بیماری های مشابه

پیچ‌خوردگی مچ پا (Ankle Sprain) یکی از شایع‌ترین آسیب‌هایی است که در بخش اورژانس یا مطب پزشک مراقبت‌های اولیه مشاهده می‌شود. این آسیب با صدمه به رباط‌هایی که از مچ پا و مفصل مچ حمایت می‌کنند، مشخص می‌شود. شایع‌ترین رباط آسیب‌دیده، رباط تالوفیبولار قدامی (Anterior Talofibular Ligament) است. پیچ‌خوردگی مچ خارجی معمولاً در نتیجه وارونگی (Inversion) مچ پا در حالت پلانتارفلکشن (Plantar-Flexion) رخ می‌دهد. همچنین، رباط‌های کالکانئوفیبولار (Calcaneofibular Ligament) و تالوفیبولار خلفی (Posterior Talofibular Ligament) نیز ممکن است آسیب ببینند.

*سندسموز مچ پا* (که به عنوان سندسموز تیبوفیبولار دیستال نیز شناخته می‌شود) شامل گروهی از ساختارهای بافت نرم است که به پایداری و مقاومت در برابر نیروهای چرخشی، محوری و انتقالی در مفصل تیبوفیبولار دیستال کمک می‌کنند. این ساختارها شامل رباط تیبوفیبولار قدامی-پایینی (AITFL)، رباط تیبوفیبولار خلفی-پایینی (PITFL)، رباط بین‌استخوانی (IOL)، غشای بین‌استخوانی و رباط عرضی پایینی (ITL) می‌باشند.

شکستگی دیستال فیبولا (distal fibula fracture)، شایع‌ترین نوع شکستگی مچ پا، نوعی شکستگی مالئولار (malleolar) ایزوله است که در بیش از 70 درصد موارد رخ می‌دهد؛ بیشتر این شکستگی‌ها شامل شکستگی مالئولوس جانبی (lateral malleolus) می‌باشند. شکستگی‌های دیستال فیبولا می‌توانند در بیماران بالغ در هر سنی و همچنین در کودکان رخ دهند. این شکستگی‌ها ممکن است بر اثر پیچ‌خوردگی مچ پا، آسیب له‌شدگی یا حتی ضربه مستقیم ایجاد شوند. شکستگی دیستال فیبولا با درد و تورم در ناحیه جانبی مچ پا بروز می‌کند.

- بیمار را از نظر آسیب‌های بیشتر (شامل ساختارهای لیگامانی و استخوانی مچ پا و میدفوت) ارزیابی کرده و کنترل درد را فراهم کنید.

نقص استئوکندرال (Osteochondral defect) یا ضایعه استئوکندرال (Osteochondral lesion) به آسیبی در سطح مفصلی اشاره دارد که شامل آسیب به غضروف مفصلی و استخوان زیر غضروفی (subchondral bone) می‌شود. این آسیب‌ها بر اساس اندازه، میزان تخریب غضروفی و استخوانی، و جابجایی قطعات درجه‌بندی می‌شوند. این ضایعات معمولاً در افراد جوان و فعال رخ می‌دهند، اما در هر سنی ممکن است اتفاق بیفتند. این آسیب‌ها احتمالاً در بسیاری از پیچ‌خوردگی‌های مچ پا (تا ۷۰٪) رخ می‌دهند و اغلب نادیده گرفته می‌شوند زیرا ممکن است در عکس‌برداری با اشعه ایکس دیده نشوند و تنها در سی‌تی‌اسکن (CT) یا ام‌آر‌آی (MRI) قابل مشاهده باشند.