شکستگی‌های مچ پا معمولاً با درد و تورم در مفصل مچ پا پس از یک آسیب (مانند سقوط، لغزش در پله‌ها، یا پیچ‌خوردگی در حین فعالیت‌های ورزشی) ظاهر می‌شوند. این خلاصه، رویکرد اولیه‌ای برای پزشکان اورژانس و مراقبت‌های اولیه ارائه می‌دهد. زیرگروه‌های مختلف (مانند شکستگی قوزک داخلی (medial malleolus fracture)، شکستگی قوزک پشتی (posterior malleolus fracture)، شکستگی استخوان نازک‌نی (distal fibula fracture)، شکستگی دوقوزکی (bimalleolar) و سه‌قوزکی (trimalleolar) مچ پا، شکستگی تالوس (talus fracture)، شکستگی پایلون (pilon fracture)، و شکستگی سه‌سطحی (triplanar fracture)) به طور جداگانه و با جزئیات بیشتری بررسی می‌شوند.
شرح حال بیمار از حرکت دقیق پا در حین آسیب (سوپیناسیون (supination)، پروناسیون (pronation)، چرخش خارجی (external rotation)، چرخش داخلی (internal rotation)) اغلب با الگوی آسیب دیده‌شده در تصاویر یا در اتاق عمل به‌طور قابل‌اعتمادی همخوانی ندارد. بنابراین، تمرکز اولیه باید به شرح زیر باشد:
- جمع‌آوری یک تاریخچه پایه (مثلاً اینکه آیا آسیب در حین سقوط از ارتفاع، فعالیت ورزشی، یا تصادف رانندگی رخ داده است).
- انجام یک معاینه فیزیکی کامل، شامل ارزیابی نقص‌های عصبی‌عروقی (neurovascular deficit).
- کاهش شکستگی در صورت لزوم (به‌ویژه اگر نقص عصبی‌عروقی وجود دارد).
- ارزیابی تصاویر رادیولوژی برای بررسی پایداری.
عوامل خطر برای شکستگی مچ پا شامل چاقی و سیگار کشیدن می‌باشند. شکستگی‌های مچ پا به‌طور کلاسیک جزو شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان (osteoporotic fractures) نیستند (یعنی تراکم استخوان لزوماً محافظتی نیست).
در اکثر موارد، بیماران بلافاصله پس از آسیب مراجعه می‌کنند. تورم می‌تواند به سرعت پیشرفت کند و میزان تورم تاثیر قابل‌توجهی بر زمان‌بندی جراحی دارد و می‌تواند منجر به عوارض شود.
موضوعات مرتبط: پیچ‌خوردگی مچ پا (ankle sprain)، دررفتگی مچ پا (dislocation of ankle)، آسیب سندسموز (syndesmosis injury).