بیماری های مشابه

وجود نقص (بازشدگی) در سپتوم بین‌بطنی (interventricular septum) معمولاً مادرزادی است، اما نقص‌های سپتوم بطنی (VSDs) ممکن است به‌عنوان یک عارضه انفارکتوس میوکارد (myocardial infarction) نیز رخ دهند. نقص‌های مادرزادی سپتوم بطنی اغلب با دیگر نقص‌های مادرزادی قلبی مانند نقص سپتوم دهلیزی (atrial septal defects)، مجرای شریانی باز (patent ductus arteriosus)، و قوس آئورت راست (right aortic arch) همراه هستند. اگر نقص کوچک باشد، ممکن است بدون علائم باشد، اما جابجایی خون از بطن چپ به بطن راست می‌تواند باعث نارسایی قلب راست شود که در صورت بزرگ بودن نقص، منجر به تنگی نفس پیشرونده، هیپوکسمی (hypoxemia) و سیانوز (cyanosis) می‌شود.

بازگشت خون از بطن راست (RV) به دهلیز راست به دلیل ناکارآمدی دریچه سه‌لتی (tricuspid regurgitation - TR) شناخته می‌شود. در ۸۰ درصد موارد، TR به علت گشادشدگی حلقه دریچه سه‌لتی به دلیل گشادشدگی بطن راست در شرایط فشار خون شریان ریوی (pulmonary arterial hypertension) رخ می‌دهد.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

افتادگی دریچه میترال (Mitral valve prolapse یا MVP، سندرم کلیک-مورمور، سندرم بارلو یا سندرم دریچه شل) یک وضعیت شایع و معمولاً خوش‌خیم دریچه‌ای قلب است که به دلیل عدم بسته شدن صحیح و محکم بال‌های دریچه میترال به وجود می‌آید؛ در عوض، این بال‌ها به صورت شل ظاهر می‌شوند. اکثر موارد افتادگی دریچه میترال بی‌خطر هستند؛ بیماران بدون علائم بوده و نیازی به درمان ندارند. اما در برخی موارد، نیاز به درمان وجود دارد.

تنگی دهانه دریچه میترال معمولاً به دلیل بیماری قلبی روماتیسمی (Rheumatic Heart Disease) ایجاد می‌شود. سایر علل احتمالی شامل کلسیفیکاسیون سنگین حلقه میترال (Mitral Annular Calcification) و تنگی مادرزادی دریچه میترال (Congenital Mitral Stenosis) هستند. بیماران معمولاً با فیبریلاسیون دهلیزی (Atrial Fibrillation) و/یا نارسایی قلبی احتقانی (Congestive Heart Failure) مراجعه می‌کنند. سایر علائم و نشانه‌های شایع شامل سرفه، عفونت‌های مکرر تنفسی، تنگی نفس در اثر فعالیت (Exertional Dyspnea)، هموپتیزی (Hemoptysis)، خس‌خس سینه (Wheezing)، اورتوپنه (Orthopnea)، ادم (Edema)، تاکی‌کاردی (Tachycardia) و سوفل قلبی (Heart Murmur) هستند. این بیماری می‌تواند به‌تدریج به حوادث ترومبوآمبولیک (Thromboembolic Events)، فشار خون ریوی (Pulmonary Hypertension)، هیپرتروفی بطن راست (Right Ventricular Hypertrophy)، نارسایی قلبی سمت راست (Right-Sided Heart Failure)، درد قفسه سینه (Chest Pain) و اندوکاردیت عفونی (Infective Endocarditis) منجر شود. بزرگسالان ممکن است بدون علائم باشند، اما شروع علائم در بزرگسالان معمولاً بین ۲۰ تا ۵۰ سالگی رخ می‌دهد. نوزادان ممکن است در زمان تولد یا در دو سال اول زندگی علائم را تجربه کنند.

- ملاحظات اولیه در زمینه آندوکاردیت تفاوتی با روش‌های دیگر تثبیت همودینامیک اورژانسی ندارد.

کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک (Hypertrophic cardiomyopathy یا HCM) یکی از شایع‌ترین بیماری‌های ژنتیکی قلب است. این بیماری به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسد و نفوذ (penetrance) و بروز (expression) متغیری دارد. شیوع آن ابتدا ۱ به ۵۰۰ تخمین زده می‌شد اما می‌تواند به اندازه ۱ به ۲۰۰ باشد.