بیماری های مشابه

دلایل / مکانیزم‌های آسیب معمولی: کتف یا استخوان شانه در بخش خلفی قفسه سینه قرار دارد و بخش جانبی این استخوان، قسمت گلنوئید (glenoid) مفصل شانه است. کتف به شدت توسط بافت نرم محافظت می‌شود؛ بنابراین، بیشتر شکستگی‌های کتف نیاز به نیروی قابل توجهی دارند. حدود ۸۸٪ از این شکستگی‌ها در مکانیزم‌های با انرژی بالا رخ می‌دهند و اغلب با آسیب‌های تهدیدکننده زندگی همراه هستند. بررسی دقیق برای جلوگیری از نادیده گرفتن این تشخیص بسیار حیاتی است، زیرا تشخیص شکستگی کتف می‌تواند تا ۱۲.۵٪ مواقع به دلیل آسیب‌های همراه و منحرف‌کننده، از جمله آسیب‌های سر، ستون فقرات یا قفسه سینه، از دست رفته یا به تأخیر بیفتد.

*افتادگی کتف (Scapular winging)* به دلیل ضعف یک یا چند عضله‌ای که کتف را در مقابل قفسه سینه پشتی تثبیت می‌کنند، ایجاد می‌شود. این حالت می‌تواند ناشی از اختلال در عملکرد خود عضله یا عصب‌هایی باشد که آن را عصب‌دهی می‌کنند.

جدایی مفصل آکرومیوکلاویکولار (Acromioclavicular یا AC) که به طور غیررسمی به عنوان جدایی شانه شناخته می‌شود، یک آسیب نسبتاً شایع است که حدود ۹٪ تا ۱۲٪ از آسیب‌های کمربند شانه‌ای را شامل می‌شود. مکانیسم آسیب معمولاً ضربه مستقیم از سقوط بر روی قسمت جانبی شانه با بازوی جمع شده است که اغلب در فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهد.

شکستگی‌های پروگزیمال هومروس (proximal humerus fractures) بیشتر در جمعیت سالمندان رخ می‌دهد که معمولاً ناشی از افتادن از سطح زمین در شرایط پوکی استخوان (osteoporosis) یا کاهش تراکم استخوان (osteopenia) است. با این حال، این شکستگی‌ها می‌توانند در بیماران جوان‌تر نیز به دلیل ضربات با انرژی بالا رخ دهند.

• رد کردن موارد اضطراری تهدیدکننده زندگی مانند پنوموتوراکس تنشی (tension pneumothorax)، تامپوناد قلبی (cardiac tamponade)، یا شوک کاردیوژنیک / هیپوولومیک (cardiogenic / hypovolemic shock).