بیماری های مشابه

عفونت پری‌کوندریت (Perichondritis) عفونتی است که بافت نرم اطراف غضروف لاله گوش (auricular cartilage) را درگیر می‌کند. این عفونت معمولاً با قرمزی (erythema)، ورم (edema) و حساسیت به لمس در لاله گوش بروز می‌کند. معمولاً عفونت ناشی از باکتری‌هایی است که از طریق ضربه محلی مانند سوراخ‌کردن گوش یا سوختگی وارد می‌شوند. باکتری‌های سودوموناس آئروژینوزا (Pseudomonas aeruginosa) و استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) از شایع‌ترین عوامل ایجاد این عفونت هستند و عفونت‌های چندمیکروبی (polymicrobial) نیز رایج‌اند. بیماران با سیستم ایمنی ضعیف‌تر در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پری‌کوندریت هستند. پری‌کوندریت می‌تواند به‌عنوان عفونت اولیه در بیماران مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)، لنفوم (lymphoma)، و در برخی موارد، دیابت شیرین (diabetes mellitus) ظاهر شود.

کیست کاذب لاله گوش (pseudocyst of auricle) یک حفره خوش‌خیم و پر از مایع است که در فضاهای داخل غضروفی گوش ایجاد می‌شود. این عارضه معمولاً یک‌طرفه است و اعتقاد بر این است که ناشی از تروماهای مزمن و خفیف است که ممکن است با دیسپلازی جنینی قبلی غضروف لاله گوش نیز مرتبط باشد. کیست کاذب لاله گوش معمولاً به صورت تورم بدون درد و نوسان‌دار در قسمت خارجی گوش ظاهر می‌شود، اما ناراحتی جزئی و التهاب نیز گزارش شده است. در اکثر موارد این کیست به صورت یک‌طرفه رخ می‌دهد؛ اگرچه موارد دوطرفه نیز، به صورت هم‌زمان یا غیرهم‌زمان، مشاهده می‌شود.

کندرودرماتیت ندولاریس هلیسیس یک بیماری التهابی شایع غضروف گوش و پوست روی آن است. این بیماری با یک پاپول بسیار حساس (برآمدگی کوچک و توپر) در گوش خارجی ظاهر می شود. اکثر افراد مبتلا به کندرودرماتیت ندولاریس هلیسیس سابقه دارند که خوابیدن در همان سمت بدن گوش آسیب دیده را ترجیح می دهند. تصور می‌شود فشار مکرر به غضروف‌ها، مانند خوابیدن یا استفاده از تلفن همراه، باعث این وضعیت می‌شود. راه های درمان کندرودرماتیت ندولاریس هلیسیس، راه های مراقبت کندرودرماتیت ندولاریس هلیسیس، راه های تشخیص کندرودرماتیت ندولاریس هلیسیس

درماتیت تماسی آلرژیک (Allergic contact dermatitis) نوعی اگزما (درماتیت آتوپیک) است که در اثر واکنش به یک آلرژن (ماده حساسیت زا) ایجاد می شود. برخلاف درماتیت تماسی تحریک‌کننده (irritant contact dermatitis) که در زمان تماس ماده حساسیت‌زا با پوست رخ می‌دهد، درماتیت تماسی آلرژیک حدود 24 تا 72 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن رخ می‌دهد. شیوع آلرژن‌هایی که باعث درماتیت تماسی آلرژیک می‌شوند، اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کنند، زیرا برخی از مواد شیمیایی در تولید محصولاتی که با پوست در تماس هستند، دائما در حال تغییر است. اخیراً، علل شایع درماتیت تماسی آلرژیک عبارتند از نیکل، کرومات ها، مواد شیمیایی لاستیکی و نئومایسین. حساسیت زا های رایج در عموم مردم جامعه شامل عطر، فرمالدئید، لانولین (چربی های موجود در پماد ها و لوازم آرایشی) و بسیاری دیگر از مواد شیمیایی رایج محیطی می باشد.

درماتیت سبورئیک (Seborrheic dermatitis) یک بیماری التهابی مزمن و ایدیوپاتیک است که نواحی پوستی غنی از غدد سباسه (sebaceous glands) مانند پوست سر، چین‌های نازولبیال (nasolabial folds)، ابروها، گوش‌ها، نواحی پرسترنال (presternal) و اینترتریجینوس (intertriginous) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری دارای توزیع دو مرحله‌ای است که در دوران نوزادی و نوجوانی/اوایل بزرگسالی به اوج خود می‌رسد. اگرچه درماتیت سبورئیک با عفونت HIV و بیماری‌های عصبی مرتبط شده است، اما معمولاً در افراد سالم ظاهر می‌شود.

اگزما (درماتیت آتوپیک) یک بیماری شایع و مزمن پوستی است که با خشکی پوست همراه است . این بیماری با خارش یا سوزش شروع می شود، با خاراندن تشدید یافته و موجب ظاهر شدن راش های پوسته پوسته شده  قرمز رنگی بر روی پوست می شود. اگزما یک بیماری وراثتی است و غالبا با بیماری های حساسیتی همچون آسم، کهیر، حساسیت غذایی، حساسیت پوستی و تب یونجه (رینیت آلرژیک) عود می کند. شدت اگزما معمولاً در پاسخ به عوامل محیطی مختلف افزایش یا کاهش می یابد. عفونت های پوستی، گرمای بیش از حد، زمستان (یا آب و هوای سرد و خشک)، عطرها، مواد شوینده/صابون، لباس های زبر و ساینده (مانند پشم های خارش آور)، مواد شیمیایی، دود و استرس ممکن است باعث تشدید یا بدتر شدن اگزما شوند. خاراندن ممکن است موجب آسیب دیدن( مانند جوش زدن یا آکنه) پوست شده و در نتیجه احتمال ابتلا به عفونت را افزایش دهد. در حالی که این محرک های محیطی ممکن است اگزما را بدتر کنند، اما دلیل ابتلا به این بیماری پوستی نیستند. راه های مراقبت درماتیت آتوپیک (اگزما)، راه های درمان درماتیت آتوپیک (اگزما)، راه های درمان درماتیت آتوپیک (اگزما)

گرانولوما آنولار (Granuloma annulare) یک اختلال التهابی شایع پوستی با علت ناشناخته است که درم (dermis) یا بافت‌های زیرجلدی (subcutaneous tissues) را درگیر می‌کند. این بیماری در کودکان و بزرگسالان مشاهده می‌شود و میزان بروز آن در دهه سوم یا چهارم زندگی به اوج می‌رسد. این وضعیت در دختران بیشتر از پسران رخ می‌دهد.

گرانولوماتوز با پلی‌آنژئیت (Granulomatosis with polyangiitis یا GPA)، که قبلاً به عنوان گرانولوماتوز وگنر (Wegener granulomatosis) شناخته می‌شد، یک بیماری چند سیستمی با علت ناشناخته است که با واسکولیت (vasculitis) و التهاب گرانولوماتوز نکروزان (necrotizing granulomatous inflammation) شریان‌ها و وریدهای کوچک مشخص می‌شود. شکل کلاسیک و عمومی GPA شامل سه‌گانه‌ای از گرانولوم‌های نکروزان دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی، واسکولیت گرانولوماتوز نکروزان عروق کوچک سیستمیک و گلومرولونفریت (glomerulonephritis) (معمولاً موضعی و سگمنتال) است. GPA بیشتر در بیماران میانسال و با تبار اروپای شمالی (80%-90% موارد) رخ می‌دهد، اما مواردی نیز در کودکان و بزرگسالان مسن گزارش شده است.

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

بحران سیفلیس در ایالات متحده: موارد سیفلیس و سیفلیس مادرزادی در سراسر کشور به شدت افزایش یافته‌اند، به‌طوری‌که بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ شاهد افزایش ۸۰ درصدی در موارد کلی سیفلیس بوده‌ایم. آزمایش سرولوژیک (serologic testing) اصلی‌ترین روش برای تشخیص، مرحله‌بندی و مدیریت سیفلیس است. این آزمایش باید برای هر بیمار فعال از نظر جنسی که به سیفلیس مشکوک است یا دارای علائم جدید و غیرقابل توضیح است، انجام شود. تشخیص و درمان سریع سیفلیس می‌تواند از بروز عوارض سیستمیک، از جمله درگیری چشمی و نابینایی دائمی جلوگیری کند.

پلی‌آرتریت ندوزا (PAN) به واسکولیت نکروزان سیستمیک در شریان‌های با اندازه متوسط و گاهی کوچک اشاره دارد. علت دقیق آن ناشناخته است، اما احتمالاً شامل رسوب کمپلکس‌های ایمنی، آنتی‌بادی‌های خودایمنی، واسطه‌های التهابی و مولکول‌های چسبندگی می‌شود.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

حساسیت نوری ناشی از دارو به دو نوع واکنش تقسیم می‌شود: فتوتوکسیک (Phototoxic) و فتوآلرژیک (Photoallergic).

سندرم VEXAS (واکوئل‌ها، آنزیم E1، وابسته به X، خودالتهابی، سوماتیک) یک وضعیت التهابی سیستمیک شدید و پیش‌رونده است که در بزرگسالی آغاز می‌شود و دارای تظاهرات هماتولوژیک، روماتولوژیک، ریوی و درماتولوژیک است و اولین بار در سال ۲۰۲۰ توصیف شد. اکثریت بیماران گزارش شده مرد هستند و بیماری بالینی آنها در دهه پنجم زندگی یا بعد از آن توسعه می‌یابد.