سندرم PAPA یک اختلال نادر اتوزومی غالب است که با سه‌گانه آرتریت چرکی استریل، پیودرما گانگرنوزوم (pyoderma gangrenosum یا PG) و آکنه مشخص می‌شود.

آرتریت

آرتریت معمولاً در دوران کودکی ظاهر می‌شود و اغلب به‌عنوان نخستین علامت بیماری بروز می‌کند. درگیری مفصلی به‌صورت مونوارتيكولار، آسپتيك و با نفوذ برجسته نوتروفيلی مشخص می‌شود. این نوع آرتریت عودکننده است و اغلب توسط یک رویداد تروماتیک تحریک می‌شود، اما اپیزودها می‌توانند به‌طور خودبه‌خودی نیز رخ دهند. با پیشرفت بیماری، فرسایش مفصلی ممکن است رخ دهد و در نهایت به تخریب مفصلی منجر شود.

درگیری پوستی

درگیری پوستی متغیر است. آکنه ندولوکیستیک و PG معمولاً در دوران بلوغ ایجاد می‌شوند و تا بزرگسالی ادامه می‌یابند. با این حال، پاتورژی (pathergy) اغلب مشاهده می‌شود، بنابراین تروماهای جزئی ممکن است زخم‌ها را در سنین پایین‌تر تحریک کنند. در سندرم PAPA، PG معمولاً شبیه به تظاهر کلاسیک آن است و اجزای التهابی آکنه معمولاً غالب هستند.

علل ژنتیکی

جهش‌های مختلف در ژن PSTPIP1 بر روی کروموزوم 15q در سندرم PAPA شناسایی شده‌اند. این جهش‌ها تعامل بین PSTPIP1 و فسفاتازهای PTP-PEST را مختل می‌کنند و باعث هیپرفسفوریلاسیون PSTPIP1 می‌شوند. این موضوع منجر به فعال‌سازی اینفلامازوم، تولید بیش از حد IL-1ß و در نتیجه التهاب ناشی از نوتروفیل می‌شود.