بیماری های مشابه

پارگی مالوری-وایس (Mallory-Weiss tear) نوعی خونریزی دستگاه گوارش فوقانی (GI bleed) است که به دلیل پارگی طولی در مری و معده رخ می‌دهد. این وضعیت اغلب ناشی از استفراغ شدید و مداوم است، اگرچه نیروهای برشی ناشی از سرفه، تشنج، فشار، ضربه‌ی مستقیم یا آندوسکوپی نیز می‌توانند موجب پارگی مخاطی شوند. بیماران با مصرف حاد یا مزمن الکل تمایل بیشتری به توسعه پارگی مالوری-وایس دارند.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

پانکراتیت می‌تواند یک پاسخ التهابی سیستمیک شدید را القا کند، بنابراین استفاده زودهنگام و تهاجمی از مایعات وریدی (IV)، کنترل درد (اغلب با داروهای مخدر وریدی)، ضد تهوع‌ها و استراحت اولیه روده‌ای، برای درمان اولیه حیاتی است.

بیماری زخم پپتیک به تشکیل زخم در مخاط معده یا دوازدهه (duodenum) اشاره دارد. این بیماری معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAID) یا عفونت باکتری هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) ایجاد می‌شود. شیوع زخم‌های پپتیک که به هلیکوباکتر پیلوری مثبت هستند، در چند دهه اخیر کاهش یافته است.

پنوموتوراکس خودبخودی (Spontaneous Pneumothorax یا SP) به علت ورود هوا بین پلورای احشایی (visceral pleura) و پلورای جداری (parietal pleura) ایجاد می‌شود که معمولاً ناشی از تروما است. SP می‌تواند به دو دسته اولیه و ثانویه تقسیم شود. وجود یا عدم وجود بیماری ریه، نوع اولیه را از نوع ثانویه متمایز می‌کند. پنوموتوراکس خودبخودی اولیه (Primary SP یا PSP) فاقد بیماری زمینه‌ای ریه است، در حالی که بیماران دارای پنوموتوراکس خودبخودی ثانویه (Secondary SP یا SSP) دارای شرایط پیش‌زمینه‌ای مانند بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD؛ در اکثریت موارد)، فیبروز کیستیک (cystic fibrosis)، عفونت ریوی، بیماری بینابینی ریه (interstitial lung disease؛ به‌ویژه هیستوسیتوز و سارکوئیدوز)، ایدز (AIDS)، نئوپلاسم‌ها، یا استفاده از دارو هستند.

ذات‌الریه ویروسی (Viral pneumonia) به معنای التهاب پارانشیم ریه به دلیل عفونت ویروسی دستگاه تنفسی تحتانی است که معمولاً توسط ویروس‌های آنفلوانزا (influenza virus)، پاراآنفلوانزا (parainfluenza virus)، ویروس سن‌سیشیال تنفسی (respiratory syncytial virus)، آدنوویروس (adenovirus)، یا متاپنوویروس (metapneumovirus) ایجاد می‌شود. پاتوفیزیولوژی دقیق این بیماری به نوع عامل بیماری‌زا وابسته است، اما اختلال در عملکرد طبیعی سلول‌های اپیتلیال و از دست دادن پاکسازی موکوسیلیاری (mucociliary clearance) شایع است.

استرپتوکوکوس پنومونیه (Streptococcus pneumoniae)، یک دیپلوی کوکسی هوازی گرم مثبت و دارای کپسول است که شایع‌ترین عامل پنومونی اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia) در بزرگسالان می‌باشد. نود سروتیپ مختلف بر اساس تفاوت‌های آنتی‌ژنی در پلی‌ساکاریدهای کپسولی آن‌ها شناسایی شده‌اند.

اختلالات حرکتی مری با عملکرد غیرطبیعی اسفنکتر فوقانی مری، اسفنکتر تحتانی مری (LES) یا بدن مری مشخص می‌شوند. این اختلالات می‌توانند منجر به بروز علائم بالینی مختلفی از جمله دیسفاژی (دشواری در بلع)، درد قفسه سینه، بیماری ریفلاکس معده به مری مقاوم به درمان (GERD)، و گیر کردن غذا شوند. اختلالات حرکتی ممکن است به صورت مجزا یا به عنوان نشانه‌ای از یک بیماری سیستمیک ظاهر شوند. چندین نوع از اختلالات حرکتی وجود دارد: