بیماری های مشابه

پاپیلوم‌های سینونازال یا اشنایدر (Sinonasal or Schneiderian papillomas) تومورهای خوش‌خیم نادری هستند که ۰.۵٪ تا ۴٪ از تمامی تومورهای بینی را تشکیل می‌دهند. این تومورها از غشای اشنایدر (اپیتلیوم مژک‌دار شبه‌چندلایه که راه‌های سینونازال را پوشش می‌دهد) منشأ می‌گیرند. این تومورها معمولاً در بزرگسالان یافت می‌شوند و در مردان کمی شایع‌تر هستند.

مننگوسل (Meningocele) بیرون‌زدگی پرده‌های مغزی (مننژها) بدون همراهی با بافت نخاع یا بافت عصبی است. این عارضه معمولاً در طول ستون فقرات رخ می‌دهد و می‌تواند اندازه‌های مختلفی داشته باشد. مننگوسل شکلی پنهان از دیسرافیسم نخاعی (spinal dysraphism) است که در اثر نقص لوله عصبی (neural tube defect) ناشی از عدم بسته شدن لوله عصبی دمی (caudal neural tube) به وجود می‌آید. علت این عارضه چندعاملی است و کاهش اسید فولیک (folic acid) با این وضعیت مرتبط است. در معاینه معمولاً یک توده پر از مایع در خط وسط که با پوست پوشیده شده است، قابل مشاهده است. در این حالت، نخاع یا اعصاب درگیر نیستند؛ بنابراین، مننگوسل‌ها به‌طور معمول با نقص‌های عصبی همراه نیستند. اگر بافت عصبی نخاعی در نقص وجود داشته باشد، به آن مننگومیلوسل (meningomyelocele) می‌گویند.

سفالوسل (Cephalocele) یک ناهنجاری است که به دلیل بیرون‌زدگی ساختارهای درون‌جمجمه‌ای از طریق یک بازشدگی در جمجمه به‌وجود می‌آید. آنسفالوسل‌ها (Encephaloceles) به‌طور خاص شامل مننژها (meninges) و مغز هستند، در حالی که مننگوسل‌ها (Meningoceles) شامل مننژها و مایع مغزی‌نخاعی (CSF) می‌باشند.

سرطان نازوفارنکس تشکیل تومور بدخیم اپیتلیال در نازوفارنکس است. آسیب‌شناسی بافتی (Histopathology) شامل کارسینوم سلول سنگفرشی کراتینه (keratinizing squamous cell carcinoma)، کارسینوم غیرکراتینه تمایز یافته (differentiated nonkeratinizing carcinoma)، کارسینوم غیرکراتینه غیرتمایز یافته (فرم بومی) (undifferentiated nonkeratinizing carcinoma)، و کارسینوم سلول سنگفرشی بازالوئید (basaloid squamous cell carcinoma) است. یافته‌های رایج شامل سردرد، توده در گردن یا بینی، خونریزی بینی (epistaxis)، انسداد بینی، اوتیت میانی سروز (serous otitis media)، وزوز گوش (tinnitus)، گوش‌درد (otalgia)، فارنژیت (pharyngitis)، و تنگی نفس (dyspnea) می‌باشد.

همانژیوم مویرگی لوبولار (Lobular capillary hemangiomas)، که به عنوان گرانولوم پیوژنیک (pyogenic granulomas) نیز شناخته می‌شوند، ضایعات عروقی خوش‌خیم و به سرعت رشد کننده‌ای هستند که معمولاً به صورت تکی ظاهر می‌شوند. علت‌شناسی (etiology) این ضایعات ناشناخته است. این ضایعات ممکن است درون دیگر ناهنجاری‌های عروقی مانند همانژیوم‌های بزرگ‌تر یا تلانژکتازی‌های سطحی (superficial telangiectases) ایجاد شوند. تروما (trauma) نیز می‌تواند به بروز این ضایعات منجر شود. هنگامی که بیش از یک گرانولوم پیوژنیک وجود دارد، ممکن است به صورت خوشه‌ای یا آگمیناته (agminated) باشند.

گلیوبلاستوما مولتی‌فرم (Glioblastoma multiforme) شایع‌ترین تومور بدخیم اولیه مغز در بزرگسالان است. این تومور گلیال (glial tumor) بسیار تهاجمی بوده و به سرعت رشد می‌کند و به بافت‌های اطراف مغز نفوذ می‌کند. بیماران ممکن است با علائمی مانند سردردهای شدید و مداوم، تهوع/استفراغ، تشنج، اختلالات حافظه یا زبان، یا تغییرات شخصیتی مراجعه کنند. همچنین ممکن است نقص‌های کانونی (focal deficits) مانند همی‌پارزی (hemiparesis) بسته به محل تومور وجود داشته باشد. سن شروع معمولاً بین ۴۵ تا ۷۰ سال است.

استئوما یک تومور خوش‌خیم (benign) و به‌طور آهسته رشدکننده و پیشرونده است که معمولاً در استخوان‌های جمجمه و صورت، در گوش، نزدیک عصب بینایی، یا در سینوس‌های پارانازال قرار دارد. این تومور بیشتر در نوجوانان و جوانان دیده می‌شود، اما گزارش‌هایی از بروز آن در افراد بالغ تا دهه ششم زندگی نیز وجود دارد. احتمال ابتلا به استئوما در مردان دو برابر بیشتر از زنان است. استئوما می‌تواند به صورت منفرد یا چندگانه ظاهر شود. وجود استئوماهای متعدد و دیگر تومورها می‌تواند با یک اختلال ژنتیکی به نام سندرم گاردنر (Gardner syndrome) مرتبط باشد.

پاپیلوم‌های سینونازال یا اشنایدر (Sinonasal or Schneiderian papillomas) تومورهای خوش‌خیم نادری هستند که ۰.۵٪ تا ۴٪ از تمامی تومورهای بینی را تشکیل می‌دهند. این تومورها از غشای اشنایدر (اپیتلیوم مژک‌دار شبه‌چندلایه که راه‌های سینونازال را پوشش می‌دهد) منشأ می‌گیرند. این تومورها معمولاً در بزرگسالان یافت می‌شوند و در مردان کمی شایع‌تر هستند.

همانژیوم پری‌سیتوماها (Hemangiopericytomas یا HAPs) تومورهای نادر، خوش‌خیم یا سارکوم‌های (sarcomas) با درجه پایین (یعنی تومورهای بافت همبند) هستند که از پری‌سیت‌ها (pericytes) منشاء می‌گیرند. پری‌سیت‌ها سلول‌های مشتق شده از بافت مزانشیمی هستند که اطراف مویرگ‌ها و وریدچه‌ها قرار دارند. علت‌شناسی (etiology) همانژیوم پری‌سیتوما ناشناخته است، اگرچه کارسینوژن‌های شیمیایی و تابش ممکن است در این امر مؤثر باشند.

گرانولوماتوز با پلی‌آنژئیت (Granulomatosis with polyangiitis یا GPA)، که قبلاً به عنوان گرانولوماتوز وگنر (Wegener granulomatosis) شناخته می‌شد، یک بیماری چند سیستمی با علت ناشناخته است که با واسکولیت (vasculitis) و التهاب گرانولوماتوز نکروزان (necrotizing granulomatous inflammation) شریان‌ها و وریدهای کوچک مشخص می‌شود. شکل کلاسیک و عمومی GPA شامل سه‌گانه‌ای از گرانولوم‌های نکروزان دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی، واسکولیت گرانولوماتوز نکروزان عروق کوچک سیستمیک و گلومرولونفریت (glomerulonephritis) (معمولاً موضعی و سگمنتال) است. GPA بیشتر در بیماران میانسال و با تبار اروپای شمالی (80%-90% موارد) رخ می‌دهد، اما مواردی نیز در کودکان و بزرگسالان مسن گزارش شده است.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) دومین شکل شایع سرطان پوست پس از کارسینوم سلول بازال است. SCC معمولاً در پوستی که توسط نور خورشید در نواحی ای مانند سر، گردن، بازوها و پشت دست ها آسیب دیده است، ایجاد می شود. SCC در افرادی که رنگ پوست روشن‌تری دارند و سابقه طولانی قرار گرفتن در معرض آفتاب شدید و طولانی مدت را دارند، بیشتر دیده می‌شود. راه های مراقبت کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های درمان کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های تشخیص کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های پیشگیری کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

ملانوما یک بدخیمی تهاجمی از ملانوسیت‌ها است. این نوع سرطان می‌تواند در نواحی مختلفی که ملانوسیت‌ها حضور دارند، از جمله روی پوست، غشاهای مخاطی، اطراف دستگاه ناخن (ملانوما ناخن) و در چشم ایجاد شود.