بیماری های مشابه

سندرم اوپسوکلونوس-میوکلونوس (Opsoclonus-myoclonus syndrome یا OMS)، که به عنوان سندرم اوپسوکلونوس-میوکلونوس-آتاکسیا نیز شناخته می‌شود، یک اختلال نادر است که با اوپسوکلونوس (حرکات چشمی سریع، غیرارادی، آشفته و همزمان یا "چشم‌های رقصان")، حرکات میوکلونیک (myoclonic jerks) و آتاکسیا (ataxia) مشخص می‌شود. اگرچه این سندرم می‌تواند در هر گروه سنی دیده شود، اما بیشتر در جمعیت کودکان توصیف شده است. در کودکان، آغاز بیماری معمولاً قبل از ۵ سالگی رخ می‌دهد. علاوه بر علائم حرکتی، کودکان اغلب با پسرفت تکاملی، تحریک‌پذیری و اختلالات خواب نیز مواجه می‌شوند.

مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک اختلال خودایمنی است که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری نوعی بیماری میلین‌زدا (demyelinating disease) است که به پوشش میلین اعصاب در مغز و نخاع آسیب می‌رساند. به‌طور کلی، سن شروع بیماری بین ۲۰ تا ۵۰ سال است، اگرچه ممکن است در کودکی نیز آغاز شود؛ زنان بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند.

گلیوم عصب بینایی یک تومور ناهمگون است که از سلول‌های گلیال در سیستم عصبی مرکزی (CNS) منشأ می‌گیرد. این نوع تومورها همچنین به عنوان گلیوم بینایی (optic gliomas) یا آستروسیتوم پیلوسیتیک جوانان (juvenile pilocytic astrocytomas) شناخته می‌شوند، زیرا عمدتاً در کودکان مشاهده می‌شوند. از میان این تومورها، ۱۰٪ در داخل عصب بینایی منشأ می‌گیرند، ۵۰٪ شامل کیاسمای بینایی (optic chiasm) می‌شوند و تقریباً ۵٪ چندمرکزی هستند که هیپوتالاموس (hypothalamus) را نیز در بر می‌گیرند.

مدولوبلاستوما (Medulloblastoma) یک تومور اولیه مغزی بدخیم است که در حفره خلفی (posterior fossa) نزدیک به بطن چهارم (fourth ventricle) قرار دارد. این تومور شایع‌ترین تومور بدخیم مغزی در کودکان است. یک‌سوم موارد در کودکانی که کمتر از ۳ سال سن دارند، دیده می‌شود. در بزرگسالان، این تومور معمولاً قبل از سن ۴۰ سالگی بروز می‌کند.

اپاندیموما (Ependymoma) یک تومور مغزی یا نخاعی است که از سلول‌های اپاندیمال (Ependymal cells) منشأ می‌گیرد. اپاندیموماها ۴٪ از تومورهای سیستم عصبی مرکزی (CNS) در بزرگسالان و ۱۰٪ از تومورهای CNS در کودکان را تشکیل می‌دهند. در کودکان، این تومورها اغلب در بطن چهارم و حفره خلفی (posterior fossa) قرار دارند، در حالی که در بزرگسالان بیشتر در نخاع مشاهده می‌شوند. در نخاع، این تومورها تمایل به وقوع در مرکز دارند که منجر به گسترش متقارن نخاع می‌شود. اوج بروز اپاندیموما در بزرگسالان بین سنین ۳۰ تا ۴۰ سالگی است.

آتاکسی‌های نخاعی-مخچه‌ای (Spinocerebellar ataxias یا SCAs) اختلالات وراثتی نورودژنراتیو پیشرونده‌ای هستند که منجر به تحلیل مخچه و گاهی ساقه مغز یا نخاع می‌شوند. اکثر آتاکسی‌های نخاعی-مخچه‌ای به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسند و بسیاری از آن‌ها ناشی از تکرارهای سه‌تایی CAG گسترش‌یافته هستند. بیش از ۳۰ نوع آتاکسی مخچه‌ای اتوزومال غالب که از نظر بالینی و ژنتیکی متمایز هستند، وجود دارد.

سندرم گیلن-باره (Guillain-Barré syndrome یا GBS) شامل طیفی از پلی‌نورپاتی‌های نادر و حاد مرتبط با سیستم ایمنی است که ویژگی‌ها و تظاهرات بالینی متنوعی دارند. این سندرم به دو زیرگروه اصلی تقسیم می‌شود: دمیلینیزاسیون و آکسونی. فرم‌های دمیلینیزاسیون شامل پلی‌نورپاتی حاد التهابی دمیلینیزان (acute inflammatory demyelinating polyneuropathy یا AIDP) و نوع بالینی سندرم میلر فیشر (Miller Fisher syndrome یا MFS) هستند. فرم‌های آکسونی شامل نوروپاتی آکسونی حرکتی حاد (acute motor axonal neuropathy یا AMAN) و نوروپاتی آکسونی حرکتی-حسی حاد (acute motor-sensory axonal neuropathy یا AMSAN) می‌باشند.