بیماری های مشابه

علل / مکانیزم آسیب معمول: دررفتگی شکستگی گالئازی (Galeazzi fracture dislocation) که به نام ریکاردو گالئازی نامگذاری شده و او در سال ۱۹۳۴ مجموعه‌ای از موارد را توصیف کرده بود، به عنوان شکستگی شفت دیستال رادیوس همراه با اختلال در مفصل دیستال رادیواولنار (DRUJ) تعریف می‌شود.

شکستگی مونتژیا (Monteggia fracture) نوعی شکستگی نادر در ساعد است که شامل دررفتگی سر استخوان رادیوس (radial head dislocation) و شکستگی قسمت پروگزیمال اولنا (proximal ulna fracture) می‌شود. تشخیص دیرهنگام می‌تواند منجر به تغییر شکل آرنج و کاهش دامنه حرکتی، به ویژه در چرخش ساعد (پراناسیون و سوپیناسیون) شود.

*علل / مکانیسم‌های آسیب معمولی:* شکستگی Essex-Lopresti یک الگوی آسیب سه‌گانه است که شامل شکستگی سر رادیوس (radial head fracture)، دررفتگی مفصل رادیواولنار دیستال (distal radioulnar joint یا DRUJ) و پارگی غشای بین‌استخوانی (interosseus membrane یا IOM) می‌باشد. مکانیسم آسیب، فشردگی محوری در امتداد محور طولی ساعد است که معمولاً بر اثر یک تروما (مانند تصادف وسیله نقلیه موتوری، سقوط از ارتفاع بر روی اندام کشیده‌شده و غیره) رخ می‌دهد.

شکستگی‌های انتهایی استخوان رادیوس (distal radius fractures) حدود ۴۰٪ از کل شکستگی‌ها در بیماران کودکان را تشکیل می‌دهند. شایع‌ترین علت این شکستگی، آسیب‌های ورزشی است که اغلب به دلیل افتادن روی دست کشیده‌شده (FOOSH) رخ می‌دهد. دومین علت شایع، تصادفات رانندگی است. شدت شکستگی‌های انتهایی رادیوس متفاوت است و می‌توان آن‌ها را بر اساس محل شکستگی طبقه‌بندی کرد؛ شایع‌ترین محل، متافیز (metaphysis) و پس از آن فیزیس (physis) است. فیزیس یا صفحه رشد به دلیل فرآیند بلوغ سلولی در حال انجام، ضعیف‌تر از سایر نواحی استخوان است. در دوران بلوغ، شکستگی‌های فیزیس به دلیل رشد سریع استخوان بدون تسریع همزمان در معدنی‌شدن، شایع هستند.

شکستگی‌های سر و گردن استخوان رادیوس (radial head and neck) معمولاً هنگامی رخ می‌دهند که بیمار روی دست باز افتاده (FOOSH) می‌افتد و سر رادیوس به کپی‌تلوم (capitellum) استخوان هومروس دیستال فشار می‌آورد. شکستگی سر یا گردن رادیوس می‌تواند به‌دلیل ضربه مستقیم یا تروماهای دیگر نیز رخ دهد.

دررفتگی‌های آرنج دومین دررفتگی شایع در اندام فوقانی بعد از دررفتگی‌های شانه هستند. دررفتگی‌های خلفی آرنج شایع‌ترین نوع هستند و بیش از ۹۰٪ از تمام دررفتگی‌های آرنج را تشکیل می‌دهند. دررفتگی‌های قدامی، داخلی، جانبی و واگرا موارد باقی‌مانده را تشکیل می‌دهند. در همه دررفتگی‌های کامل آرنج، هر دو رباط جانبی داخلی و خارجی پاره می‌شوند و متأسفانه این رباط‌ها نیروهای تثبیت‌کننده اصلی مفصل هستند. در طی دوره بهبودی، عضلات دوسر بازویی (biceps)، بازویی (brachialis) و سه‌سر بازویی (triceps) مسئولیت تثبیت مفصل را بر عهده می‌گیرند تا زمانی که رباط‌ها بهبود یابند.

شکستگی‌های سوپراکوندیلار (supracondylar) استخوان بازو معمولاً به دلیل افتادن روی دستی که به سمت جلو دراز شده است، ایجاد می‌شوند که باعث ایجاد نیروی بیش‌ازحد بازشدگی (hyperextension) در آرنج می‌شود. مکانیسم آسیب کمتر شایع، سقوط مستقیم بر روی اولکرانون (olecranon) در حالتی است که آرنج خم شده است.