مراقبت‌های اورژانسی / تثبیت:
- ملاحظات اولیه در زمینه آندوکاردیت تفاوتی با روش‌های دیگر تثبیت همودینامیک اورژانسی ندارد.
- در صورتی که به آندوکاردیت مشکوک هستید، به سرعت کشت خون (blood cultures) انجام دهید.
- در صورت لزوم به مداخله جراحی، تیم جراحی قلب را در سریع‌ترین زمان ممکن درگیر کنید.
بررسی تشخیص:
آندوکاردیت یک بیماری بالقوه خطرناک برای زندگی است که به اندوتلیوم قلب آسیب می‌زند و اغلب شامل دریچه‌های قلب است که توسط گیاهچه‌ها (vegetations)، عفونت یا هر دو ایجاد می‌شود. بیشتر موارد آندوکاردیت عفونی هستند، اما می‌تواند علل غیرعفونی نیز داشته باشد، مانند آندوکاردیت لیبمن-ساکس (Libman-Sacks endocarditis) که در آن گیاهچه‌ها به دلیل بیماری خودایمنی ایجاد می‌شوند. علاوه بر این، آندوکاردیت می‌تواند به صورت حاد یا تحت‌حاد ظاهر شود و ممکن است دریچه‌ای یا غیردریچه‌ای باشد.
آندوکاردیت یک وضعیت جدی پزشکی است که میزان بروز آن ۱۵ در ۱۰۰٬۰۰۰ نفر است و میزان مرگ‌ومیر در بیمارستان حدود ۲۰٪، در شش ماه حدود ۳۰٪ و در یک سال نزدیک به ۴۰٪ است. اگر جراحی لازم باشد، مداخله جراحی زودهنگام با کاهش مرگ‌ومیر همراه است. شیوع آندوکاردیت به طور کلی با افزایش دستگاه‌های قلبی عروقی کاشتنی و افزایش مصرف مواد مخدر تزریقی (IV) که عوامل خطر عمده‌ای برای این بیماری هستند، در حال افزایش است. سایر عوامل خطر شامل دیالیز مزمن، کاتترهای داخل‌عروقی، عفونت‌های پوستی، اقدامات دندانی اخیر، وضعیت بد دندانی، دریچه‌های مصنوعی، سن بالای ۶۰ سال، جنس مذکر، بیماری دریچه‌ای قلب مادرزادی یا اکتسابی و سابقه آندوکاردیت عفونی قبلی هستند. آندوکاردیت باید در بیماران نقص ایمنی و بیماران با برخی ناهنجاری‌های مادرزادی یا ارثی قلبی در نظر گرفته شود.
عفونت‌های اکتسابی از جامعه همچنان شایع‌ترین علت آندوکاردیت هستند و تا ۷۰٪ از موارد را تشکیل می‌دهند و معمولاً توسط باکتری‌های دهانی، دستگاه گوارش (GI) و پوستی ایجاد می‌شوند. شایع‌ترین علت باکتریایی در کشورهای با درآمد بالاتر استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) است که تا ۴۰٪ موارد را شامل می‌شود.
علائم و نشانه‌ها شامل شروع ناگهانی تب بالا، سپسیس یا عوارض سیستمیک، به ویژه در زمینه سوفل قلبی جدید است. علاوه بر این، بدتر شدن سوفل قدیمی، هماچوری و حوادث آمبولیک عروقی باید نگرانی در مورد آندوکاردیت را افزایش دهند. اگرچه علائم و نشانه‌های پاتوگنومونیک کلاسیک سازگار با آندوکاردیت، مانند ضایعات جنووی (Janeway lesions)، نقاط راث (Roth spots) و خونریزی‌های خطی هستند، اما این‌ها در اقلیت بیماران یافت می‌شوند و عدم حضور آن‌ها نباید آندوکاردیت را از تشخیص افتراقی حذف کند.
خطر ابتلا به آندوکاردیت دریچه مصنوعی در طی ۳ ماه اول پس از جراحی بالاترین است، در ۶ ماه اول بالا باقی می‌ماند و سپس به تدریج کاهش می‌یابد. عفونت به طور کلی با فراوانی برابر بر روی محل‌های آئورت و میترال و همچنین بر روی دستگاه‌های مکانیکی و بیوپروستتیک در طی سال اول پس از عمل رخ می‌دهد. پس از آن، دریچه‌های بیوپروستتیک به دلیل تغییرات مربوط به سن در سطح دریچه‌ها خطر بالاتری برای عفونت دارند.
آندوکاردیت لیبمن-ساکس یک بیماری دریچه قلب غیرعفونی است که ابتدا در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوس سیستمیک (SLE) توصیف شد. این نوع آندوکاردیت ممکن است در بیماران با سندرم آنتی‌فسفولیپید رخ دهد. گیاهچه‌ها بر روی دریچه‌های قلب در آندوکاردیت لیبمن-ساکس عمدتاً از سلول‌های التهابی و لخته‌های فیبرین تشکیل شده‌اند. آندوکاردیت به دلیل خودایمنی علیه دریچه قلب با همزمانی هیپرکوآگولابیلیتی فرض می‌شود. بیماران اغلب بدون علامت هستند، اما ممکن است پس از ایجاد آسیب ایسکمیک ناشی از کاردیوآمبولیسم، مانند سکته مغزی یا بیماری آمبولیک محیطی کشف شوند. آندوکاردیت لیبمن-ساکس بیشتر بر روی دریچه‌های میترال و/یا آئورت دیده می‌شود و ممکن است باعث اختلال عملکرد دریچه شود.