بیماری های مشابه

التهاب غیر اختصاصی اربیت (Nonspecific Orbital Inflammation یا NSOI)، که با نام التهاب اربیت ایدیوپاتیک (Idiopathic Orbital Inflammation یا IOI) یا شبه‌تومور اربیت نیز شناخته می‌شود، یک حالت التهابی است که می‌تواند بر عضلات خارج‌چشمی، بافت‌های چربی اربیت، غده اشکی و اسکلرا بدون هیچ‌گونه بیماری زمینه‌ای تأثیر بگذارد. این بیماری به عنوان یک تشخیص با حذف در نظر گرفته می‌شود، زیرا می‌تواند به صورت عفونت‌ها، نئوپلاسم‌ها، یا سایر شرایط سیستمیک بروز کند.

اگرچه بیماری چشم تیروئیدی، افتالموپاتی گریوز، افتالموپاتی دیستیروئید و بیماری گریوز به‌طور متناوب استفاده می‌شوند، اما ترجیح کنونی برای تغییرات چشمی که می‌تواند با بیماری تیروئید رخ دهد، استفاده از اصطلاح افتالموپاتی وابسته به تیروئید (Thyroid Associated Ophthalmopathy یا TAO) یا اوربیتوپاتی (Orbitopathy) است. این اصطلاح نه تنها خاص‌تر است، بلکه این واقعیت را پوشش می‌دهد که TAO می‌تواند رخ دهد حتی اگر تمام آزمایش‌ها برای بیماری تیروئید طبیعی باشد. TAO یک اختلال خودایمنی است و می‌تواند تقریباً همه ساختارهای چشمی را درگیر کند. بنابراین، علائم به ساختارهای چشمی که تحت تأثیر قرار گرفته‌اند، بستگی دارد. فهرست علائم ممکن شامل موارد زیر است:

سلولیت پیش‌سپتال (Preseptal cellulitis)، که به عنوان سلولیت اطراف چشمی (periorbital cellulitis) نیز شناخته می‌شود، عفونتی است که در پلک و بافت‌های نرم اطراف چشم در جلوی سپتوم اربیتال (orbital septum) رخ می‌دهد و معمولاً به دلیل گسترش عفونت مجاور یا آسیب به وجود می‌آید. عوامل مستعدکننده شامل عفونت‌های محلی پلک (هوردئولوم، داکریوسیستیت)، سینوزیت، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی، عفونت‌های دندانی، اوتیت میانی و آسیب به چشم (مانند نیش حشرات) می‌باشند. این بیماری در کودکان زیر ۵ سال شایع‌تر است، اما می‌تواند در هر گروه سنی دیده شود. از نظر بالینی به صورت اریتم و ادم حاد پلک ظاهر می‌شود. ممکن است تب، درد، ترشح بینی یا کنژنکتیویت نیز همراه باشد. شایع‌ترین عوامل ایجادکننده باکتری‌های استافیلوکوک (Staphylococcus) و استرپتوکوک (Streptococcus) هستند. میزان سلولیت پیش‌سپتال ناشی از هموفیلوس آنفلوآنزا نوع ب (Haemophilus influenzae type b) به‌طور قابل توجهی از زمان معرفی واکسن کاهش یافته است.

سلولیت اربیتال (Orbital cellulitis) به عفونت بافت‌های نرم مدار چشم (orbit) در پشت سپتوم اربیتال (orbital septum) گفته می‌شود که به دلیل گسترش عفونت نزدیک، تروما یا انتشار باکتریایی از طریق خون ایجاد می‌گردد. عوامل مستعدکننده شامل عفونت‌های محلی پلک مانند هوردئولوم (hordeola) و داکریوسیستیت (dacryocystitis)، سینوزیت، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی، عفونت‌های دندانی، اوتیت میانی (otitis media) و تروما به پلک (مانند نیش حشرات) می‌باشند. این بیماری گسترش نادر پس‌سپتومی سلولیت پیش‌سپتومی (preseptal cellulitis) است که به التهاب ساختارهای جلوی سپتوم اربیتال اشاره دارد. سلولیت اربیتال در کودکان شایع‌تر است اما در هر گروه سنی ممکن است دیده شود.

لنفوم اربیتال نوعی از لنفوم غیرهوچکین (non-Hodgkin lymphoma) است که می‌تواند از عضلات خارج‌چشمی، غده اشکی، ملتحمه یا پلک‌ها منشأ بگیرد. اکثر لنفوم‌های اربیتال از نوع سلول‌های B یا بافت لنفاوی مرتبط با مخاط (MALT) هستند و می‌توانند اولیه یا ثانویه باشند و با بیماری‌های متاستاتیک مرتبط باشند. دیگر زیرگونه‌های گزارش‌شده شامل لنفوم فولیکولار و لنفوم سلول مانتل هستند.

گرانولوماتوز با پلی‌آنژئیت (Granulomatosis with polyangiitis یا GPA)، که قبلاً به عنوان گرانولوماتوز وگنر (Wegener granulomatosis) شناخته می‌شد، یک بیماری چند سیستمی با علت ناشناخته است که با واسکولیت (vasculitis) و التهاب گرانولوماتوز نکروزان (necrotizing granulomatous inflammation) شریان‌ها و وریدهای کوچک مشخص می‌شود. شکل کلاسیک و عمومی GPA شامل سه‌گانه‌ای از گرانولوم‌های نکروزان دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی، واسکولیت گرانولوماتوز نکروزان عروق کوچک سیستمیک و گلومرولونفریت (glomerulonephritis) (معمولاً موضعی و سگمنتال) است. GPA بیشتر در بیماران میانسال و با تبار اروپای شمالی (80%-90% موارد) رخ می‌دهد، اما مواردی نیز در کودکان و بزرگسالان مسن گزارش شده است.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

میاستنی گراویس (MG) یک بیماری خودایمنی عصبی-عضلانی است که با ضعف متغیر و بدون درد در عضلات ارادی مشخص می‌شود. میاستنی گراویس خودایمنی می‌تواند به صورت چشمی یا عمومی ظاهر شود.