بیماری های مشابه

بیماری پاژه (Paget disease) ناشی از افزایش بازسازی استخوان و رشد موضعی استخوان است. این بیماری که به اختلال در سلول‌های استئوکلاست (osteoclasts) مربوط می‌شود، معمولاً در افراد مسن مشاهده می‌گردد و به‌طور معمول جمجمه، ستون فقرات، لگن و استخوان‌های بلند اندام‌های تحتانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیماری پاژه که به‌عنوان یک یافته شایع مرتبط با پیری شناخته می‌شود، در ۲٪ تا ۹٪ از بیماران مسن شناسایی می‌شود و سن شروع آن معمولاً ۵۵ سال است.

*علل / مکانیسم آسیب شایع:* استئومیلیت (Osteomyelitis) عفونت استخوان است. در بیماران کودکان، معمولاً به دلیل انتشار هماتوژن (hematogenous spread) باکتری‌ها به استخوان ایجاد می‌شود که اغلب ناحیه متافیزیال (metaphyseal) استخوان‌های بلند را درگیر می‌کند. دیگر مکانیسم‌ها شامل انتشار مجاورتی از عفونت‌های همجوار مانند سلولیت (cellulitis) یا تلقیح مستقیم پس از تروما یا جراحی هستند.

استئوسارکوم شایع‌ترین تومور بدخیم استخوان است که از سلول‌های استئوبلاستیک (osteoblastic) منشأ می‌گیرد. بیماران معمولاً با درد استخوان یا وجود یک توده مراجعه می‌کنند. استخوان‌های بلند به‌طور معمول تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این تومور به‌طور مکرر به سایر نقاط بدن، به‌ویژه ریه‌ها، متاستاز (metastasize) می‌دهد. استئوسارکوم در مردان زیر ۳۰ سال شایع‌تر است. این تومور می‌تواند به‌صورت ثانویه در نتیجه شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه (Paget disease) و یا پس از پرتودرمانی (radiotherapy) قبلی نیز بروز کند. درمان استئوسارکوم شامل شیمی‌درمانی (chemotherapy) و جراحی برای برداشت تومور اولیه است. با درمان، میزان بقای کلی حدود ۶۰٪ تا ۸۰٪ است.

سرطان پستان یکی از اصلی‌ترین علل مرگ‌ومیر ناشی از سرطان در زنان در سراسر جهان محسوب می‌شود و همچنین شایع‌ترین نوع سرطان در ایالات متحده و دومین سرطان شایع در جهان (پس از سرطان ریه) است. میزان بروز سرطان پستان در زنان حدود 124.7 مورد به ازای هر 100,000 نفر است. سرطان پستان در مردان بسیار کمتر رایج است. این بیماری به ندرت در دوران کودکی یا نوجوانی تشخیص داده می‌شود و شیوع آن با افزایش سن افزایش می‌یابد.

سرطان پروستات یک نئوپلاسم بدخیم است که به‌طور رایج به صورت آدنوکارسینوم (adenocarcinoma) مشاهده می‌شود؛ سارکوم‌ها (sarcomas) و سرطان‌های سلول کوچک (small cell cancers) به‌ندرت دیده می‌شوند. این بیماری شایع‌ترین سرطان غیرپوستی در مردان است که سالانه بیش از یک میلیون مورد جدید از آن تشخیص داده می‌شود. بروز سرطان پروستات با افزایش سن افزایش می‌یابد و تقریباً ۱۱٪ از مردان در ایالات متحده در طول زندگی خود به آن مبتلا می‌شوند. نرخ مرگ‌ومیر حدود ۲۰٪ است. بیماران مبتلا تا زمانی که بیماری به مرحله پیشرفته نرسیده است، بدون علائم هستند. غربالگری با آنتی‌ژن اختصاصی پروستات (PSA) ناهنجاری‌هایی را در سرم نشان می‌دهد و در تشخیص زودهنگام کمک می‌کند.

پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که با تکثیر بیش از حد سلول‌های اپیدرمی و التهاب مشخص می‌شود و منجر به ایجاد پلاک‌های ضخیم، پوسته‌پوسته و اریتماتوز می‌گردد. علت پسوریازیس به طور کامل درک نشده و به نظر می‌رسد که چندعاملی باشد، با اجزای ژنتیکی و محیطی.

تا 30 درصد از افرادی که  به پسوریازیس مبتلا هستند دچار التهاب مفاصل (آرتریت) به نام آرتریت پسوریاتیک (Psoriatic Arthritis) می شوند. بیشتر افراد قبل از ابتلا به آرتریت پسوریاتیک به پسوریازیس مبتلا می شوند. با این حال، در حدود 15٪ از بیماران علائم آرتریت می تواند قبل از پسوریازیس یا همزمان با ایجاد اولین ضایعات پوستی ظاهر شود. آرتریت پسوریاتیک به صورت درد و خشکی مفاصل، و تورم ظاهر می شود. این بیماری معمولا در سنین 30 تا 50 سالگی ایجاد می شود، اما ممکن است در هر سنی رخ دهد.

Acrodermatitis continua of Hallopeau (ACH، که به نام‌های آکرو درماتیت پیوسته و درماتیت ریپنس نیز شناخته می‌شود) یک زیرگروه نادر از پسوریازیس پوسچولر (pustular psoriasis) است. این بیماری معمولاً با ظهور پوسچول‌های (pustules) دردناک و عودکننده در یک یا چند انگشت انتهایی بروز می‌کند. در نواحی درگیر، پوسچول‌ها جای خود را به پلاک‌های فلس‌دار پسوریازیفورم (psoriasiform plaques) می‌دهند و این پلاک‌ها به نوبه خود پوسچول‌های جدیدی ایجاد می‌کنند. ضایعات ممکن است به سمت پروگزیمال گسترش یافته و نواحی وسیع‌تری از دست‌ها، پاها و ساعد را درگیر کنند. ACH ممکن است بستر ناخن و فالانکس انتهایی را نیز درگیر کند که منجر به انیکولیزیس (onycholysis)، آنونیشیا (anonychia) و استئولیزیس (osteolysis) فالانکس انتهایی می‌شود.

فولیکولیت (Folliculitis) به دلیل التهاب فولیکول‌های سطحی مو رخ می‌دهد و منجر به تشکیل پاپول‌ها و پوسچول‌های (pustules) متمرکز در ناحیه فولیکول می‌شود.

سندرم PAPA یک اختلال نادر اتوزومی غالب است که با سه‌گانه آرتریت چرکی استریل، پیودرما گانگرنوزوم (pyoderma gangrenosum یا PG) و آکنه مشخص می‌شود.

سندرم PASH یک اختلال بسیار نادر است که با سه‌گانه پیودرما گانگرنوزوم (Pyoderma Gangrenosum یا PG)، آکنه و هیدرادنیت چرکی (Hidradenitis Suppurativa یا HS) مشخص می‌شود.

سندرم PAPASH یک وضعیت نادر ژنتیکی و خودالتهابی است که شامل چهار علامت زیر می‌شود: آرتریت پیوژنیک (pyogenic arthritis)، پیودرما گانگرنوزوم (pyoderma gangrenosum یا PG)، آکنه ولگاریس (acne vulgaris) و هیدرادنیت چرکی (hidradenitis suppurativa یا HS). این بیماری به نظر می‌رسد ناشی از جهشی در ژن PSTPIP1 باشد که بر سیستم ایمنی ذاتی تأثیر می‌گذارد.