بیماری های مشابه

شکستگی‌های مچ پا معمولاً با درد و تورم در مفصل مچ پا پس از یک آسیب (مانند سقوط، لغزش در پله‌ها، یا پیچ‌خوردگی در حین فعالیت‌های ورزشی) ظاهر می‌شوند. این خلاصه، رویکرد اولیه‌ای برای پزشکان اورژانس و مراقبت‌های اولیه ارائه می‌دهد. زیرگروه‌های مختلف (مانند شکستگی قوزک داخلی (medial malleolus fracture)، شکستگی قوزک پشتی (posterior malleolus fracture)، شکستگی استخوان نازک‌نی (distal fibula fracture)، شکستگی دوقوزکی (bimalleolar) و سه‌قوزکی (trimalleolar) مچ پا، شکستگی تالوس (talus fracture)، شکستگی پایلون (pilon fracture)، و شکستگی سه‌سطحی (triplanar fracture)) به طور جداگانه و با جزئیات بیشتری بررسی می‌شوند.

دررفتگی مچ پا که به عنوان دررفتگی تیبوتالار (tibiotalar dislocation) نیز شناخته می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که نیروی کافی به مچ پا وارد شود تا تیبیا (tibia) و گنبد تالار (talar dome) به طور هماهنگ قرار نگیرند. این وضعیت ممکن است پس از مکانیسم‌های با انرژی بالا مانند تصادف خودرویی، آسیب ورزشی یا سقوط رخ دهد. همچنین آسیب‌های چرخشی با انرژی پایین‌تر نیز می‌توانند منجر به دررفتگی شوند.

شکستگی‌های شفت درشت‌نی (tibial shaft fractures) در کودکان اغلب به دلیل نیروهای چرخشی کم‌انرژی بر روی ساق پا رخ می‌دهند. این نیروها معمولاً به دلیل چرخش یا تروما مستقیم با پای ثابت ایجاد شده و منجر به شکستگی‌های منفرد درشت‌نی با الگوهای مارپیچی می‌شوند. تروماهای پرانرژی ممکن است منجر به شکستگی‌های عرضی (که اغلب شامل نازک‌نی نیز می‌شود)، شکستگی‌های مایل یا شکستگی‌های خردشده شوند، که این امر به محور و میزان نیروهای وارد شده بستگی دارد. رویدادهای بسیار پرانرژی ممکن است منجر به شکستگی‌های قطعه‌ای و آسیب وسیع بافت نرم شوند که بیماران را در معرض خطر بالای سندرم کمپارتمان (compartment syndrome) قرار می‌دهد.

شکستگی‌های تالوس در ناحیه مچ پا معمولاً در بیماران جوان و فعال رخ می‌دهد. در بیشتر موارد، بیماران بلافاصله پس از آسیب با درد شدید، تورم و احتمالاً تغییر شکل مچ پا پس از یک آسیب با انرژی بالا (مانند تصادف خودرو، تصادف موتورسیکلت، سقوط از ارتفاع) مراجعه می‌کنند.

*سندسموز مچ پا* (که به عنوان سندسموز تیبوفیبولار دیستال نیز شناخته می‌شود) شامل گروهی از ساختارهای بافت نرم است که به پایداری و مقاومت در برابر نیروهای چرخشی، محوری و انتقالی در مفصل تیبوفیبولار دیستال کمک می‌کنند. این ساختارها شامل رباط تیبوفیبولار قدامی-پایینی (AITFL)، رباط تیبوفیبولار خلفی-پایینی (PITFL)، رباط بین‌استخوانی (IOL)، غشای بین‌استخوانی و رباط عرضی پایینی (ITL) می‌باشند.