بحران سیفلیس در ایالات متحده: موارد سیفلیس و سیفلیس مادرزادی در سراسر کشور به شدت افزایش یافته‌اند، به‌طوری‌که بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ شاهد افزایش ۸۰ درصدی در موارد کلی سیفلیس بوده‌ایم. آزمایش سرولوژیک (serologic testing) اصلی‌ترین روش برای تشخیص، مرحله‌بندی و مدیریت سیفلیس است. این آزمایش باید برای هر بیمار فعال از نظر جنسی که به سیفلیس مشکوک است یا دارای علائم جدید و غیرقابل توضیح است، انجام شود. تشخیص و درمان سریع سیفلیس می‌تواند از بروز عوارض سیستمیک، از جمله درگیری چشمی و نابینایی دائمی جلوگیری کند.

سیفلیس مادرزادی، عفونت با اسپایروکت ترپونما پالیدوم (Treponema pallidum)، توسط جنین از والد آلوده، معمولاً در رحم و به‌ندرت در هنگام زایمان از طریق تماس با ضایعات تناسلی سیفلیسی منتقل می‌شود. انتقال می‌تواند در هر مرحله از بارداری رخ دهد. زمانی که علائم قبل از سن ۲ سالگی ظاهر می‌شوند، به آن سیفلیس مادرزادی زودرس گفته می‌شود. نیمی از بیماران در هنگام تولد بدون علامت هستند؛ علائم بالینی یا شواهد آزمایشگاهی عفونت ممکن است از چند روز تا چند ماه بعد ظاهر شوند. سیفلیس مادرزادی زودرس با تعداد متغیری از یافته‌های پوستی و خارج‌پوستی مشخص می‌شود. به‌طور تاریخی گفته می‌شد که نوزادان آلوده نوعی رینیت به نام "snuffles" را توسعه می‌دهند که با ترشحات بینی خونی زیاد در هفته سوم زندگی نوزاد مشخص می‌شود. به نظر می‌رسد snuffles به‌ اندازه‌ای که قبلاً تصور می‌شد رخ نمی‌دهد. دیگر یافته‌ها شامل هپاتومگالی، اسپلنومگالی، لنفادنوپاتی، پلاک‌های مخاطی، کم‌خونی همولیتیک، ترومبوسیتوپنی، پریوستیت و کاهش رشد داخل رحمی هستند. نوروسیفلیس در تا ۶۰ درصد نوزادان علامت‌دار رخ می‌دهد.

اگر سیفلیس به صورت نهفته باقی بماند و نوزاد تا بعد از ۲ سالگی علائمی نشان ندهد، سیر بیماری متفاوت است (سیفلیس مادرزادی دیررس). یافته‌ها شامل بدشکلی بافت در دوره‌های رشد بحرانی، ناهنجاری دندان‌های پیشین (که به دندان‌های هاتچینسون معروف است)، کدورت قرنیه و اختلال یا ناشنوایی عصب هشتم شنوایی هستند.

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC) گزارش داده است که نرخ گزارش شده سیفلیس مادرزادی در ایالات متحده به‌طور چشمگیری افزایش یافته است، به‌طوری‌که بین سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۲۲ ده برابر شده است.