشتی (interdigital nerve) است. این وضعیت یک نوروما (neuroma) واقعی نیست. علائم و نشانه‌های رایج شامل بی‌حسی، هیپرستزی (hyperesthesia) یا پارستزی (paresthesia) در ناحیه متاتارس‌های دیستال، احساس وجود یک سنگ‌ریزه در کفش، و درد مبهم یا سوزش در پا که از سر متاتارس‌ها به انگشتان سوم و چهارم منتشر می‌شود، می‌باشد که ممکن است با کفش‌های پاشنه بلند، کفش‌های تنگ و پروناسیون بیش از حد (overpronation) مرتبط باشد. لمس این ناحیه ممکن است باعث ایجاد حساسیت شود. این وضعیت یکی از علل شایع درد در جلوی پا در بزرگسالان است. علائم معمولاً زمانی که فشار از روی پای مبتلا برداشته می‌شود بهبود می‌یابند.

نقرس بیماری است که در آن سطح اسید اوریک در خون بالا است و کریستال های اسید اوریک در غضروف و بافت اطراف مفاصل، کلیه ها و پوست رسوب می کند. این رسوبات باعث التهاب می شوند که به صورت رشد ناگهانی یک مفصل متورم، قرمز، داغ و حساس به ویژه در انگشت شست (همچنین به عنوان پوداگرا) و به دنبال آن در مچ پا، مچ دست و زانو ظاهر می شود که می تواند منجر به آسیب دیدن مفصل شود. سایر علائم نقرس مزمن ندول ها (برجستگی های جامد و برجسته) به نام توفی و ​​سنگ کلیه هستند. راه های مراقبت نقرس، راه های درمن نقرس